Als benny en tommie niet rap stoppen met mijn comments te spammen, dan ga ik ze binnenkort eens op hun gezicht timmeren denk ik.
F*kers.
Het is niet al rozengeur en maneschijn tijdens de Gentse Feesten.
Beeld u even in: i. heeft eten noch drinken in huis. Er wordt dus besloten dat het hoog tijd is om een kleine uitstap naar de supermarkt te organiseren. Een mens kan immers niet overleven op enkel bier en vettige hamburgers alleen, en mijn lichaam begint onderhand te schreeuwen om enig vitamine-rijk voedsel.
Naar de colruyt, is het eerste idee. Van hieruit kan je – realistisch gezien- enkel met de auto naar de colruyt. Aangezien parkeerplaats vinden in de Feestenzone (alwaar ik tot op heden nog steeds resideer, ja) geen pretje is, wordt deze optie onmiddellijk afgevoerd. Na wat wikken en wegen besluit ik enkel het hoogstnoodzakelijke te kopen en de boodschappen te voet te doen. Naar de GB it is!
Jammer genoeg ligt de GB net aan de andere kant van de Feestenzone, wat uitmondt in het volgende tafereel: i. slalommend en en kinderwagens ontwijkend tussen kuierende, (of erger: hamburgervretende en bierdrinkende) lawaaierige mensen, beladen met drie zware GB-zakken en onderwijl binnensmonds de Gentse Feesten vervloekend.
Living in Ghent. What a joy.
Lief is met de laatste neurofen weg, verdorie.
Dafalgan en een douche zullen moeten volstaan.
En avant!
Gedaan met lachen, gedaan met verdraagzaam zijn: het is genoeg geweest.
Bij deze verklaar ik officieel de oorlog aan die rottige muggen die me ieder jaar opnieuw teisteren.
Ik ben nogal gevoelig voor muggenbeten. En met “nogal” bedoel ik: heel erg. We hebben het hier over vreselijke bulten en ondraaglijke jeuk. Bovendien ben ik om één of andere reden een ongelooflijk lekker hapje voor die beesten. Een delicatesse. Ik ben als ijsjes met chocoladesaus voor muskieten.
Wij slapen dan ook al maanden onder een klamboe, om die snertbeesten buiten te houden en normaal gezien werkt dat uitstekend. Deze nacht was er echter een kleine snoodaard naar binnen geglipt en die heeft me onbeschaamd en grofweg leeg proberen te zuigen.
Tussen pyjama-broek en topje was er blijkbaar een stukje huid van een tiental centimer bloot vel en dat rotbeest is er in geslaagd om me op die kleine oppervlakte maar liefst 16 keer te steken. Zestien keer! Ik zeg u: dat zijn geen normale muggen meer. Dat zijn oorlogsmonsters. Bloeddorstige moordmachines, dat zijn het. Er zit dan ook maar één ding op: oorlog.
Beware…