projecten

projecten

Die keer met het paniekmoment.

“Laat mij anders vijf minuten grust” snauwde ik. “Ik ben in paniek en ik ga nu een cola drinken, een sigaret roken en rustig proberen worden.”

Het was half drie, ik stond buiten op onze stoep te roken, en en zag hoe de dikke regendruppels het stof op mijn pijnlijke armen in vuile vegen veranderde. Ik ademde diep in en uit, en sloot mijn ogen.

Vijf minuten later stapte ik weer binnen, in de chaos die eerst onze inkomhal was, maar nu alleen maar een jeukende puinhoop van half afgekapt plakwerk. “Beter” mompelde ik. Meer om mezelf te overtuigen dan voor mijn lief en mijn vader. “Het ligt hier nu, we kunnen het maar beter proberen wegkrijgen”.

Ik ben een fel wijf, soms. Een hele tijd geleden vroegen we offertes voor een laatste verbouwingsfase en toen die boven ons budget bleken, besloten we zelf af te breken. Af te kappen. In het vuil te ploeteren.
Ik ben niet bang om mij vuil te maken, neen. Ik sleur stenen en zware bakken als een echte. Ik ga muren te lijf met een boorhamer en zet zonder angst koevoeten in gipsen plafonds. Een stofmasker assorteert schoon bij mijn warrig haar, en ik heb zelfs een paar schoenen zonder hakken gevonden voor zulke gelegenheden. Ik kan daar allemaal tegen, en ik doe dat zelfs soms graag.

Maar echt, als ik midden de afbraakmiddag onze zorgvuldig afgeplakte woonruimte binnenga voor een flesje water, en het blijkt dat het afplakken niet gewerkt heeft en er overal overal een dikke laag stof ligt en ik bedenk dat ik twee uur later mijn kindje van school moet afhalen en dat die naar huis moet komen en het boven ook miserie zal zijn, met dat fijn stof, op de — ook zorgvuldig afgeplakte — slaapkamers en badkamer, dan heb ik enkel nog blinde paniek.

Zo van die momenten dat ge het opeens niet meer ziet zitten. Een cola, een sigaret en een regenbui, dat helpt in zo’n geval. En een lief en een papa die binnen rustig en standvastig voortwerken, natuurlijk. Ik denk dat ze alleen af en toe even pauzeren om eens naar elkaar met hun ogen te rollen over mijn drama-gehalte.

projecten

Progressie.

Snelste weg naar droomhuis, deel A. Status. Aannemer gekozen. Contract getekend. Bijna alle materiaal gekozen. Start werken: nog in april.

Snelste weg naar droomhuis, deel B. Status. Principieel akkoord over tuin. Landmeter heeft het opgemeten. Kadastrale splitsing aangevraagd. Vermoedelijke afbraak gebouwen: binnen 3 maand.

Een welgemeend hoera is hier aan de orde, jaja.

kinderspam projecten

Newsletter – 2 jaar, bijna 8 maand.

Lieve Mira

je kijkt me peinzend aan en zegt: “En waar gaat de chauffage dan staan, mama?”. Ik heb je net uitgelegd dat we de badkamer binnenkort gaan veranderen en dat waar de deur nu is, er een douche komt, en aan het raam komt het bad. Nu staat de chauffage daar en dat was blijkbaar je grote bedenking bij mijn vertellement: waar de chauffage dan zou komen.
Het typeert jou, die vraag. Schrander, en altijd opmerkzaam bij alles wat we vertellen en wat er om je heen gebeurt. Je bent zo alert dat ik niet anders kan dan concluderen dat je klaar bent voor de volgende stap.

Deze week is je allerlaatste week in de creche. Volgende week nemen we samen een week vakantie en daarna ga je naar school. En je ziet dat helemaal zitten. Ik ook, en gezien mijn emoties van zes maand geleden is dat best verwonderlijk.
Officieel mocht je namelijk al na de krokusvakantie. En iedereen om me heen vertelde dat je er klaar voor was: zo pienter, zo verbaal, zindelijk ook. Maar mijn buikgevoel zei dat het te vroeg was, en dus bleef je nog even in de babyfabriek. Met dank aan je vader, die nooit in discussie gaat met mijn buikgevoel. Het was goed zo, en ik ben blij met mijn beslissing, omdat je nu echt rijp bent. En mijn hart is dat ook.

Het einde van de crèche-tijd is het einde van een tijdperk, dus daar hoort een brief bij. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe mijn hele lijf pijn deed de eerste keren dat ik jou achterliet. Als ik mijn ogen sluit voel ik weer het intense verlangen in de auto als ik je die begindagen mocht achterlaten. Je had zo veel plezier, altijd, en dat maakte veel van dat missen goed. Je eerste vriendjes, je eerste ruzies ook. Je leerde en speelde en leerde. En wij zagen je groter worden. Het lijkt alsof ik net even met mijn ogen heb geknipperd en je opeens van baby naar een groot meiske bent gegaan. Zoef. Voorbij. Clichématig hard gaat het.

Toen we voor het eerst gingen wennen op school, vorige week, was je meteen in je element. Na een half uur had je al een beste vriendin, en een tweede beste ook. In de kring, bij het onthaal, nam je meteen het woord en vertelde: “ik ben mira. ik ga straks naar de speeltuin en daar is een glijbaan en een schommel, maar de schommel is kapot.” Mijn hoofd ontplofte bijna van trots, kind. Jij met je volzinnen, en met je assertiviteit. Verdomde fier.

Je bent niet altijd zo’n durver, hoor. Soms ben je zelfs een heerlijk aandoenlijke wussie. Als er een vlieg in de buurt komt, bijvoorbeeld. Of als je plots beslist dat je bang bent van pakweg een suikerklontje. Of dit. Op zaterdagvoormiddag doen we hier tegenwoordig Project Zwembad, en dat was niet meteen een groot succes. De eerste keer zette je het op een tieren en was niet in het water te krijgen. Je bleef de hele tijd krampachtig je armen rond mijn nek klemmen. De tweede zaterdag mocht ik je al een beetje laten drijven. En vorige week heb je zelf al een stap of tien gezet in het water. Je komt er wel, dat is duidelijk, maar we moeten het soms wat tijd geven.

Gelukkig hebben we dat, tijd. Hoewel het leven soms hectisch is, slagen we er naar mijn gevoel uitstekend in veel tijd samen door te brengen. Je bent altijd ongelooflijk voorbeeldig als we ergens anders zijn dan thuis (occassionele peuterkuren worden opgespaard voor ons privédomein, en dat is top), wat betekent dat we gemakkelijk overal met je kunnen komen, zolang we zorgen dat je op tijd even slaapt. En dus dweilen we door de stad, doen boodschappen, gaan lunchen en maken we uitstappen naar zee. Super is dat.

We koken samen, je helpt de planten watergeven, sorteert samen met mij de was en zet de tafel. Je bent lief, en grappig, en het leven is een spel.
Ik kijk nu al uit naar je verhalen, als je straks thuiskomt van school. Ik schrijf je dan nog eens. Heel gauw al, want dit punt is zo memorabel dat ik het voor altijd wil vasthouden.

zoen

je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10Maand 11Jaar 1Jaar 1, maand 1Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3Jaar 1, maand 4Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6Jaar 1, maand 7Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9Jaar 1 – maand 10Jaar 1 -maand 112 jaar2 jaar en een kwart

projecten

Alles moet weg!

Flink verkocht op de garageverkoop, maar er is nog veel grief. U kunt alles bekijken op deze Flickr-set. Deel, stuur door en help mijn te verbouwen kamers leegmaken!

De prijzen zijn voor onderhandeling vatbaar. Allez, sommige toch. Mail mij, of laat iets achter in de commentaren.
Verder: ik doe kleren ook, later deze week. En ik heb geen foto van een paar dingen, maar dat komt ook nog deze week. En avant!

projecten

#wijvenweek. Fin.

Ohmygawd, wat bent u de max. U heerst echt keihard, weet u dat?
Met 289 was u, de afgelopen week, en ik ben daar zeer van onder de indruk. Ik heb zo veel gelezen, zo veel ontdekt, zo veel gezien, zo vaak gedacht verdomme toch en even vaak hardop gelachen. En ik ben nog niet eens halverwege met lezen. Wijvenblogs.be blijft overigens nog een tijd online, en elkeen van u mag de komende dagen, weken, maanden een bezoek van mij verwachten. Dus de dames die herbegonnen zijn, speciaal voor deze week: voortdoen, jong. Ik lees u graag. Ja, ook gij, raw.

Iedereen opnoemen zou mij te ver drijven, maar toch enkele heel speciale roze vind-ik-leuk-duimpjes.
Lilith, natuurlijk, dat is evident. Schrijven dat dat kind kan, maar echt. En Michel, die de wijvenblogs.be eigenhandig in elkaar heeft geknutseld en heeft voorzien van topposts over zijn ergernissen en zijn innerlijke beautyqueen. Merci, Lilith (en youri! youri ook!) en Michel. Voor de leute en het plezier.
Ook een aantal mensen die helemaal in mijn feedreader ingebakken zitten, maar die ik ook nu weer keer op keer zo zalig vond. Nina, die ik al eeuwen volg, maar die zich zo gesmeten heeft deze week en die van zo ver komt. En Marie. Mijn lieve Marie, nog steeds één van mijn favorieten, omdat ik haar zo vaak lezen met iets tussen grijnzen en bleiten. Topwijf, en ik ben fier dat haar virtueel erf geburen is met dat van mij.
Ysabje, die de mooiste zinnen maakt. “Ik ben \’mevrouw\’ en niet meer fietfieuw op straat.”, ik heb dat direct in mijn notitieboekske geschreven.
En de minst politiek correcte, die zou ook beter wat vaker meer dan 140 tekens schrijven. Te beginnen met een boek over opvoeding.

Ook. Anne. Verdomme, ik ben blij dat Anne weer schrijft. Omdat het met hervonden adem te maken heeft in mijn hoofd en dat ik haar dat zo gun.

Nieuw in mijn feedreader, verder — en voorlopig, ik moet nog veel lezen:
Amoorie, Ann, Madrina, Bentege, Elke, Fake Plastic Ruby, Gammet, Rini, Jan en Oona.

Maar ook wie ik vergeet, of nog moet ontdekken: ge waart allemaal keihard topwijven. Merci, en misschien tot in de nabije of verre toekomst voor een derde editie!

Nog één iets tot slot. Na deze week staat het vast. Ik wil mij leren schminken. For reals. Wie gaat mij dat leren, ladies?