U weet dat ondertussen, dat ik een groot geloof heb in de warmte van het internet en de goedheid van mensen in het algemeen. Minder aangename incidenten vergeet ik nogal gemakkelijk, want het goede compenseert dat minder aangename ruimschoots.

Het bewijs is er weer. D. zette gisteren op facebook haar kleedjesactie voor Syrië, ik postte de link op mijn facebook en na wat enthousiaste commentaren was er een plan. En vandaag is er Tombola voor Syrië 12-12 en meteen al een paar acties.
Het principe is telkens hetzelfde: er wordt iets verloot, en om mee te dingen naar de prijs koopt u een lotje, voor een klein prijsje. 2 euro meestal, die rechtstreeks naar 12-12 gaat. U schrijft trouwens niet over op onze rekening, maar rechtstreeks naar hen. Daarna forward u de mail met bevestiging naar het opgegeven adres, en u krijgt een tombolalot in de plaats. Op het eind van de actie wordt er geloot, en één iemand wint de prijs.

Zo kunt u bijvoorbeeld meedoen voor deze zeefdruk gemaakt door mijn lief. Zelfontworpen, zelfgedrukt, door hem gesigneerd en genummerd (er zijn er maar 20 van gemaakt). Gezien de kwetsbaarheid van het papier krijgt u er bovendien mij bij, als uw persoonlijke UPS van dienst. Zet al maar een tas koffie gereed.

Verder ook nog in de aanbieding, momenteel:
* Dit schattige peuterkleedje
* Een broekske op maat gemaakt door Lien
* Mme Zsazsa geeft boeken weg
* Deze heerlijke boekentas, ook al in een uitvoering naar keuze
* De kans om een blogceleb al haar geheimen te ontfutselen
* Een bloedmooi juweel van nimzu, te kiezen uit de webshop

Alles volgens hetzelfde principe: u doneert minstens 2 euro, u stuurt de mail door, u gaat in de pot en maakt kans op de prijs.

MAAR! Er is meer! Misschien heeft u zelf ook wel iets in een tombola te gooien? U bent ook zo vreselijk handig met een naaimachine, u breit de mooiste sjaals van de hele provincie, of u tekent dingen die iedereen wel aan de muur wil.
Of ik denk even wild: u kunt fantastisch taarten maken, heerlijk soep koken of u bent een krak in het invullen van belastingsaangiftes (don’t ask. dat laatste is een trauma van de laatste weken, ja).
Of nog: u heeft een fles wijn staan waar kenners zouden voor moorden maar u lust geen rode wijn, of u bent een fantastische babysit of feestjesorganisator. Of of of: ge kunt dat zelf het beste invullen denk ik.

Dus als u ook een tombola wilt doen:
* Start een actie op http://www.1212.be/nl/syrie-kan-niet-wachten/start-een-actie
* Gebruik één van de voorbeeldjes hierboven voor hoe je het concreet aanpakt.
* Stuur ons de link door, hier of op de facebookpagina.

En terwijl ik toch aan het vragen ben: deel deze post! Merci!

Deze zomer, deze lange zomer aan zee, heb ik een verbeten fascinatie opgevat voor de papieren bloemen die overal op de Belgische noordzeestranden verkocht worden. Ik zeg Belgische Noordzeestranden, want volgens vriend T. gebeurt dit nergens anders ter wereld. Ik heb gezocht en gezocht op het internet en inderdaad niks anders dan Vlaamse referenties gevonden. Dat is dus cultureel erfgoed mensen, en ik besefte het niet.

Blijkbaar heeft ook elke kustgemeente eigen gewoontes: op sommige stranden betaal je met handjes schelpen, op andere zijn de prijzen hoog, maar is eender welke schelp ok. Op ons strand, in Knokke is dat, is het betaalmiddel couteaukes. Althans, zo worden ze genoemd, maar de correcte naam blijkt \”zaagjes\”. Tricky eraan is dat de couteaukes niet gevonden worden op het strand van Knokke zelf. Maar daarover later meer.

Gisteren lachte mijn onwettige luid en sprak de woorden: \”Man, gij zijt toch echt nen streber hé zeg.\” En het is waar. Sinds ik mij op het bloemmaken heb gestort, wil ik liefst zo mooi en origineel mogelijke bloemen maken. Een gewoon éénkleurig bloemeke is allang niet meer genoeg, ik doe ongegeneerd mee in de competitie van hipste papieren bloemen op het strand. Dat ik momenteel niet zo mobiel ben wegens een verzwikte voet heeft de situatie niet verbeterd: bloemmaken is een top strandzetelactiviteit, zo blijkt. Dat is lezen ook ja, maar heeft u als uw boek uit is grote rozen met een panterprint? Ik dacht het niet.

Aan het begin van het zomerseizoen had de dochter voor het eerst een winkel. Ik kocht materiaal, maakte bloemen en de dochter verpatste ze. Zo verzamelde ze de noodzakelijke couteaukes om zelf bloemen te kopen. Ze koos roze bloem na glitterbloem bij andere kindjes en toen liep het wat fout. De kleine weigert aangekochte bloemen verder te verkopen. En sinds gisteren is de kleine ook selectief in wat ze zelf verkoopt: zijn mijn bloemen te mooi (en ik wil niet stoefen, maar ja) dan wil ze ze zelf houden en niet verkopen.

Gevolg: slinkende voorraad couteaukes. Gevolg: deze winter gaan wij allemaal samen op zoek naar zaagjes, om tegen volgende zomer een mooi startkapitaal te hebben. En nu mag u mij helpen: waar aan de Noordzeekust vloekt u weleens omdat er zoveel van deze schelpjes liggen? Het gezaagde randje is van cruciaal belang.

Wij hebben altijd een huis met een complexe handleiding gehad. Als u ook een oud huis heeft verbouwd dan weet u vast wat ik bedoel. Dan hoort u uzelf op regelmatige basis zaken zeggen zoals: ja, als het niet direct opengaat moet ge eerst een klein beetje naar links draaien en dan terug / ge moet de klink een 45 graden ophoog houden voor ge de sleutel kunt omdraaien / oei, laat het water efkes lopen, anders straks putjesgeur / om dat vliegenraam erin te krijgen moet ge eerst drie keer op uw linkerbeen huppelen en dan about a girl van nirvana achterstevoren zingen.
Allez. Courante dingen. U kent dat wel.

Wij gaan binnenkort op reis, en ondertussen komen er mensen in ons huis wonen. Zij zitten tussen twee woonsten in, onze kat heeft gezelschap. Winwin. Daarnet gaf ik een rondleiding. \”De wasmachine, dat is gewoon deur dicht en op de knop.\” \”De douche: temperatuur daar, soort douche daar\” \”Die sleutel is van deze deur, dat is van die\”.

Ik was er achteraf niet goed van: op zes jaar tijd hebben wij de volledige complexe handleiding van ons huis verbouwingsgewijs geëlimineerd. Alles werkt. Alles is vernieuwd. Alles is normaal. Ik werd er zowaar emotioneel van, zo fier ben ik.

En toen vroeg mijn lief: \”Ge hebt toch uitgelegd aan L. dat ze de rolluik niet volledig omhoog mogen doen want dat die anders vastzitten, hé?\”

We hebben onze hof, mensen. Helemaal getekend en officieel. Meneer de tuinaanlegger heeft gisteren en vandaag al superveel werk verzet: er werd een oude (niet meer gebruikte) (wel leeggespoelde) beerput dichtgegooid, zavel werd afgegraven, terras werd uitgebroken, goeie grond en stabilizé werden aangevoerd en opengelegd. En een immens netwerk van afwatering (regen, wasmachine, dakgoot) en verluchting (kelder) werd vernieuwd. Om 16h vanavond zwaaide S. Goed weekend en begon ik te hopen op zon, zodat alles goed uitdroogt en er volgende week een terras kan gelegd worden. Blij man, blij, ik moet u dat niet zeggen.

Om 17.30h droeg ik een bak vol overbodig keukengerief de keldertrap af (kelder= uitgesteld containerpark. ge kent het principe ongetwijfeld) en stapte beneden met mijn teenslipper in een diepe plas. Water. Veel.
Nu is er in onze kelder sowieso een kleine issue met grondwater als het veel regent, en een paar kleine plasjes. Er is het incident geweest met iemand (misschien ik, maar ik zal dat publieklijk steeds ontkennen) die in een overijverige bui de kelder stofvrij ging maken met een staalborstel en daarbij _misschien_ een deel van de maak-uw-kelder-waterdicht-coating heeft mee afgeschuurd. Kan iedereen overkomen. (Net als die krassen op de koepel. Wist ik veel dat ge die niet met een schuurspons moogt propermaken alsof gij dat wist, dat plexiglas krast stop met mij verwijten te maken.)
Enfin. De kelder is niet droogdroog. Bygones. Mijn lief gaat dat oplossen, de komende maanden.

Maar ge hebt niet droogdroog en ge hebt vijf centimeter water en modderslijk. Geloof mij: dat is een wereld van verschil. Het is best spannend, want ik heb net 13 emmers vuil water geschept en naar boven gezeuld, en nu wacht ik af of er morgen weer water is.
Als het over is, dan ga ik het gebeuren negeren. Als het terugkomt, dan moeten er oorzaken gezocht worden. Maar waarschijnlijk is het water van de lege beerput (toch rap zo’n 1000l) een stuk langs de kelder weggelopen doen die werd gedempt. Dat is de huidige gok, ge moogt duimen dat het dat was.

Dat soort toestanden zijn de leuke onverwachte extra’s die bij verbouwingen horen. Iedereen met een oud huis knikt nu grijnzend en denkt aan pakweg die keer dat een steunbalk rot bleek te zijn, er vocht in de muren zat of de vorige eigenaar zijn steenpuin in de tuin had begraven.

Iedereen met een nieuwbouw: kom binnen 30 jaar eens terug, dan praten we keer.

Maar de echte verrassing van vandaag is dat ik op geen enkel moment ook maar een spatje stress heb ervaren. Ik heb de powertools omhoog gezet zodat ze niet nat kunnen worden en heb vervolgens een boterhammetje gegeten met mijn kleine. Dan eens gebeld naar het lief (“hoe lang geleden zijt gij in de kelder geweest? Ah dan zal het van de werken zijn hé”), een telefoontje naar mijn ouders (“De kelder is nat. Ja jom, dat was verschieten.”) en naar de tuinaanlegger (“gewoon efkes luisteren of er geen buis kapot is gegaan ofzo. Neenneen, ik ben niet in paniek hoor, dat geraakt wel opgelost.”). Toen de dochter in haar bed zat het hozen gestart, met rubberlaarzen aan. En nu een douche en morgen een nieuwe dag.

Verbouwingszen. Na zes jaar heb ik het eindelijk te pakken.