Lieve Mira

hier ben ik – tegen alle verwachtingen in – toch opnieuw. Toch een brief, nadat het brievenproject was afgerond.
Dat zit zo, mijn kind: ik had me voorgenomen dat ik je zou schrijven, elke maand, tot je tweede verjaardag. En dat is gelukt. Flink gedaan van mezelf, en dikke duim, denk ik dan.
Maar daarna zou ik stoppen, want laten we wel wezen: je bent geen baby meer, en het was per slot van rekening de bedoeling dat je later zou kunnen lezen over je babytijd. Misschien zou er nog op verjaardagen een brief komen, ieder jaar. Misschien bij een memorabele gebeurtenis eentje, gewoon om het memorabele te vieren. Ik zag dat helemaal zitten, ja, want loslaten dat is mijn tweede naam. Uhuh.

Maar het valt me dus zwaar, jou niet meer maandelijks vertellen hoe het met je gaat, en daarom heb ik deze week besloten dat ik toch gewoon doorga. Op onregelmatige basis, als ik er zin in heb. En kijk, vandaag, nu je twee jaar en drie maand en een paar dagen bent, is het toevallig meteen zover.

Als ik mijn laatste brief herlees, dan valt het me op hoe clichématig hard je alweer veranderd bent de laatste drie maand. Toen, op je tweede verjaardag, was er nog sprake van woordzinnen, nu kunnen we gewag maken van volzinnen waarbij je bij momenten struikelt over de massa klanken en letters die je in één constructie probeert te proppen. Je hebt er een heerlijke letter r bijgekregen, en je vervoegt werkwoorden. Niet altijd correct, but hey: je vervoegt, zelfs in de verleden tijd.
Verder heb je ik-jij-hij-zij ontdekt, en de bezittelijke voornaamwoorden. Daarover kunnen we kort zijn: het enige consequente aan die uitbreiding van het vocabularium is dat je het hele zwik constant fout gebruikt. Zo is er sprake van schitterende pareltjes als: mama, gaat jij jouw muts aandoen? Of wil jij papa haar pet hebben? I love it. En ik zou je opeten als je dat soort dingen vertelt.

Je telt tot tien op automatisme, en zonder betekenis, maar ook tot vier met duidelijk besef wat je doet. Je herkent ook een paar woorden, als ze geschreven staan. Mama, papa en mira. My gawd, je bent gewoon een genie. Denk ik dan honderd keer per dag.

Je bent een kind van obsessies, dat is nu duidelijk zichtbaar. Je obsessies gaan voorbij, maar zijn wel heel aanwezig op het moment dat ze je leven beheersen. Dagenlang wil je niks anders dan stempelen. Wekenlang vraag je elke avond naar dezelfde DVD, hetzelfde filmpje. Je kan soms een hele dag spelen met één potje. En de volgende dag opnieuw, met hetzelfde potje.
Je bent een uiterst gemakkelijk kind, behalve als we je die flavour of the day ontzeggen. Als je vindt dat het een uitstekende dag (week, maand) is om te stempelen, dan ben je oprecht verontwaardigd als wij iets anders willen doen. Zeker als dat andere iets te maken heeft met eten of in je bed gaan.

Je slaapt wel beter, ondertussen, met trouwe assistentie van je schaapwekker. Je eet nog steeds als een vogeltje, maar als ik andere kindjes van je leeftijd zie, dan stel ik tevreden vast dat je niet de kleinste bent. Bovendien ontwikkel je uitstekend, zit je propvol energie en bent haast altijd vrolijk. Ik ga er dus vanuit dat alles heel perfect verloopt, maar ik kan dat niet langer bevestigen met statistieken. Wegens dat we uit onze moeilijke relatie met kind en gezin zijn gestapt en je dus geen controles meer krijgt. Dat is een overwinning, gewoon mogen vertrouwen op mijn eigen instinct. Van mezelf.

Dat fameuze instinct is ook de reden waarom je waarschijnlijk nog even langer in de creche zal blijven, en niet op school instapt na de krokus. Ik kan het niet uitleggen waarom, maar ik voel precies dat het te vroeg is. Na een paar gesprekken met andere moeders heb ik dan de knoop doorgehakt: het is niet omdat de meeste kindjes op 2,5 gaan, dat jij ook moet. Misschien dat er nog heel fundamentele dingen veranderen de komende maanden, maar als de dingen zo zijn als nu, ga je pas na de paasvakantie. Of ook: na de winter. Als de dagen langer worden, en het minder koud is.

Je wordt groter en steeds zelfstandiger, en het is echt één van de coolste dingen die ik ooit heb meegemaakt, om daar naar te mogen kijken. Hoe je leert, en ontdekt, en ZELF WIL DOEN. Met uitroeptekens. Hoe je zorgvuldig uittest welk effect je zeuren en NEENEENEEN heeft op je omgeving. Hoe je, eens je ergens wat gewend bent, steeds verder weg durft spelen en maar af en toe eens moet omkijken of ik er ben. Hoe we nu — na twee jaar drama bij andere babysits dan je grootouders — opeens kunnen zeggen: vanavond blijft Sofie bij jou, want mama gaat werken. En hoe je dan zegt: ok. dag mama. flink werken. En niet huilt. Niet.

Nu je zo heel duidelijk aan het opgroeien bent, en zo heel duidelijk een echte persoonlijkheid wordt, kan ik niet anders dan dingen hopen. Hoop die ik gevoed zie door de kleine details uit je peutergedrag.
Ik hoop dat je zelfzeker wordt, en goed in je vel zit. Ik hoop dat je het leven kan relativeren, en verdriet nooit als onoverkomelijk ziet en altijd als voorbijgaand. Ik hoop dat je zingt en danst als je daar zin in hebt, ook al kijken de mensen.
Ik hoop dat je heel graag kunt zien, en volledig in iets kunt verdrinken. Ik hoop op beleefd zijn, en op vriendelijkheid.

En ik hoop vooral dat je voelt en weet dat wij hier altijd staan te wachten op jou, als die wereld toch te groot is opeens. Ge moogt gaan ontdekken, kindeke, maar ge kunt altijd terug. Op mijn schoot en in uw vaders armen.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9 – Jaar 1 – maand 10 – Jaar 1 -maand 11 – 2 jaar

Lieve Mira

Ik heb je net naar boven gedragen en je volkomen uitgeteld in je bed gelegd. Ik heb je op je hoofd gezoend en nog een keertje lang zal ze leven gezongen. Met hiep hiep hoera. Want precies twee jaar geleden, omstreeks deze tijd, was ik het die volkomen uitgeteld in bed lag. Het eerste bezoek, je grootouders, was naar huis, en ik lag samen met je papa naar jou te kijken. We wisten allebei dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn en dat was terzelfdertijd de fijnste en de meest beangstigende gedachte ooit.

Deze ochtend toen je wakker werd (8 uur, i love you, my dear child) riep je uit je kamer: mama! mira wakker! cadeautjes krijgen!
Om maar te zeggen dat er wel degelijk sprake is van jouw eerste bewuste verjaardag-ervaring. We hebben de hele dag gedaan wat jij wilde: de hele living was versierd, je kreeg cadeautjes, pannenkoeken als ontbijt, daarna was het rondhossen op de bloemenmarkt, spaghetti eten in Trafiek en na de middagdut groot feest. Met nog meer cadeautjes. En taart. En kaarsjes. Je straalde, liefje, en wij met jou.

De zomer is half voorbij en jij en ik, we zijn ondertussen al dik twee maand een onafscheidelijk duo. Doordat de creche gesloten is, zijn we dag in dag uit samen en dat zorgt ervoor dat onze band nog veel sterker is geworden. Ik ben jouw favoriete persoon ever, en ik heb een straatlengte voorsprong op de rest. Dat is fijn, maar je bent tegelijk ook heel erg een aanhankelijk mamas-kindje geworden. Schootjeszitter, rokkenhanger, armpjesuitstrekker. Mama komen, dat zeg je zo’n duizend keer per dag en als ik je om één of andere reden niet kan oppakken, dan heb je intens veel verdriet. Ik besef dus heel goed dat, hoe zalig de zomer ook is, het een goede zaak is voor jouw zelfstandigheid dat er in september weer wat meer afstand zal komen.
Maar kind, wat zal ik je missen. Onze tochten op de fiets, naar de blaarmeersen, naar de kringloopwinkels, naar de speeltuin. Onze uitstappen naar zee, van zodra er een streepje zon is aangekondigd. Onze middagen thuis, op het terras, of kokend aan het aanrecht: ik met pannen en eten, jij met water en potjes. Naast elkaar. It’s a blast.

Over de zee gesproken trouwens: je bent absoluut verliefd. We zijn er zo vaak, tegenwoordig, bij je grootouders aan zee, dat het een tweede thuis is geworden. En ik zie je zelden gelukkiger dan als je korte beentjes over het zand rennen, het water tegemoet. Schaterend en gillend, enthousiast met je armen zwaaiend. Heerlijk.

Je benen en je armen, die hangen constant vol plakkers. Niet omdat je je zo dikwijls pijn doet, gewoon omdat je beweert van wel. En je minstens drie keer per dag een nieuwe plakker nodig hebt. Het zal me leren, pleisters met beestjes kopen. What was i thinking.

We zijn op reis geweest deze maand. Je hebt voor het eerst gevlogen, met EEN VLIEGTUIG-HOOG-IN-DE-WOLKEN-KRIEBEL-KRIEBEL-IN-DE-BUIK, en je hebt het fantastisch gedaan. Braafste kindje van het hele toestel, we waren zo fier. Ook op reis zelf lukte het veel beter dan vorig jaar: maar twee nachten die minder waren, en voor de rest voorbeeldig moeder en vader (en de rest van de reisgenoten) laten slapen. Dikke duim omhoog! Je hebt een nieuwe beste vriendin, Helena, en je bent een week lang zo goed als constant je eigen vrolijke, koppige zelf geweest.

Je bent een peuter, dat is waar. En peuters, die hebben al eens kuren. En soms zou ik je aan een haakje willen hangen. Maar algemeen gesproken ben je een absoluut zonneke in huis. Je springt vooruit in je ontwikkeling, en je kan steeds meer zelf. Je nuanceert al veel ook. We krijgen tegenwoordig hele vertellementen over geluiden die een mama-hond, een papa-hond en een baby-hond maken, compleet met imitaties. Je telt, je tekent, je speelt moeder over je poppen en beren en je fantaseert erop los. Je bent de coolste tweejarige ooit, vermoed ik. Lang zal je leven, liefje. En gelukkige verjaardag.

Zoen
je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9 – Jaar 1 – maand 10 – Jaar 1 -maand 11

Lieve Mira

zullen we even pauze nemen? Dit is de laatste brief voor je tweede verjaardag, al, reeds, nu al, slik. Meiske, wat gaat het clichématig hard. Ik heb heel lang een constant verlangen gehad naar jouw groter worden — laten we daar eerlijk is zijn: baby’s zijn zo niet mijn favoriete mini-mensen — maar dat is zo voorbij dat ik me het gevoel niet eens meer kan herinneren. Van mij mag je blijven zoals je nu bent. Loeihard door het leven en de dag razend, lerend en explorerend, spelend en tegenstribbelend. Giechelend en gillend, schaterlachend en chronisch onvoorzichtig. Mijn liefje, dit is een fantastische tijd. Behalve ‘s ochtends.

Als je bij het krieken wakkerwordt, dan gil je tot ik uit mijn bed kom. MAAAAMAAAAMIRAWAKKER. UITDEBED. ALLEZVOORUIT. Het is schattig, maar ook een beetje onnodig, zeker zo vroeg. Ik heb een ochtendhumeur, en ik wil me bij deze even verontschuldigen voor al die keren dat ik je, dronken van slaap en warrig van de nacht, uit je bed haal en je stralende glimlach niet onmiddellijk kan beantwoorden. Je vader en ik blijven ons vertwijfeld afvragen waar je die ochtendgenen in godsnaam vandaan haalt. Maar we vermoeden tegelijk dat het niet zal blijven duren. Krampachtige hoop kan een lichtpunt zijn, om half zeven op zondagochtend, je leert dat ooit nog wel.

Voor de rest ben je perfect. Ik heb mijn obsessie over je niet zo gemakkelijk eten losgelaten en heb mijn zen teruggevonden. En als bij toverslag eet je wel vlot. Niet altijd, maar vaak wel genoeg en af en toe als een hongerige wolf. Dat laatste betreft meestal ofwel (a) spaghetti, (b) vlees, (c) ijs of (d) kleverige snoepen, maar ik ben niet kieskeurig. Ik had het eigenlijk sowieso niet voor mogelijk gehouden dat het ooit zo makkelijk zou worden.

Je regisseert de werkelijkheid, en wijst me op kleine dingen die ik al jaren niet meer opmerk en dat is pretty cool. Als ik uit een zweveriger hout gesneden was, had ik vast de woorden “verrijking voor mijn wereldbeeld” in de mond genomen. Maar ik hou het dus gewoon op: dank je om me te wijzen op het kleine mini-olifantje dat in het logo van mijn handtas verborgen zit. En op de glinstertjes aan de zijkant van de ritssluiting van de fietstas. En vooral: dank je om dat te doen met de woorden die wij al twee jaar gebruiken om jou dingen te tonen en te leren. Kijk. Mama. Daar. Kijk eens. Zie je’t? It totally makes my day.

Je ontroert me ongelooflijk. Je klemmende armpjes de eerste tien minuten in een nieuwe omgeving. Je smekende “mira mama komen” is bijzonder goed voor mijn moederlijk ego, jawel. Maar bijna nog pakkender vind ik het als je tien minuten later wegrent en niet omkijkt. Met vol vertrouwen in de wereld, en nog veel meer vertrouwen dat iemand toch wel achter je aan zal rennen, uiteindelijk. Dan doen we natuurlijk, waarop jij dan boos wordt omdat je niet met je voeten in de gracht mag springen. Ah.

Je bent groot, vind je zelf. Je kan alles zelf, en wilt zelf alles controleren. Mira doen en van mij horen we wel honderd keer per dag. Je wijst, als we weer eens door de stad dwalen, naar kinderen die ouder zijn dan jou in buggy’s, en zegt dan: “ssjt, mama, baby beetje slapen”. Want jij bent geen baby meer. Dat weet je, en dat weet ik als je zonder aarzelen mijn I love you beantwoordt met aijoufjoemama. Want baby’s, die spreken geen Engels, dat weet iedereen.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9 – Jaar 1 – maand 10