Senne vroeg op twitter naar een studiemethode. En ik heb die, maar het is te lang voor twitter. Gelukkig heb ik een blog, aja.
Ik heb de laatste drie jaar een beetje bijgestudeerd naast mijn job en gezin. Dus ik weet wel het één en ander van efficiëntie denk ik en van dingen combineren. Nu zit ik in de eindspurt, met enkel nog stage en masterproef én nog één vak in het tweede semester. In januari geen examens dus, maar het systeem zit nog vers in mijn hoofd.
Dit is het. Tips en aanvullingen welkom in de commentaren.

Planning
In mei en in december maak ik een planning voor de komende twee maanden. Elke dag bestaat uit vier blokken van drie uur:
– een blok vroeg (van 6h tot 9h ‘s morgens)
– een blok voormiddag (van 9.30h tot 12.30h)
– een blok namiddag (van 13.30h tot 16.30h)
– een blok avond (van 20h tot 23h)
Ik veronderstel dat bij reguliere studenten het namiddagblok anders zou kunnen, maar bij mij was dat gezien mijn gezin geen optie.
Daarna vul ik in waar ik niet kan studeren: verplichtingen, nog les, vrije tijd. Of examen afleggen natuurlijk.
De dag voor een examen schrijf ik al in als “stampen” voor alle blokken (daarover straks meer). Na een examen neem ik twee blokken vrij: in de namiddag examen is dus die avond niks meer doen én geen vroege shift. In de voormiddag examen betekent middag en avond vrij, maar wel weer vroeg op de volgende dag.
Het streefdoel was altijd: vijf dagen per week 3 blokken per dag om te studeren, twee dagen van 2 blokken. Dat betekent dat ik bijvoorbeeld op zondag wel het vroege blok invul en de voormiddag, maar de namiddag en avond vrij neem. In de eigenlijke examens was het standaard 3 blokken, tenzij na een examen, zoals ik hierboven al uitlegde.

Vakken inschatten
Ik probeer daarna mijn vakken in te schatten. Alles op te delen in blokjes. Meestal is dat een blokje per les of onderwerp. Elk vak heeft een kleur post-its, elk blokje een aparte post-it.
Daarna tel ik post-its en verdeel aan de hand daarvan de blokken: een groter vak is meer dagen in totaal, een kleiner vak minder. Kom ik er met mijn dagen voor een examen, dan moet er weinig of niks op voorhand, behalve het kijken van hieronder. Zo puzzel ik een vakkenplanning samen.

Kanban
Op mijn muur maak ik hokken met schilderstape. Er zijn vijf hokken:
(1) kijken: wat is deze les, welke teksten horen erbij, hoe zit het in elkaar en welk materiaal heb ik nodig?
(2) samenvatten en verwerken: afhankelijk van het vak met mindmaps, schema’s, samenvattingen. Op dit moment las ik ook alles uit de reader dat bij een les hoorde en vatte ook dat samen.
(3) blok 1: eerste keer studeren. Ondertussen ook mijn bloklijst maken (zie verder)
(4) blok 2: tweede keer studeren van de samenvattingen.
(5) stampen: de bloklijst erin stampen. Tot alles perfect zit. Daarna gewoon enkel nog de samenvattingen nog eens volledig doornemen.

Elke post-it start in het eerste vak. Als die fase afgehandeld is verschuift het naar het volgende vak. En zo door tot elke fase is doorlopen.

De bloklijst
Een lijst tijdens het studeren van kapstokken. Meestal had een doorsnee vak tussen de 50 en 70 van die items. Kenmerken van x, model voor …, eigenschappen van…,…
Die lijst stamp ik letterlijk in mijn hoofd. Schrijvend. En dan telkens een check van de volledige lijst, aanduiden wat lukt en terug naar wat niet helemaal ging. Tot alles erin zit.

En dan examen maken en shinen. Dat is evident.

PS: nog een gouden tip: zorg voor een whatsapp-groep van een viertal mensen die met hetzelfde bezig zijn. Samen studeren en vragen stellen helpt. Ik had het tot nu toe niet gehaald onder mijn posse.

1.
Mijn buurt, mijn wijk. Mijn schone Brugse Poort met al haar vuile kantjes. Mijn kind wortelt hier, wij verloren ons hart aan dit warme web van fijn volk.
Wat is het hier toch wonderlijk, bij momenten.
Al dat engagement.
Al die vurige mensen.
Ik zeur ondertussen al lang over hoe eenzijdig de wijk in de media komt. Het is al drugs en kommer en kwel, meestal. De laatste maanden is het ook en vooral een brug. En een knip.

2.
De verkiezingen zijn ondertussen al even voorbij. Stofwolken zijn gaan liggen en iedereen is weer overgegaan naar de orde van de dag. In Gent heeft men eerst een paar weken onderhandeld over hoe men zou onderhandelen en zijn de verhoudingen redelijk moeilijk. Maar blijkbaar gaat het vanaf deze week wel over inhoud en dus is een zachte reminder voor de mensen rond te tafel misschien wel een goed idee.

2.
Dit is verhaal van hoe ik weeral als bij toeval in een sociaal engagement verzeild geraakte. Het is sterker dan mezelf, zo om de zoveel. En eigenlijk heb ik daar geen tijd voor en mijn man rolt ook altijd een beetje met zijn ogen en zegt dan “hoe? het was toch megadruk?” maar dan mompel ik dingen over “jamaar het is belangrijk” en “iemand moet het doen, verdorie”.
Het is het verhaal van een twintigtal mensen die weken voor de verkiezingen steeds meer verontwaardiging voelden. Het verhaal van heen-en-weer-berichten en een paar dagen later rond een tafel in een donker park. Oh, wat heb ik die avond verwonderd rondgekeken, want de helft van hen kende ik nog niet voorheen.
Het is ook het verhaal van uitstekende ontwerpers, mensen met meningen, doeners, tekstschrijvers, bedenkers en woordvoerders. Het is het verhaal van stapels affiches.

3.
Op 25 september werd de facebookgroep “Wij zijn graag geknipt” opgestart. 24 uur later waren meer dan 1000 mensen lid geworden. Lees het persbericht.
Op 2 oktober kwamen dik 200 mensen samen op de knip van de Brugse Poort. Het was de lancering van de affichecampagne, een beeld dat nu overal in de wijk opduikt. Zelf op plaatsen waarvan ge denkt “Ah? Die ook?”

4.
In de week na de verkiezingen kregen alle Gentse verkozenen aan de onderhandelingstafel een brief.
“Wij zijn graag geknipt” is meer dan een signaal in aanloop van 14 oktober: het was voor de initiatiefnemers duidelijk dat dit initiatief over de verkiezingen heen zou getild worden. We gaan voor de Brugse Poort en voor oplossingen op korte én lange termijn.
Mobiliteit, veiligheid en leefbaarheid in onze wijk zijn thema’s die, los van welke politieke strekking ook, mensen verbinden en aanbelangen. Het burgerinitiatief ‘wij zijn graag geknipt’ profileert zich daarom duidelijk als niet-politiek. Alle acties die uit het initiatief voortvloeien zijn in geen geval politiek aangestuurd en zullen dit ook nooit zijn.
Het burgerplatform staat open voor iedereen die deze thema’s ter harte neemt en zich hiervoor wil inzetten. We streven naar een langdurig, duurzaam en breed gedragen engagement bij de buurtbewoners. Daarbij ligt de focus op de toekomst en hoe we de buurt voor iedereen veilig, leefbaar en aangenaam kunnen maken. We willen zoeken naar oplossingen voor de problemen waar we in onze buurt jammer genoeg nog mee kampen.
Laat het nu net dit aspect zijn waarover wij denken dat de politieke spelers rond de tafel, ondanks alle onderlinge verschillen, een belangrijk gemeenschappelijk standpunt hebben. We hebben er de programma’s op nagekeken en elk van u heeft participatie en inspraak van de burger expliciet in uw respectievelijke verkiezingsprogramma opgenomen.
Concreet starten we in de komende weken in de Brugse Poort een traject op waarbij we zorgvuldig de stem zoeken van àlle bewoners. Wij willen samen op zoek gaan naar oplossingen voor de problemen in de buurt en actief luisteren naar de verzuchtingen en bekommernissen.
(…)
We geloven niet dat het terugdraaien van de knip de oplossing is en vragen met deze brief met aandrang om ons de ruimte te geven en te steunen in het zoeken naar een duurzame oplossing voor de Brugse Poort. Laat ons participeren en neem de beslissingen niet voor ons, maar met ons! Er zijn alternatieven en wij zien veel mogelijkheden die verder gaan dan ingrepen in de verkeersplanning in de buurt. Mét behoud van de knip. We willen graag een kans om deze mogelijkheden met de buurt uit te werken en aan u voor te stellen. Wij vroegen in onze initiële actie om de knip aan de Bargiebrug niet de inzet te laten zijn van een spelletje politieke poker. Wij herhalen deze vraag. De Brugse Poort verdient beter dan boutades. Wij hebben er het volste vertrouwen in dat u onze bezorgdheden meeneemt naar de onderhandelingstafel van het bestuursakkoord.

Lees de volledige brief hier

5.
Vanaf deze week wordt er over inhoud gepraat van een bestuursakkoord. De Brugse Poort wacht geduldig even af. Maar we laten niet los en zijn dat ook niet van plan. Binnen een paar weken willen we het traject beginnen uittekenen. Hopelijk krijgen we daar de kans toe.

Nooit eerder was het hier stiller dan de laatste maanden. Ik schrijf ondertussen al 13 jaar over waar ik mee bezig ben. Een Project, een verbouwing, een kind, dingen in bokalen steken, het passeerde ooit allemaal. En nu ging het niet, schrijven over wat ik doe.

Want dedeze was gelijk niet zo zeker van de goede afloop.
Vrijdag echter, mocht ik na uitgebreid refreshen op een systeem genaamd Oasis, lezen dat het allemaal best meevalt.

The thing is. Ik studeer opnieuw, sinds september. In combinatie met mijn job, dus het is nogal langetermijn gepland.

Er zijn veel redenen om nog eens opnieuw te beginnen, en die zijn behoorlijk uiteenlopend. De belangrijkste was het verlangen om nog eens heel veel nieuwe dingen te leren op korte tijd. De sluimerende vraag ook of ik het wel zou kunnen. En een soort van opgelegd Vlaams diploma-fetisjisme, waar ik me druk in maak, maar waar ik nu besloot toch aan toe te geven (Daarover vertel ik een volgende keer uitgebreid, want het zal u niet verwonderen dat ik daar meningen over heb).
Dat alles gecombineerd met een traditionele midlifecrisis, natuurlijk. Eens je voor de 13e keer 27 wordt, het nageslacht wat zelfstandiger wordt en die verbouwing gepasseerd is, heb je namelijk een paar opties: een jong lief (ik ben zot tevreden met mijn huidig lief, dus dat wilde ik niet), een moto (mocht niet van mijn man. wel stom. Maar ik moet gehoorzamen volgens mijn geloften), een tattoo (ik heb er al twee) een marathon (haha, we moeten ook realistisch zijn) of een koersvelo (fietsen is voor verplaatsingen niet voor plezier, in mijn hoofd).

Enfin. Het werd studeren dus. Een master pedagogiek en onderwijskunde. Dat is in mijn geval goed voor zo’n 185 studiepunten, ofte 3 jaar voltijds onderwijs.
Ik deed er 17 dit semester en werkte daarnaast gewoon door. Dat was loodzwaar, maar ook verschrikkelijk boeiend. Zo veel nieuwe dingen geleerd op die paar maanden: over wat ik misschien kan, maar ook over wat ik echt niet kan. Omdat ik nogal overtuigd ben dat mijn beperkingen groter zijn dan mijn capaciteiten heb ik nog even gezwegen. Want een mens wil natuurlijk niet afgaan op het internet. Niet slagen zou al genant genoeg zijn in mijn job, laat staan dat de hele wereld het zou weten.

De eerste resultaten zijn ok, tot mijn opluchting. Een semester met goede afloop en de eerste stap in een 6-jaren plan, dus.

Semester 2 start vandaag. En avant, marche!

“Het lijkt wel alsof wij altijd iets verbouwen tijdens Werchter”

Hij lachte, en ik wist dat hij dezelfde beelden in zijn hoofd had.

Het jaar van de vloeren afschuren. Die keer met het tuinhok bouwen. De edities met schilderen, gyproc plamuren, en radiatoren demonteren. Die andere keer met de ingemaakte kast.
De live-uitzendingen van Werchter zijn ondertussen al meer dan tien jaar de soundtrack voor lange dagen en avonden doorbijten en stof uit onze vermoeide ogen wrijven.

Het valt zo gunstig, daarmee. Elk jaar na het laatste examenstresske en het laatste optreden van het seizoen, dan hebben we opeens tijd voor Dingen Doen Aan Het Huis. Of ook bekend als Zullen We Nog Snel Voor We Op Reis Gaan Anders.

De editie 2017 is voorlopig met Warholla, Radiohead en Arcade Fire. Met gasmaskers en een kelder. En met een product met op het blik een “enkel gebruiken buiten of in goed geventileerde ruimtes”.

Het einddoel is iets waarover ik u later wel eens vertel. Maar ik begin nu alvast na te denken wat ik volgend jaar ga verbouwen het eerste weekend van juli.