(een stukje dat ik in mijn boekje schreef vlak na nieuwjaar. En nu overgetikt.)

Naar je kamer gaan om een gilet te halen en je bed opgemaakt vinden, je rondslingerende kleren opgevouwd. Naast je bed een glas water, een chocolaatje en een lief briefje.
Of je tanden gaan poetsen in de badkamer en dit op de spiegel vinden. Heerlijkheid.

Dat, lieve blogkinderen, is De Geheime Verwenner, een spelletje dat na een paar keer al een traditie is als wij met een grote bende een paar dagen weggaan, zoals in de kerstvakantie.

Het is een beetje zoals Secret Santa, maar dan zonder cadeautjes. Het gaat puur om attent zijn, en zorgen voor elkaar. Maar dan in ‘t geniep. Bij het begin van onze getaways maken de kinders briefjes waarop de namen van de aanwezigen staan. En dan trekt iedereen een naam. Tot het afgesproken moment (bij ons was dat dit jaar de laatste lunch waarop iedereen er was) is die persoon degene die jij moet verwennen. En op dat eindmoment raadt elk om de beurt wie zijn/haar geheime verwenner is.

Er werden briefjes geschreven, koffies gehaald, spontaan jassen te drogen gelegd tegen een verwarming. Chocolaatjes werden verstopt, tekeningen onder deuren geschoven, kamers versierd en opgeruimd. Bloemen geplukt, schoenen gehaald, extra dessert opgeschept.

En op het eind raadde iedereen juist wie Zijn Geheime Verwenner was.

(De mijne was niet zo moeilijk, want op een nacht kwam ik in de badkamer en ze was haar tandpastaschrijfsels van de spiegel aan het schrobben. De engel.)