Als je veel te laat opstaat, en je hele ochtendritueel afhandelt in 20 in plaats van in 40 minuten, en dan op dat moment vertrekt dat je nog nét tijd op het werk kunt zijn, en dat buitenkomt om je auto in een ijslaag gehuld te zien: dat sukt big time.
Ik kan, zomaar uit het blote hoofd, tientallen dingen vinden die me irriteren aan de kerstperiode: te veel mensen, te veel verplichtingen, te weinig parkeerplaats in de stad, te veel flikkerende lichtjes, te weinig tijd,…er komt geen einde aan dit lijstje. Een eindeloze opsomming zou me te ver drijven en mijn innerlijke rust niet ten goede komen, dus beperk ik me tot de TOP 3.
Derde plaats. Gezelligheid (met grote G).
Begrijp me niet verkeerd: ik heb nix tegen gezelligheid. Hell no, ik ben op mijn beste momenten zelfs een gesjelluh mens te noemen. Alleen is mijn definitie van knusheid net iets anders dan wat in deze periode van het jaar gangbaar is. Gezellig is: in de zetel hangen met een mooi boek en iemand die af en toe over je rug aait. Of tot een onchristelijk uur met je beste vrienden aan tafel blijven zitten, rode wijn drinkend en over alles en tegelijk niets praten.
Gezellig is niet: gluhwein drinken waar je de volgende dag hoofdpijn van hebt, terwijl achter je een sneeuwmachine vlokjes spuit, de muzak uit de boxen schalt en de fukin kerstlichrjes manisch aan- en uitgaan. yuk.
Op twee: cadeautjes kopen.
Ik ben geen georganiseerde mens. Period. Ik kijk dan ook met open mond en vol bewondering naar mensen die half december meedelen dat ze “gisteren de kerstcadeautjes hebben ingepakt”. Ik heb er op dat moment nog niet eens over nagedacht wie ik dit jaar met een geschenk dien te verblijden, laat staan dat ik al weet wat ik zal kopen en waar ik het haal.
De zaterdag voor kerst is dan ook steeds weer een topdag, die ieder jaar volgens een soortgelijk scenario verloopt: de stad afschuimen op zoek naar dingskes om in blinkend papier te stoppen en na een uur al kotsmisselijk zijn van al dat volk. Lotgeval opbellen, de strooptocht afblazen en samen met lotgeval aan de aperitief gaan. Zonder schuldgevoel, want we hebben het verdiend.
En tenslotte: kerstmarkten.
Met stip op één en zoals ik hier al eerder schreef heb ik het fantastische voorrecht om er eentje voor de deur te hebben liggen.
Begrepen hoe het concept werkt heb ik nooit, maar ik vermoed dat het ongeveer alsvolgt gaat:
Rond juli gaat één of andere zieke geest, aangesteld door de stad, ronddwalen over het vlaamsche land op zoek naar producten die voldoen aan minimum drie, maar bij voorkeur vijf van volgende criteria: a. nutteloos, b. blinkend, c. lelijk, d. groen- rood- of goudkleurig ,e. pokkeduur. De handelaars die deze producten aan de vrolijke wereld aanbieden worden uitgenodigd en vervolgens onderworpen aan een selectieproefje: iedere verkoper wordt in een klein hokje gestopt, de temperatur wordt opgedreven tot 40 graden en de commercant wordt vervolgens blootgesteld aan gruwelijke beelden van marteling, oorlog en mishandeling. Wie het langst blijft glimlachen heeft gewonnen en krijgt een kot op de kerstmarkt.
Delhaize, vorige week woensdag. Gezwind loop ik langs de rekken, geheel in de stemming voor consumptie en vrolijk het winkelkarretje volstouwend met noodzakelijke goederen ter overleving. Boursin. Chocolade. After Eight. Witte wijn. Cola. Yoghurt (Jaja. We doen aan de lijn). Chips. Aan het rek met de schoonmaakproducten wordt mijn oog naar een blits groen spraybusje toegetrokken. Clean Explosion. Volgens de verpakking een schitterend product dat “hardnekkig vuil en vlekken in handomdraai verwijdert”. Handomdraai. Me likes. En hardnekkig vuil hebben we ook al bijwijlen in het appartement. Bovendien ben ik een trouwe fan van wat loperkes mama “luiewijvenkuisgrief ” noemt. Mr Proper doekjes, Febreze, raampoetsspray, ja: zelfs afwasmiddel-dat-geen-sporen-nalaat-als-je-je-glazen-gewoon-aan- de-lucht -laat-drogen…al deze wonderen der hedendaagse wetenschap zijn niet langer geheimen voor ondergetekende. Het was dan ook een kwestie van seconden voor ik mijn argument “5 euro 99 is wel heel veel geld” liet varen en het helgroene busje resoluut in de winkelkar keilde.
Tot zover alles goed.
Vandaag echter haalde ik de bus boven, met het vaste voornemen iets te poetsen. Want soms heb ik daar zin in: om iets te poetsen. Dat heeft me dan even het gevoel dat ik eigenlijk best een flinke huisvrouw ben. Zo’n jaren 50-type, met een propere mis-en-plis en drie onberispelijke kindertjes, die steeds het huis aan de kant heeft en ondertussen ook ten allen tijde een heerlijke ovenschotel achter de hand houdt voor onverwachte gasten. In de zetel gezeten besloot ik de gebruiksaanwijzing van het wondermiddel te lezen. Want ook dat heb ik na drie jaar alleenwoonschap wel geleerd: niet alle poetsgrief mag op dezelfde manier gebruikt worden. Soms is er sprake van naspoelen, inwerken, openwrijven of wegstofzuigen. Je moet het maar weten.
Ik lees: spuit het product op het te reinigen oppervlak. Laat 1 minuut inwerken. Spoel overloedig na met lauw water.
Ha! Makkelijk zat! Deze missie kan zelfs ik tot een goed einde brengen, denk ik dan.
Lees verder. Waarschuwing: Product niet gebruiken op metaal, emaille, plastiek, aluminium, katoen, wol, hout, natuursteen en synthetische stoffen.
And there’s the rub. Na een kwartier ronddolen in mijn appartement heb ik nog steeds geen plek gevonden waar ik dit goedje op kan gebruiken. Behalve dan mijn eigen huid, maar iets in de vermelding van een telefoonnummer van het anti-gif centrum zegt me dat ook dat misschien niet zo’n helder idee is.
Ik weet het niet meer. Staar ontmoedigd naar het triomfantelijk schreeuwerige busje. Overweeg een tirade op het vermelde infonummer. Zucht. Zet de lichtbak aan en besluit een andere keer te poetsen.
Busje kopen iemand?
Als je pas in de stad woont, zijn er zo van die dingen die niet meteen duidelijk zijn. Waarom je opeens weggetakeld wordt op de plaats waar je altijd geparkeerd staat, waarom pizza express folders in je bus blijft pompen ondanks de beleefde “geen reclame aub”-sticker en vooral: waar dat gat-met-metalen-plaatje-erover op de stoep voor voordeur wel toe mag dienen.
Echter: brengt tijd, brengt raad en na een poos ken je dus de reden van die stadsmysteries.Als flip en mathilde in de stad zijn, wordt het bisschopplein een VIP-parking en jij bent geen VIP. Pizza express heeft lak aan alle sociale conventies en droppen hun folders waar het hen uitkomt.
Dat van dat gat in de grond werd pas duidelijk rond mijn eerste kerst in Gent: begin december ongeveer komt in dat gat namelijk een paal met kerstversiering. Lelijke kerstversiering nog wel.
Sinds deze week is het weer zover. Praise the Lord: het hele Gentse stadcentrum baadt in een sfeer van kitsch en gluhwein! Straks begint ook de kerstmarkt op Sint-Baafs en dan, lieve mensen, is het feest compleet: ieder weekend van zonsopgang tot ver in de avond “it’s a season to be jolly” uit de boxen en overal vrolijke blozende kinderkens die hun ouders nog een pannenkoek proberen af te troggelen. God, I love Xmas. Zo veel zelfs dat ik tegen 25 december al mijn zelfbeheersing moet aanwenden om de kerstman niet te verplichten zijn bel op te eten, onderwijl zelf sardonisch “hohoho”-brullend.
Niet alles is peis en vree, echter deze tijd van het jaar. Gisteren leek het alsof mijn huis in oorlogsgebied lag: overal politie, geblaf, overvliegende helicopters. Vreemd was dat. Wist ik veel wat er aan de hand was. Vanochtend in de Standaard:
“In de Gentse studentenbuurt is rond middernacht uur de rust weergekeerd na diverse rellen tussen rechtse en linkse activisten. Beide groepen hadden in de loop van de avond een betoging gehouden, op verschillende plaatsen in de stad, en na afloop kwam het tot confrontaties. De massaal aanwezige politie moest diverse malen chargeren en het waterkanon inzetten om de twee kampen te scheiden. Een tiental betogers werd opgepakt. “
En ik die dacht dat er een gevaarlijke gevangene ontsnapt was. Of zoiets.