En nu moet ik door dat voorgaande denken aan vorige week, zelfde tijd. i. en vriendin M zitten te eten in de keuken en drie jongens van een jaar of veertien passeren aan het raam. Ze tikken op de ruit en zwaaien. Eerst lachen wij een beetje, maar als ze blijven staan en teken doen dat ze binnen willen, negeren we ze maar. Uit mijn ooghoeken hou ik ze in de gaten. Uit mijn ooghoeken zie ik opeens dat één van de pubers zijn -ahum- piemeltje uit zijn broek haalt en het naar ons toe -ahum- zwaait. Ik heb de rolluiken naar beneden gedaan en was het ondertussen al een beetje vergeten.

Maar bij deze, jongeman, wil ik toch even melden dat u uw grief beter kunt laten zitten tot het volgroeid is, want dat het momenteel nog niet is om trots op te wezen. En dat dat echt niet smakelijk is, zo tijdens het avondmaal.

Ja aloha. Ik heb zojuist mijn allereerste “de jeugd van tegenwoordig toch-moment” gehad. Het jaartje ouder van vorige week heeft duidelijk zijn sporen nagelaten…

Vanavond ten huize i. en lief:
Bel.
Lief door parlefoon “Hallo?”
Kinderstem beneden: “Het is halloween-avond é meneer.”
Lief :“Ah juist, momentje.”
Lief neemt pakje koekjes mee naar beneden en doet de deur open.
Twee jongens aan de deur, met een gb-zakske vol snoep. In jeans en sweater.
– “Het is voor Halloween. Voor snoepen.”
Geen goeienavond. Geen dag meneer. Gewoon: geef mij snoep, nu.
– “Maar jullie zijn niet verkleed?”
– “Neen. Het is voor snoep.”
– “Jamaar, niet verkleed is geen snoep é”
– “Maar allez, meneer.”
– “Neen, neen, kom maar eens verkleed terug”

Lief komt trap op naar boven.
Bel.
Dezelfde jongens, nog steeds niet verkleed.
“Allez, meneer. Toe.”
Met zijn goed hart heeft hij die mannekes dan maar de koekjes gegeven, die uit zijn handen werden gegrist waarna de jongens wegliepen. Geen danku, geen goeienavond. Niks.

Wat bij mij toch enige bedenkingen oproept:

– Leren kinderen dat niet meer, van goeiemorgen en goeienavond en dag meneer en dankuwel-alstublieft? Bruno vertelde laatst dat hij vaak de opmerking krijgt dat zijn zoon zoooo beleefd is, maar dat hij dat eigenlijk evident vindt dat zijn jongen een beetje manieren heeft en dat hij hem echt niet extreem braaf of beleefd vindt. Het zal waarschijnlijk zijn dat het contrasteert met sommige andere kindjes, dacht ik net.
– Halloween? What the f*? Hoe lang is dat al aan de gang dat dat hier zo’n hype is geworden? Ik heb het blijkbaar gemist, dat er hier ook een rondhang was. De tijden veranderen, meneer en daar heb ik niets op tegen. Maar als ze zich zelfs niet verkleden, dan heeft het echt wel veel weg van schooien.
– Voor er hier aan kinders wordt begonnen, gaat i. nog eens duchtig moeten praten met lief over consequente opvoeding, me dunkt. Eerst zeggen :“niet verkleed, geen snoep” en dan als ze lang genoeg zagen toch hun goesting geven. tsjjj.
– Wat was er eigenlijk verkeerd met een schoensmeer-gezicht en “drie koningen, drie koningen, geef mij nen nieuwen hoed. mijnen ouwen is ver-sleeeeeee-ten, mijn moeder mag ‘t niet weeeee-ten, mijn vader heeft het geld. op de roo-ooster geteld.”? Waarom doen kindjes dat niet meer? Ik vond dat wijs ik.
– die klein mannen zijn weg met mijn lievelingskoekses. *pruillip*

Lief had er eerder al een opmerking over gemaakt en zijn irritatie omtrent het onderwerp geventileerd. Sinds twee dagen kan ik er, wegens mijn huisarrest op doktersbevel, ook van meegenieten: wij hebben klopmannekes in de straat.
Het gaat alsvolgt: iedere voormiddag, omstreeks halvernegen, komen twee meneren van de stad Gent aan bij ons in de straat. Ze halen een hamer boven en beginnen te kloppen op de balustrade hier aan het water. Let wel: ze breken de balustrade niet af, ze zetten er geen stuk bij. Ze kloppen er gewoon een beetje op.
Het kloppen duurt ongeveer twee uur en is verschrikkelijk irritant. Vooral omdat er niets gemaakt wordt, niet afgebroken wordt en het dus heel moeilijk is om het nut ervan te begrijpen. Ik snap er niets van, en Lief evenmin.
Behalve irritant is het vooral fascinerend. Deze morgen heb ik echt overwogen om GentInfo te bellen om naar het waarom van deze actie te informeren. Maar toen was ik alweer te moe en moest ik dringend een tukje.

En zo bleef het nieuwe mysterie in mijn leven nog een dag langer bestaan….