Lieve bouwvakkers, beste werkmannen,

Ik begrijp het ten volle: juni is een perfecte maand om wegenwerken uit te voeren, huizen te verbouwen en gebouwen met de grond gelijk te maken. Het is aangenaam weer, maar nog niet té warm en dus een ideaal moment om de hele stad om te toveren tot een slagveld van kraters, blootgelegde telefoonlijnen, opengebroken trottoirs en modderpoelen.
Ik begrijp dat u daarvoor met vrachtwagens en betonmolens moet rondsnorren en dat die niet echt snel rijden. Ik versta dat er drilboren aan te pas komen en dat dat bij wijlen behoorlijk wat lawaai veroorzaakt. Ik begrijp ook dat u graag uw stielman-decolté aan de wereld showt en ik kan zelfs verdragen dat u naar me fluit en daar af en toe een paar onschuldige obsceniteiten achteraan slingert.
Ik heb alle respect voor de zware dingen waar ik de naam niet van ken die u dient te verslepen en begrijp dat dat occassioneel voor enige verkeershinder kan zorgen.
Niets dan begrip van mijn kant, heren, dat hoort er allemaal bij. Ik zeg altijd: als ge van niemand last wilt hebben, dan moet ge maar in tolvanpluto gaan wonen, in plaats van in centrum Gent.

Maar! Ik zou het bijzonder appreciëren als u niet iedere ochtend uw vrachtwagen vlak voor mijn auto zou parkeren. Ik zou het leuk vinden om morgen niet -opnieuw- op uw werf te moeten rondhossen op zoek naar iemand die de mastodont 5 meter vooruit kan rijden.
Ten eerst: u mag daar helemaal niet parkeren, en ten tweede is er maar één aanvaardbare reden waarom ik te laat wil komen en dat is dat ik te lang in mijn bed ben blijven liggen.

Dus als het even kan: gelieve morgenochtend de grijze Ford Feest niet nog een keer te blokkeren. Ik stel voor dat u deze keer voor die donkerblauwe Seat kiest als in te sluiten voertuig.
Dat is de namelijk de auto van mijn buren, en aangezien ik al drie jaar verdraag dat zij met twee evenveel lawaai maken als een troep uitgehongerde chimpansees die een kilo bananas toegworpen krijgt, zullen zij het ook wel niet erg vinden om een keer te moeten wachten voor ze hun parkeerplaats te kunnen verlaten.

Twee vliegen in één klap: ik kom op tijd op het werk én u helpt meteen de machtsverhoudingen in het gebouw te herstellen.

Als dat niet mooi is!

Met een vriendelijke groet en u veel werkvreugd wensend teken ik,

i.

4 minuten. Dat is de tijdspanne die nodig is om, rond de klok van achten, bij een onverwacht incident een verkeerschaos te veroorzaken in Gent-centrum.

Hoe u dat doet?

1. Rij met uw BMW aan duizelingwekkende snelheid over de kasseistrook van de Brabantdam.
2. Slip (natuurlijk…) wanneer u een te laat opgemerkte fietser ontwijkt.
3. Rij tegen een paaltje aan dat het voetpad afzoomt. Het beste effect krijgt u als u zorgt dat het paaltje vervolgens over de rijbaan valt.
4. Stap uit en scheldt de fietser die u heeft moeten ontwijken omstandig uit.
5. Bel de politie en laat uw BMW ostentatief staan, over de helft van de rijbaan, deuren bij voorkeur wijd open en met draaiende motor. Dit is niet het moment om u in te laten met het milieu, laat staan met de andere weggebruikers.

Wanneer u dit truukje uithaalt rond de klok van acht, dan zullen in de volgende 4 minuten drie trams achter uw zorgvuldig opgeworpen versperring staan aanschuiven. Aangezien trams niet van hun sporen afkunnen, kunnen zij u niet ontwijken. Haha!
Ook uit de andere rijrichting zullen ondertussen twee trams staan wachten, want u heeft natuurlijk gezorgd dat de rails ook in de andere richting niet vrij zijn.
Het verkeer komende van Brabantdam kan na die vier minuten de trams niet langer voorbij en staat dus muurvast. Het verkeer komende van Laurentplein zal zich -naïef als ze zijn- ook vastrijden. Eénrichtingsverkeer dus van omkeren is geen sprake.

Leun tegen uw BMW, steek een sigaret op en geniet van de chaos.

Eigenlijk hoop ik dat die conservatieve Ratzinger de nieuwe paus wordt.

En dat ze maar veel onnozelheid verkopen over vrouwen en abortus en condooms: ze kunnen niet behoudingsgezind genoeg zijn in Rome.
Hoe meer contact de Kerk verliest met de werkelijkheid, hoe sneller het hele boeltje opgedoekt kan worden.

via.

Het is zeehondjes-seizoen, alweer.

En hoewel rood en wit in sé mooie kleuren zijn om te combineren, vind ik het toch wel erg om te zien. Een beetje misselijk, wordt een mens daarvan.

Ik krijg daar dus ongelooflijk de rietepetiet van hé, van dat ongelooflijke gezeik altijd. En ik weet het wel:
– ik mag me daar niets van aantrekken
– en ik hoef me daar niet zo aan te ergeren
– en wie dat niets doet kan geen kritiek krijgen
– en ge kunt nooit voor iedereen goed doen
– en “There’s nothing worse than being talked about and that’s not being talked about”(O. wilde)

Maar eerlijk gezegd hangt het me onderhand ferm de keel uit. Ik vraag me oprecht af waarom het nodig is dat er steeds opnieuw wordt gespeculeerd over complotten en commerciële toestanden en verborgen agenda’s. Niet dat ik niet tegen wat kritiek kan, maar sommige dingen zijn gewoon zo bij het haar getrokken en uit de lucht gegrepen dat ik niet anders kan dan me daar ongelooflijk kwaad in te maken.
Hier wordt gvd met veel mensen keihard aan gewerkt, op vrijwillige basis en zonder winstbejag en dan is het nog niet goed.

Is dit wat bedoeld wordt met verzuring?