In het diepst van mijn gedachten heb ik groene vingers. Ik sta zelfs met een reportage in de Feeling, waarin ik uitgebreid mijn wilde tuin — waar veldbloemen de hoofdrol spelen en de vlinders uit de verre omtrek verzamelen blazen– toelicht. Enkel foto’s van mijn hof, niet van mijzelf, want ik sta niet graag op foto’s, u weet dat. Allez, er is een foto waar ik opsta, maar ge ziet mij enkel langs de achterkant, terwijl ik schoffel of hoe heet dat zo’n dingen die mensen in tuinen doen. Mijn poep ziet er mager uit in mijn Laura Ashley-bloemenjurk en ik heb een grote witte zomerhoed op mijn hoofd. Mijn lange haar hangt op mijn schouders, onder de hoed. Het is gekamd.

Not going to happen, uhuh.

Maar de feiten blijven de feiten: ik schart zo’n 3 tot 4 weekends per jaar graag in aarde en verpot al graag eens een primula of vijf. Ik neurie ondertussen. En binnenkort hebben wij dus een hof. 45 vierkante meters, in het midden van de stad, eerlijk gekocht. Ik ben, en ik druk mij zacht uit, zeer opgewonden over dat idee. En ik heb grootse plannen, want voor het eerst in mijn volwassen leven zal ik beschikken over volle grond om dingen te planten. Op termijn wordt alles eetbaar in de hof, denk ik, en daarmee begin ik nu te experimenteren. Dat is supervolwassen van mij, vind ik persoonlijk. Vanaf nu zeg ik dus: hobby’s? Ohja, zo wat tuinieren hé.

En dus heb ik turfpotjes gekocht en kruiden gezaaid deze week. Geen idee hoe dat moet, maar mijn logisch verstand zegt: aarde, zaadjes, potjes, alles door elkaar mengelen, vochtig houden. Hopla plant binnen een paar weken. Juist?

Wij zijn van het koppige soort, bedacht ik deze middag. Drie warmeluchtblazers zoemden synchroon in onze hal, drie verfkrabbers werkten geduldig verder. Zo gaat het al weken, elke dinsdag, en vaak ook woensdag. Soms mijn papa alleen, soms mijn mama en mijn papa, en vaak ik er ook nog bij, als ik niet aan het werken ben. Laag na laag na laag na laag.

Het lief kijkt wat hoofdschuddend, als hij passert onderweg naar de kelder, die hij uitmest en waterdicht maakt terwijl wij tergend langzaam vooruitgang boeken. Hij heeft er de moed niet voor, namelijk, voor deze klus. Hij wilde gewoon een beetje schuren en dan een veertiende laagje. Maar wij, wij weten dat het mooier gaat zijn als de dertien lagen verf eraf zijn, voor we de deuren en de trap weer lakken. Want het zijn mooie deuren. En het is een mooie trap.

En dus werken wij geduldig verder. Nog een paar dinsdagen, een handvol woensdagen en ook deze fase is weg en komt nooit meer terug. En tegen die tijd is het vast mooi weer, is er een akte getekend, en kunnen we een tuin aanleggen.

Juich, gij bloglezers. Ik ben erin geslaagd het kind te laten eten zonder eindeloos gezeur of drama. Ik heb ook het ideale argument gevonden voor haar standaard “ik vind dat niet lekker” voor ze geproefd heeft. Dat was: kan niet, ge hebt het zelf gemaakt.

Want inderdaad, de kleuter heeft vanavond zelf haar eten gemaakt. Met hete wok en alles. Ik had rijstnoedels gemaakt (vier minuten weken in lauw water, en dan afgieten. U kan dat uren van tevoren doen, dat plakt niet) en een hoop groenten in potjes. En ze heeft dus mogen kiezen wat er in haar wok ging, en ze heeft de wok zelf gemaakt. Grote ogen en “dat heb ik nog nooit mogen doen hé mama, zo met het vuur koken”.

Ze koos: noedels, broccoli, courgette, lente-ui, kerstomaat en gomashio. En een beetje sojasaus. Of as she puts it, politiek incorrect als ze is: bruine chinees.

Wij aten een wok met (in de juiste volgorde van ingooien, telkens met wat pauze in verband met verschillende gaartijden): olijfolie, rode ui, ras el hanout, broccoli, courgette, een teentje of twee geperste look, champignons, een beetje groentenbouillon, noedels, ketjap, sojasaus. En dan helemaal op het eind: lente-ui, kerstomaat, gesnipperde koriander en gomashio.

Leve dagen zonder vlees! En zonder paarden, ratten en honden in mijn eten.

Bon, we moeten realistisch zijn: elke dag recepten posten, dat is duidelijk niks voor mij. Maar we doen hier nog steeds van dagenzondervlees, één dag niet meegerekend. Op die dag aten we MacDonalds en in termen van ecologisch bewustzijn kan een mens moeilijk dieper vallen. Foei voor ons, dus.

De dingen die ik maakte de afgelopen week: deze lekkere ovenschotel, een keer gevulde champignons met boursin, bladpeterselie en lente-ui, een risotto met tomaat, venkel, rode bonen en courgette, de gemakkelijke pasta met walnoten en mascarpone en een keer vals vlees met preipatatten. We aten ook een keer buitenshuis, en vloekten op het feit dat er bij vegetarische restaurants altijd indische pingelmuziek lijkt te horen. What’s that all about jom.

Gisteren hadden we weer bezoek, en toen werd het eerst de soep van aardpeer en koriander, daarna maakte ik pastarolletjes (in den delhaize kan je nu verse pastavellen kopen voor lasagne, als je die natmaakt kan je ze oprollen), met een vulling van spinazie, ui, look en ricotta. Ik stopte er ook een stukje gegrilde aubergine in, en deed er een tomatensaus en kaas overheen. Very nice, en helemaal van tevoren te maken.

Ik maakte zelfs een dessert, voor het bezoek, wegens dat de man van het gezelschap een dessertkenner en -verslaafde is. Om orgineel te doen maakte ik zelf hangop (lekker man. gewoon een pot volle yoghurt laten uitlekken), en gaf daar gegrilde mango bij, ahornsiroop en een takje munt. Beste dessert in jaren.

Ondertussen is het al dag elf. En ik kan wel eeuwig zo blijven doorgaan.