Lieve Mira

Gisterenavond begon ik deze brief te schrijven, maar toen ik halverwege was, was ik zo moe dat mijn ogen dichtvielen, zoals jij dat maanden geleden ook soms voorhad als je een flinke fles melk binnenslokte vlak voor bedtijd. Dat ik zo moe ben, dat komt eigenlijk wel een beetje door jou.
Kijk, het is mij om het even wat uw maten op de speeltuin zeggen: kwart voor zes is *echt* geen uur om de dag te beginnen. En een middagdut doen van vier uur compenseert dat misschien wel voor jou, maar je moeder en vader zijn doodop. Hoewel je dat nu niet beseft, zet ik mentaal turf-streepjes in mijn moederlijk geheugen, en spaar die op voor later. En misschien dat je die vroege dagen nog wel eens teruggeserveerd krijgt. Zo ergens binnen een jaar of 15, als het voor jou misschien een beetje minder goed uitkomt.

Het vorige was een mopje natuurlijk, je begrijpt dat vast wel. Want mopjes, dat is je nieuwe ding, tegenwoordig. Dan gil je bijvoorbeeld “oooeeeh, vliegtuig” en kijkt naar boven. Als je vader en ik dan naar naar de hemel turen, dan straal je, roep je “neee-eeen” en begint hard te lachen. Ik hou mijn hart vast voor het kolderesk circusgebeuren dat ons huishouden binnen een paar jaar zal zijn.

Kolderesk en vol luide muziek, dat wordt het, ik zie het nu al voor me. De bewijzen werden dit weekend alweer geleverd, toen je headbangend voor het podium stond op twee verschillende buurtfeesten en luid “bravo, gigitaar” riep na afloop van elk liedje. Je vraagt ook in de auto om de muziek luider te zetten, maar alleen als het mevrouw belieft, de muziekkeuze. Beatles, Doors, Beach Boys, Das Pop en Johnny Cash zijn je favorieten momenteel, en ik kan zelfs niet beginnen uitleggen hoe trots dat me maakt.

Behalve dat vroege opstaan, ben je tegenwoordig uiterst gezellig. Knuffelig en aanhankelijk, en je tettert de hele dag door. Je maakt huisjes, en dan moeten wij erbij komen zitten. Je zorgt voor je pop en je beer alsof het je kindjes zijn, en je danst en zingt de hele dag. Bij dat dansen komt ook je talent voor regie duidelijk naar voor: je vertelt ons dan graag waar precies we moeten staan, en wat we moeten doen. Ook in andere situaties komt dat licht despotisch trekje frequent bovendrijven: mensen zitten bij voorkeur waar jij zegt dat ze moeten zitten, en doen dan bij voorkeur wat jij wilt dat ze doen. Wij lachen je dan een beetje uit, natuurlijk, want de wereld laat zich niet regisseren. Hoewel het eigenlijk best een gemak zou zijn.

Ik ben wat versteld van hoeveel je al begrijpt en hoeveel je hoort. We moeten echt opletten wat we zeggen tegenwoordig. Als we bijvoorbeeld tegen iemand vertellen dat je niet zo flink eet, eigenlijk, kunnen we er gif op innemen dat je die middag kordaat je bord zal wegschuiven en eenvoudigweg zal weigeren. Als iemand vertelt over een peuter die zich op straat laat neervallen en niet meer wil rechtstaan: luttele minuten later lig je op de grond en probeert ook eens wat voor effect dat heeft. We speak a lot of English, nowadays. And we hope we will have a few years before you master it.

Sinds een paar weken ben je trouwens thuis, want Saskia — die jou gigantisch mist, zei ze daarnet aan de telefoon — is in ziekteverlof. Ik had er van tevoren een beetje schrik van, zo de hele tijd jij en ik, maar het valt dus reuze mee. Het is doodjammer dat ik nog zoveel moet werken deze maand, want eigenlijk is gewoon met jou op het terras rondhangen of de stad afdweilen stukken leuker. Nog een paar weken, en we nemen een lange zomervakantie, jij en ik.

En in die vakantie gaan we echt werk maken van je potjestraining. Momenteel komen we nog niet verder dan “Mama, mira kaka doen” – ik zet je op het potje – jij wacht een minuut – jij roept “klaar!”, gaat rechtstaan en doet vervolgens kaka op de grond. Ik kan daar kort over zijn: de eerste keer was het grappig, de tweede keer nog een beetje en vanaf de derde keer was het mopje eigenlijk wat afgezaagd. We hebben werk te doen, dus. Maar gelukkig hebben we veel tijd.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9

Lieve Mira

soms word ik ‘s morgens vroeg gewekt door gekrijs. Je strekt je armen uit als ik bij je bed kom, en doet er dan ongeveer 10 minuten over om te beslissen of je knuffels al dan niet meemoeten naar beneden. Na een halve fles melk hou je de fles omgekeerd omdat dat zo’n leuke vlekken maakt op de zetel. Je weigert je boterham, nadat je me eerst drie keer ander beleg hebt laten halen (neen! muizenstrontjes! neen! confituur! neen! choco!). Je gooit de boterham tegen de grond en jengelt dat je een paaseitje wilt.
Als ik je wil aankleden, wring en draai je, zodat je benen en billen onder de inhoud van je ochtendpamper zitten. Als ik je vervolgens wil wassen, dan heb jij ondertussen een tube zonecreme opengewrikt en de inhoud in je haar gewreven. De rest van de dag ben ik vervolgens bezig met damage control: uitmaken of je echt gevallen bent, of gewoon aandacht wilt. Proberen je te overtuigen toch iets te eten. Ik zucht als ik je na drie kwartier nog hoor brabbelen op de babyfoon terwijl je eigenlijk een middagdut hoort te doen. Ik zucht nog dieper als je een klein uur daarna al weer wakker bent en dat gillend duidelijk maakt. Als ik je uiteindelijk, om half negen, in je bed stop en naar beneden ga, dan ben ik doodmoe. Uitgeput, en bezweer ik de goden waar ik niet in geloof de dag van morgen draaglijker te maken.

Lieve Mira. Soms word ik ‘s ochtends gewekt door een vrolijk “mama! mamaaaatje! mira wakker!” en krijg als ik je kamer binnenkom een stralende glimlach en een spontane zoen. Vijf minuten nadat je de fles melk kreeg, zet je ze neer op de tafel met de mededeling “allemaal op!”. Daarna teken je, speel je, blaas je bellen. Je helpt boterhammen smeren, en eet ze zonder protest op. We doen boodschappen, jij blijft lief in de kar zitten en zwaait naar de mensen. ‘s Middags eet je zelf, en knoei je maar een klein beetje, daarna vraag je zelf: “beetje slapen”. Na een middagdut van een paar uur eten we samen fruit, gaan wandelen, spelen en gaan in bad. Als ik je tegen half negen in je bed stop, hoor ik je nog een kwartier zingen en “slaapwel” roepen door de babyfoon, en dan is alles rustig. En ik heb het gevoel dat ik het allemaal best wel goed doe.

De dagen wisselen nogal, inderdaad. De meeste dagen zijn een combinatie van de twee types, en de ene keer helt de balans meer door naar het ene, de andere keer naar het andere. Het leven met een peuter is een leven van uitersten, zover ben ik al nu. Meestal straal je met je hele lichaam en ben je de vrolijkheid zelve. Ik geniet volop van jou, en vind je zo fantastisch dat ik het haast niet onder woorden kan brengen. Maar je kan ontstellend ongelukkig en humeurig zijn, bij momenten zelfs zo deugnietachtig dat andere mensen het stout zouden noemen. Ik ben niet aan stout, dus ik gebruik dat woord niet. Maar tijdens die buien zou ik je aan een haakje aan de muur kunnen hangen, met een plakker op je mond.

Ik doe dat niet, natuurlijk, want dat mag niet en eigenlijk verdien je het ook niet, maar meiske: je kan soms bijzonder vermoeiend zijn. Ik probeer mezelf dan voor te houden dat het voor jou ook allemaal zo gemakkelijk niet is, met al dat groeien en ontwikkelen. En dat het wel weer overgaat. Het gaat ook altijd weer over, gelukkig, en dan krijg ik weer mijn contente, ondernemende, zelfstandige en lieve dochter terug.

Wat me deze maand het meest verwonderd heeft is jouw geheugen. Waarschijnlijk is het er altijd al geweest, maar ik heb het nooit zo erg opgemerkt als de laatste weken. We waren laatst aan het wandelen in de bourgoyen en jij wilde opeens sneeuw maken. Ik vond dat absurd, dat je dat nog wist, want het wegblazen van pluizen (en dus sneeuw maken) daar in de bourgoyen, dat was toch al een maand of twee geleden. Maandag ook: op de badkamer vond je een rammelaar. En je gaf hem aan mij met de woorden “sientje meegebracht naar boven”. Een week voordien het Lien Sien een verse pamper aangedaan bij ons, en toen had ze inderdaad die rammelaar mee genomen. Ik was het al vergeten, jij blijkbaar niet.

Als we iets één keer vertellen of tonen, dan onthou je dat. Dat bomen door hun wortels in de grond drinken en je dus daar moet gieten bijvoorbeeld. Of dat we morgen op de glijbaan gaan, dat weet je de volgende dag bij het opstaan nog steeds. Het is fascinerend gegeven, net als jij dat natuurlijk volledig bent. En ik ben razend benieuwd naar hoe dat allemaal zal evolueren, de komende maanden.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8

Lieve Mira

gisteren vroeg één van onze vrienden me: hoe oud is Mira nu? Ik begon te tellen en realiseerde me dat ik prompt je 20 maanden vergeten was, gisteren. Ik heb excuses, echter: het gaat cliché-matig snel, tegenwoordig. De dagen vliegen voorbij en zijn bijna allemaal even heerlijk. Je hebt peuterkuren, ja, en het eten wil niet echt lukken, maar voor de rest: je bent een heerlijk kind.

Nieuw deze maand is het vol openbloeien van de creatieve kant in jezelf. Je was al heel geïnteresseerd in muziek, maar zingt nu echt een heel repertoire zelfstandig en mixt ook verschillende liedjes door elkaar. Wij horen hier regelmatig over het poesje mauw kom eens gauw met witte voe-oeten hihihi hahaha stond erbij en ik keek ernaar. Dat is bijzonder grappig.

Verder teken je ongelooflijk graag, en is play dooh zowat je favoriete speelgoed. Je hebt een uitstekende compagnon in je vader gevonden, daarin, want hij is wel degelijk een creatief talent. Samen tekenen jullie de halve dag vol, en er worden hier dagelijks tientallen kangoeroes uit plasticine gemaakt.
Sinds een week of wat zie ik je tekenmotoriek veranderen (beroepsmisvorming, vrees ik, dat zulke dingen met grote aandacht gevolgd worden hier thuis): je tekent minder vanuit je schouder, houdt je potlood soepeler vast en soms zelfs al in pincetgreep, en het krassen heeft ruimte gemaakt voor (iets wat lijkt op) cirkels. Gisteren maakte je een ovaalachtige vorm, duwde er twee puntjes in, en sprak “kindje”. Legendarisch, je eerste echt scheppende moment.
Met de playdooh kan je bolletjes maken, en daarna worstjes. En instructies geven over wat wij moeten maken, natuurlijk. Dwingende instructies, want je bent twintig maanden.

Ritme, dat begint ook een beetje te komen. Als ik voor je zing in bad, dan spetter je ritmisch met je handen mee. Ik vind dat ongelooflijk en sta vol verwondering, elke dag opnieuw.

Soms is het zelfs meer dan verwondering, maar absolute verstomming. Als je dingen hebt opgepikt waar ik geen weet van had, bijvoorbeeld. Gisteren zaten we in een boekje te kijken en jij was aan het vertellen. De prent ging over “bij de dokter”, dus ik vroeg “wat doet de dokter dan?” en jij antwoordde “buikje kijken, oren kijken, mondje kijken, koorts meten”, terwijl je aanwees waar dat dan allemaal gebeurde. Op de tekening stond ook een horloge en toen ik die aanwees en vroeg: “weet je wat dat is?” antwoordde je, na diep en hard nadenken: “uurwerk!”. Ik wist niet dat je dat woord kende, want wij gebruiken dat niet, dus ik ga de komende dagen eens proberen uitzoeken of je het bij je grootouders of in de creche hebt geleerd. Maar ik vind het wel cool, dat je opeens dingen kan die ik je niet geleerd heb.

Er is veel werk aan de winkel ook, de komende maanden. Je bent ongelooflijk geïnteresseerd in je potje en geeft zelf aan wanneer je kaka gaat doen, maar ik probeer het zindelijkheidsgedoe nog even uit te stellen. Je bent nog te klein om het echt te kunnen, en toen ik eerder deze maand besloot je toch eens te laten proberen, was je te laat en daarna erg erg verdrietig. Ik hou het nu op “flink, dat je het zegt dat je kaka gaat doen, we geven je dan onmiddellijk een verse pamper”, en deze zomer doen we het voor echt, kindeken. In een blote poep en een zomervakantie, zodat je niet te laat bent en geen verdriet moet hebben.

Een ander werkpunt is je eten, nog steeds. Je eet moeilijk, met veel protest en als een muisje. En je voelt dat dit zowat het enige is waar wij ons druk in maken: op alle andere domeinen van het leven heeft hysterie weinig effect, maar dat eten, ik vind dat moeilijk. Jij voelt het, dat je daarmee op de knopjes kan duwen die mij irriteren, en je moet je pubergedrag ergens in kwijt, natuurlijk. Een voornemen voor de komende weken is dan ook meer structuur in de maaltijden brengen en minder drama. Het lukt ons wel, want je bent misschien koppig, ik ben nog veel koppiger. Ha.

Een kind van je ouders ben je ook steeds meer. Een straatloperke. Op bezoek gaan bij mensen, de stad in, wandelen, naar de winkel: je bent altijd on your best behaviour dan. Uitstapjes zijn goed voor je humeur, dus wij doen er veel.
Het liefst ga je wandelen in de bourgoyen, of in het park. Daarover echter één opmerking: het is niet verplicht om elke steen, elke kiezel, elke kei op het pad op te pakken en onder luid “wow, steentje” gekir mee te nemen. Dat vertraagt de wandeltocht nogal, weetwel. En in je kinderhandje is nu ook niet zoveel plaats dat je alle kiezels van de bourgoyen erin kwijt kan. Als dat wel het geval was, mocht je ze allemaal oprapen. Dat is evident.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7