Neen!

Neen!

Counting the blessings. One. Two.

En dus zit ik hier, in mijn zetel. Met een voet waar ik niet op kan lopen, wegens daarnet keihard gevallen voor de deur. Ik was aan het rommelen in mijn handtas, ondertussen mijn jas aan het dichtknopen, en ik heb stomweg mijn voet verkeerd neergezet. Een geschaafd hand, twee dikke dikker dan normale knieën en een zeer pijnlijke voet zijn mijn deel. Dat zuigt zwaar, jawel. Tijd om de optimist in mezelf boven te halen.
1. mijn ouders zijn met pensioen, dus die komen nu naar hier om mij naar de spoed te brengen
2. mijn ouders hebben een sleutel, dus ik moet niet uit mijn zetel om hen binnen te laten
3. ik was alleen toen ik viel, dus de dochter heeft (a) geen schade en (b) geen trauma van haar bleitende mama
4. ik moet niet lesgeven vandaag, dus ik heb tot vijf uur ofzo om te recupereren en alles te organiseren
5. ik heb mijn laptop en gsm hier aan de zetel liggen.

Ware het niet van de pijn en het feit dat ik veel dorst heb, ik zou mij gelukkig prijzen.

Neen!

Lastig.

Dat ge een groot deel van uw tijd in een klein deel van uw werk moet steken, daar word ik lastig van. Het zal bij iedereen wel zo zijn, veronderstel ik: die ene klant, leverancier, whatever, die enorm veel energie vreet en die eigenlijk maar een fractie van uw job uitmaakt. Maar ik blijf dat dus moeilijk vinden.
Bij mezelf, bijvoorbeeld: ik heb elk jaar een vierhonderd of wat studenten. En daar zijn er een paar tiental bij die zowat altijd de kantjes ervan aflopen: te laat met taken, zelden in orde, altijd een hele uitleg klaar, prutsen terwijl ge iets uitlegt, daarna extra uitleg nodig omdat ze niet mee zijn met de oefening, enzovoort enzoverder. Ik durf dat niet tellen, hoeveel tijd ik in die paar mensen stop, om alles op te volgen en te zorgen dat ze toch mee op de boot zijn. En energie. Tijd en energie die ik eigenlijk ook zou willen investeren in die honderden die wel in orde zijn, en wel altijd hun best doen. Want eigenlijk is dat niet eerlijk, toch?

Enfin. Pointless rambling, I know. Carry on.

Neen!

Begint niet é.

Dat vrouwendag onzin zou zijn, flauwekul. Commercie ook. Feminisme voorbijgestreefd en niet meer van deze tijd. Ik lees het. Begint niet é, denk ik dan.
8 maart is vrouwendag omdat, als u durft uw ogen voorbij de grenzen van het Vlaanderland te richten, iedereen ziet dat er nog zoveel vrouwen onderdrukt worden en er van gelijke rechten nauwelijks sprake is. Dat is evident, en wie dat niet wil zien is ofwel blind ofwel naïef. Denk: vrouwenhandel, kinderhuwelijken, meisjes die niet naar school mogen, eermoorden, geweld dat bij wet is geregeld. Ver van mijn bed, zegt u? En hier, in ons land van melk en honing totaal niet van toepassing?

8 maart is vrouwendag omdat sommige studenten kiezen voor een richting, niet altijd omwille van hun talent, maar omwille van hun geslacht en de cultureel en sociaal ingegeven verwachtingen. Omdat zachte sectoren, waarin meer vrouwen werken, nog steeds slechter betalen dan harde sectoren. Omdat ik al ontelbare keren heb gehoord: “oh, het onderwijs, wat een mooie job voor een vrouw. Zo thuis met de kindjes in de vakanties en al.” Omdat er nog geen enkele vrouwelijke onderhandelaar in de arena is gestuurd, met al dat regeringsvormen. Omdat vrouwen nog altijd veel meer kans hebben om in extreme armoede te belanden dan mannen. Omdat ook veel vrouwen met een carrière en drukke job het leeuwendeel van huishoudelijke en zorgtaken op zich nemen. Omdat sommige vrouwen kiezen om minder te gaan werken, wegens dat het nodig is voor het gezin, maar vooral omdat hun wederhelft het niet gaat doen. Omdat je vreemd bekeken wordt als je als vrouw geen kinderen wilt. Omdat je vreemd bekeken wordt als je wel kinderen hebt, maar nog voltijds wilt werken. Om vragen als: “goh, hoe combineer je die job met je gezin?” of “is het lief aan het babysitten?”. Vragen die alleen aan haar worden gesteld, nooit aan hem. Omdat de kledij van vrouwen in de politiek onderwerp van krantenartikels is. De kledij, bijgod, hoe absurd is dat niet? Omdat er nog steeds te veel geweld is in gezinnen. Omdat er nog altijd te veel vrouwen zijn die wegwillen, maar niet kunnen. Uit angst en uit financiële overwegingen.

En ja, er zullen altijd verschillen zijn. Vrouwen en mannen zijn niet gelijk, en ze zullen dat nooit zijn. Maar zolang ze niet gelijkwaardig zijn en zolang die verdoken en openlijke vormen van discriminatie zorgen voor ongelijke kansen, zolang zal 8 maart vrouwendag zijn. Leert er maar mee leven.

mediagedoe Neen!

Duizend doden.

De duizend doden die ge sterft als ge kritiek krijgt op iets wat ge hebt gemaakt. Ik vraag mij af of mensen daar bij stil staan. De mensen op webfora die het hebben over het dik gat van een BV, dat kunt ge nog weglachen. Maar zoiets waar ge heel uw hart en ziel in gelegd hebt, keihard aan gewerkt hebt en uw nek voor uitgestoken hebt, en dat dan zonder pardon wordt neergesabeld, ik vraag mij af of iemand daar ooit bij stilstaat wat dat doet.
Van dichtbij meegemaakt, met een totaal ongehoord boertige recensie van een voorstelling waar de man in mijn leven anderhalf jaar keihard aan gewerkt heeft. De hartverscheurende pijn die ge dan ziet in iemand die ge graag ziet zijn ogen: dat zijn de duizend doden.

Ik ken, door het lief en door toeval, redelijk wat mensen die met hun kop op tv komen of artistieke dingen doen, en soms is dat om fantastisch fier op te zijn en euforisch. Toen iedereen de vrienden Neveneffecten recent de hemel inprees met hun geniale Basta, bijvoorbeeld, dat is een leutig gevoel. En toch moest ik onwillekeurig denken aan die andere episode. Willy’s en Marjetten, u weet wel van de moord en brand en schande-van-ons-belastingsgeld-die-zever. Als ge die dingen hoort en leest, en ge weet tegelijk dat die gasten al maanden hun hele persoonlijke leven op hold hebben gezet om dat programma te maken: dat zijn duizend doden. Omdat dat zo diep kwetst, die kritiek.
Het is ook relatief natuurlijk: het eerste seizoen van zvdz werd neergesabeld, en werd daarna een hype op het internet. Willy’s en Marjetten: idem. Buiten De Zone, dat werd destijds omschreven als “cursus scenario schrijven voor beginners”. De Mol: veredelde scoutsspellekes. Soms bewijst de tijd ongelijk. Vroeger was het alleen de gazetten, nu heeft iedereen zijn eigen gazet op het internet, met facebook en twitter en de commentaren op blogs en krantensites.

Ik heb het deze week weer heel sterk, dat van die duizend doden. Bart De Pauw bijvoorbeeld. Ik ken die mens niet persoonlijk, maar ik heb die al heel mijn leven graag. Ik ben zeker dat we goeie maten zouden zijn, als het zou passen. Dus vind ik het verschrikkelijk, wat er nu gebeurt.
En ik weet dat aan de kazakkendraaiers hard gewerkt wordt, en dat er veel tijd in gekropen is. Het lief doet een stukje, in één van de volgende afleveringen, en heeft wat mee try-outs gedaan. Als ge dat weet, van dat harde werk, en ge leest dan de kranten en de vreselijk inhakkende kritieken op het internet, dan wordt ge daar enorm triestig van. Voor De Pauw, voor een programma dat wordt neergesabeld zonder dat het kan groeien, en vooral voor David Galle: simpelweg voor de leeuwen van de publieke opinie gegooid op zondagavond op de grootste zender van het land, en dan moeten lezen dat ge “niet zo heel scherp waart”. En veel lelijker dingen. Ik word daar gewoon misselijk van, en ongelooflijk verdrietig.

Ik ga kijken ja, morgen. Want ik denk dat een impro-programma misschien wat tijd nodig heeft om te roderen, en ik heb met de eerste aflevering alleszins al een paar keer goed gelachen. En misschien kijkt ge niet, gij, en dat is uw goed recht. Maar als ge kijkt, en ge voelt de neiging om weer te beginnen schelden op twitter of facebook, denk dan misschien eens aan de mensen die zo’n programma maken. En hoe gij u zoudt voelen als ge zo’n dingen over uzelf zoudt lezen.

Neen!

De walen, die zien hun kinders dus ook graag é.

Het is niet omdat we veel moeten werken, dat we ons niet kunnen ergeren, nietwaar. Want af en toe hebben we nog wat energie over natuurlijk, en ergernis is uitstekend voor de kanalisatie daarvan.

De betoging van zondag, daar was blijkbaar een bepaald percentage Franstaligen en een bepaald percentage Nederlandstaligen! En dat is blijkbaar relevant want het is het grootste aandachtspunt in de gazetten! En iedereen weet: als het in de gazetten staat dan is het belangrijk. Kijk naar DASM. Ook staatsbelangrijk, dus alle dagen pagina-groot uitgebraakt bij uw ontbijtkoffie. Maar ik dwaal af, het ging over die dekselse Franstaligen gaan en hun percentage op de betoging.

Ben ik eigenlijk de enige die dat gedoe van wulder en zulder grondig beu begint te worden? Allez, ik ben nu niet zo politiek begaafd als al die meneren en mevrouwen die hard werken aan de akkoorden die heel ons leven gaan veranderen, maar iets zegt mij dat het benadrukken van verschillen nog nooit iemand deugd heeft gedaan. Maar kijk, misschien ben ik verkeerd, want ik voel mij wulder noch zulder, dus wat zou ik recht van spreken hebben? Ik passeer de tijd, en ondertussen neurie ik I hope the Russians love their children too.