Neen!

Ja! Neen!

Elly en het meetjesland

Het is me wat. Deze ochtend rij ik de parking op en Elly, een fijne collega op de school hier, snort met haar kleine rode auto net dezelfde parking op. Mijn oog valt op haar achterruit en ik zie daar stickersgewijs en in koeien van letters staan www.ellyvanhyfte.be. Als rechtgeaarde internetliefhebber en prototype nieuwsgierige vrouw was mijn eerste actie (de koffie niet meegerekend) deze ochtend vanzelfsprekend: uitzoeken waarom Elly een eigen site heeft.

En wat blijkt? Ze is toch wel finaliste van Miss Meetjesland zekers!
Het Meetjesland, gedomme, dat stukje Vlaamse klei waaruit ikzelve en nog een paar fijne mensen zijn getrokken. De geboortegrond waar wij een gelukkige jeugd tussen de koebeesten en in de chiro hebben doorgebracht. *pinkt een traantje weg* De streek waar met de fiets uitgingen in de omringende dorpen (aah. fuiven in de sporthal van Landegem. De Woodstock. Den Oerwoudfuif in Hansbeke. De Yummi in Lovendegem) maar die wij op volwassen leeftijd met even veel plezier hebben achtergelaten om in de stad der steden een thuis te zoeken.

Het Meetjesland heb ik ook altijd al de meest idiote streeknaam gevonden die er bestaat. Het roept visioenen op van busladingen oude van dagen die in Eeklo op de markt in het Middenstandshuis nen kaffee komen drinken.
De Kempen, De Kust, De Vlaamse Ardennen, De Borinage. Allemaal deftige namen, met een zeker power. En van waar zijde gij, meiske? Van het Meetjesland, meneer.
Brrr. Jeugdtrauma’s.

Maar ik dwaal af. U kunt stemmen op Elly natuurlijk. Het is een schoon kind, een lieve en bovendien een slimme ook. Olé!

Neen!

Helderz-i.

Een flauwe woordspeling om te zeggen dat ik dus wel degelijk een heul klein beetje helderziend ben.

Dinsdag kwam de Belgacom-man de telefoon aansluiten. Groot jolijt en opluchting ten huize i. toen de brave meneer stipt (nou ja) op het afgesproken uur in zijn helblauwe camionette (Ha. Jeremy. Waarop rijmt camionetten?) voor de deur parkeerde. Ik was er, zoals u weet, niet gerust op van tevoren.
Niet dat we de telefoon veel gebruiken en we hebben ook allebei een GSM. Maar de telefoonaansluiting is meer dan enkel de mogelijkheid om mensen te bellen: het is ook de poort naar het grote web. Mijn raam naar de wereld. De toegang tot het welhaast onmisbare kluwen van websites en blogs die mijn dagelijkse honger naar nutteloze informatie lessen. Oftewel: Tinternet.

Wij gingen dus rustig verder met het sjouwen van dozen naar verdiepingen die iedere keer weer hoger leken, totaal geen aandacht bestedend aan de belgacom-man die wel heel veel heen en weer liep: van de kelder naar buiten, terug naar binnen, naar de eerste verdieping, terug naar de kelder, terug naar buiten…ik had toen al enigszins verontrust moeten worden, maar het was ook zo druk.

Dik een half uur later kregen we het verdict te horen: er zit geen signaal op de kabel die bij ons binnenkomt, wat doet vermoeden dat de kabel ergens op straat is doorgesneden. Onder de stoep. En nu moeten de lassers komen om de hele handel open te breken.
Geen probleem, denk je dan. Bring on the lassers!
Blijkt dat die meneren pas op 12 september kunnen langskomen en we tot dan dus geen telefoonlijn kunnen krijgen. 12 september.

Dat is nog twee weken!

*huivert*

Neen!

Aardgas

Wij verwarmen ons nieuwe huis en het water met aardgas. Geen enkel probleem: de douche is warm, dus de hele handel werkt naar behoren.
Daarnet vul ik bij onze vrienden van Electrabel een verhuisformulier in voor de activatie van onze rekening en krijg ik de melding: er is geen aardgasaansluiting voorzien op dit adres.

What the f*? Hoe wordt ons water dan warm?

Update: even gebeld naar de vriendelijke juf naar de helpdesk en er is wel degelijk gasaansluiting. Het internet, ge kunt daar niet op betrouwen…

Neen!

Koffie.

De Senseo staat al op het nieuwe adres, wat betekent dat ik des ochtends geen koffie meer kan drinken in het appartement. Zij die mij beter dan op virtuele wijze kennen en reeds het genoegen hebben gesmaakt me ‘s morgens bij het ontwaken mee te maken, weten dat ik niet echt een vrolijke meid ben, zo vers uit mijn bed. Er zijn zelfs mensen die enkel nog op reis willen met i. op voorwaarde dat ik uit hun buurt blijf het eerste uur na het opstaan.
Het behoeft dan ook geen verdere uitleg dat het ontbreken van cafeïne ‘s morgens mij transformeert van de gebruikelijke mild humeurige juffrouw naar een razende demoon, klaar om de eerste die in mijn buurt komt het strot over te bijten.

Een beetje sabbelen op een senseo-pad lijkt het enige alternatief, maar echt smakelijk is dat dus niet. Misschien kan ik een tas water in de microgolf pleuren en er dan gewoon zo’n pad ingooien. Zoals bij thee. Beetje laten weken en dan opslurpen, die handel.

Iemand al geprobeerd?