Waar zijn mijn prentjes naartoe aan de zijkant?
Zet die eens rap terug, manneke, of moet ik u komen helpen?
Stoer dat ik ben vandaag…er is geen houden aan.
Brieven schrijven, dat doe ik nu eens graag zie. Dat het nooit anders is geweest, daar is de zware kist schrijfsels in mijn living een stille getuige van.
Ook in deze dagen van snelle communicatie en informatie-viervaksbanen schrijf ik nog graag een brief op z’n tijd. Dat helpt om de chaos in het hoofd te ordenen en het is altijd leuk om post te krijgen.
Er zijn veranderingen, dat wel: de ontboezemingen worden niet langer met de hand geschreven, maar met het gewette klavier. Ze worden niet meer met de post opgestuurd, maar naar de mailbox van de bestemmeling gejaagd. Maar in weze is alles hetzelfde gebleven: je stuurt een paar pagina’s woorden, die je bij voorkeur oprecht meent, door naar iemand die je belangrijk genoeg vindt om die woorden te sturen. Een brief is een investering: je wikt, weegt, kiest en selecteert de juiste letters. Je sleutelt aan de opeenvolging en volgorde van zinnen. Je denkt na over de aanspreking. Je leest na, herleest, herschrijft eventueel.
En dan is ie af. Naam eronder, doorsturen naar de ontvanger. Hopen dat die begrijpt wat je wilde zeggen, en ook wel een beetje uitkijken naar een antwoord. En precies dat antwoord is waarover ik het wilde hebben, want dat heb ik net uitgeroepen tot ergernisje van de dag :
Het popt opeens up op je scherm: “you’ve got new mail” . De new mail waarvan sprake blijkt het een antwoord te zijn op je brief. whiiii, denk je dan, en je sjeest enthousiast naar het berichtje in kwestie. klik klik.
*slik*
Daar is ie. De brief die je kortgeleden zelf verstuurde. Verminkt. In stukken gereten en verknipt als een uitgescheurde advertentie uit de streekkrant. Want dat is wat veel mensen nu doen: ze duwen op de reply-knop in de mailbox en schrijven hun antwoord TUSSEN de originele brief in. Dat is lekker makkelijk: je ziet meteen over welk deeltje het antwoord gaat én je kan het aantal woorden beperken. Bovendien ziet het er wel fraai uit als je een ander kleurtje gebruikt. Dan lijkt het een beetje alsof je aan het praten bent.
. Nieuwsflash: ik wilde niet praten. Het gaat hier wel degelijk over geschreven communicatie. Als ik wilde praten, dan had ik wel gebeld of gemsnt. Of was ik -zoals in de goede oude tijd- even langsgelopen. Niet van dat alles, echter: ik schreef een brief.
Stel je voor: het is 1993. Je hebt een brief geschreven naar iemand die je nauw aan het hart ligt. Postzegel gelekt, adres op de envelop gekriebeld en het hele zooitje in de rode bus gestopt op het einde van de straat. Een weekje later valt er een antwoord door de klep in de voordeur. Je scheurt de envelop open, vol verwachting, en vindt een vel papier waar met prit (of velpon. dat ruikt zo lekker. mmm. velpon.) jouw brief in stukjes is opgekleefd. Tussen de verschillende stukjes heeft de schrijver zijn commentaar en antwoorden gekladderd. Geef nu toe: dat is toch geen zicht?
Eerherstel voor de klassieke brief, bij deze: een aanspreking, middenstuk, vriendelijke groet en ondertekening. Alles netjes na elkaar.
De wereld is zo al verknipt genoeg!
eerst post je eenzelfde bericht twee keer (drie keer zelfs voor even) omdat de boel blokkeert, verbolgens is het niet mogelijk om commentaar naar een andere post te brengen. martha en aphroditje, mijn excuses, heb de post van jullie moeten wissen.en ik overweeg nu toch smetty’s raad op te volgen….
Ben ik eigenlijk de enige die het zowat gehad heeft met de tsunami? Begrijp me niet verkeerd: ik was geschokt. Al die dode mensen, al die dakloze kindjes. Aangedaan. Bewust van vergankelijkheid. Mezelf gelukkig prijzend dat zoiets hier niet gebeurd was. Dat mijn familie en vrienden nog leefden met oudejaar. Geld overgeschreven. Meegevoeld.
En nu zo verzadigd als maar kan wat betreft overstromingsbeelden.
Het werd allemaal al een beetje veel, voor iemand die zich zo makkelijk opwindt als ik. Dat liedje van de verenigde vlaamsche zangers, die benefiet-actie op alle kleurrijke televisiezenders, de donatiebox op onze school, de etentjes, optredens, fuiven voor het goede doel.
Maar bon, het is allemaal vreselijk, die natuur, en ik hield mijn ergernisje dan ook wijselijk voor mezelf. Ik heb zelfs niets gezegd toen ik op de radio hoorde dat \”als iedere belg 9 euro zou storten, we dan meer zouden ophalen dan d\’ollanders. Mwoehaha�?.
Ik heb braaf gezwegen , maar vanavond is de druppel die mijn tirade-emmer doet overlopen uit de kraan geplonsd. Een zekere EH Van Diest roept in de gazet bezwangerde-en-op-werpen-staande-vrouwen op om hun kind tsunami te dopen. Tsu-na-mi. Tsunamieke Janssens. Tsunie De Moor. Vloedgolfke Peeters.
I kid you not.
…
En ik ga zwijgen nu. Mijn tong afbijten en denken aan al die slachtoffertjes en er u op wijzen dat u nog steeds op 12-12 kunt storten. Maar dat had u van Koen Wauters ook al gehoord, waarschijnlijk.
gvd. Al twee keer heb ik een stukje ingetikt om het vervolgens al twee keer kwijt te zijn omdat de elektriek hier uitviel.
Ik beperk me dan ook tot een paar korte dienstmededelingen.
1- ik was van plan het te hebben over de photoshop-rage dit jaar, en over hoe ik dat niet goed begrijp. Door één of andere duistere kracht is de helft van de wereld dit jaar op het lumineuze idee gekomen om een foto van zichzelf/vrouw/kroost/hond – voorzien van obligatoire kerstmuts en wat glitter – in een jpeg van minimum 800 Mb in mijn mailbox te pompen.
Vol lieve wensen, dat wel (waarvoor dank) en ongetwijfeld met de beste bedoelingen, maar het gaat mijn kleine verstand een beetje te boven. Waarom nu opeens iedereen? Is dat afgesproken, lieve mensen?
Ik was van plan het daarover te hebben, maar heb bij nader inzien besloten dat ik al genoeg kritiek heb gegeven op het dennenboom-gebeuren voor dit jaar. Ik ben in weze een positief mens en zal me er dan ook naar gedragen: van mij geen slecht woord.
2 – Nog vier gmail-accounts weg te geven. Wie graag voor nieuwjaar een mailbox van 1Gb wil kdo krijgen: geef gerust een schreeuw.
3 – Het zou best wel eens kunnen dat coupling de beste sitcom is die ooit gemaakt werd. Gooi de dvd onder uw boom, morgenavond! U krijgt er geen spijt van.
4. Enkel mijn aversie voor musicals overtreft mijn aversie voor kerst. Edoch: vanavond ga ik naar de premiere van Scrooge. *zucht*
Toch veel succes, jona. Break a leg, girl.