Verdomme zeg. Gisterenavond moest lief optreden voor een benefiet in de Cocteau van het Kinderkankerfonds en ik was voor de gezelligheid eens meegegaan. Om tien uur er echter de brui aan gegeven wegens een onbestemd en vervelend fysiek ongemak: beetje misselijk, beetje hoofdpijn, maar vooral het gevoel opgesloten te zitten en te veel lawaai in mijn buurt. Bovendien stonden er kaarsen op tafel en raakte ik ongelooflijk geïrriteerd door de flikkerende vlammetjes. Ik had de link nog niet gelegd met wat er zat aan te komen.
Thuisgekomen nog een paar uurtjes gewerkt voor school: een beetje ePortfolio, een beetje taken verbeterd. De kat eten gegeven en ongelooflijk gedegouteerd geraakt van de geur van dat katteneten. In bed gekropen met een rothumeur en op dat moment al zwaardere hoofdpijn. Pijnstillertje. Nog steeds geen link gelegd met wat er zou komen.

De hele nacht onrustig geslapen, honderd keer wakker geworden, te koud, te warm, vies gedroomd.
Vanochtend bij het afgaan van de wekker barstende hoofdpijn. Ik dacht dat er iets fout was met de verlichting, want het leek ongelooflijk fel allemaal. Als de kat miauwde voelde dat alsof hij dat binnen in mijn hoofd deed. Een kop koffie gedronken om wakker te worden en die na vijf minuten opnieuw uitgekotst.

En pas dan begon het te dagen: hey ho. dit zal migraine zijn. Ik heb dan maar gebeld naar het werk, heb twee zware pijnstillers geslikt en veel water gedronken en nu is het wat beter. (ik heb het geluk dat het bij mij meestal minder lang duurt dan bij die andere Gentse blogger, die makkelijk twee dagen gesneuveld kan zijn…)

Maar ik vind dat dus vreemd: dat ik daar ondertussen al vijftien jaar regelmatig last van heb en nog steeds verrast word door aanvallen. Ik zou het ondertussen toch al moeten weten en de eerste symptomen al herkennen? Of misschien ben ik te koppig om toe te geven dat het eraan komt, omdat ik het zo haat.

ik schrijf er lekker niet over.
maar ik ga wel vanavond een hoop aaikes uitdelen, aangezien het mij -de vrouwelijke anatomie in acht genomen- niet gegeven is om mensen in de kont te neuken.

Saai dat ik ben. Ge kunt u dat niet voorstellen.

Er was een tijd dat het Gentse nachtleven geen geheimen voor me had, dat ik iedere week naar de film en naar het toneel ging, dat ik een persoonlijke barkruk had in een hele tros café’s hier in de binnenstad.
Er was een tijd dat ik op ieder feestje de zaallichten zag aangaan, dat er bij het naar huis gaan eerst warme croissants konden gehaald worden bij de bakker.
Een tijd dat ik de mensen achter den toog bij naam kende en “op den poef” op café kon gaan.
Er was een tijd dat ik op vrijdagavond berichtjes kreeg met een eenvoudig Què pasa? erin en dat dat voldoende was om me warm te maken voor een lange nacht uit.

Gisteren echter kwamen we om half één terug in de stad, na een optreden van Lief. Een schoon uur om nog een kleine exploratie van de verderfelijke nachtetablissementen van mijn geliefde Gent te doen. Niets van dat echter: i. had hoofdpijn (ja, nog steeds) en was doodmoe. In mijn nest gekropen, dan maar.

Het is maanden geleden dat ik nog naar de cinema ben geweest (Filmfestival buiten beschouwing gelaten) en toneel zien gebeurt maar sporadisch.
Er zijn in Gent ondertussen café’s waar ik nog nooit ben binnengeweest.

En dat is niet alleen bij mij zo. Mijn vrienden, de nachtraven van weleer, sturen nog steeds berichtjes op vrijdagavond. Maar dan met “Ga jij iets doen? Wij weten het nl. nog niet goed. Beetje moe en al…” in plaats van “Què pasa?”. En als we uitgaan, dan haken we stuk voor stuk tussen drie en vier af de laatste maanden.

Is het de leeftijd?
Is het tijd om rustig te worden?
Moeten we aan onze toekomst beginnen bouwen en ons geld sparen voor een huis met tuin?
Neen, neen, driewerf neen…

Bij deze is het besloten: ik begin aan mijn tweede jeugd! Gent, hou u vast, want the new and improved i. komt eraan!

Volgende week ofzo. Want nu ben ik een beetje moe.

13.20h – ik bel Belkin, die de modem in elkaar geknutseld hebben, voor ondersteuning ivm. dat onstabiele netwerk.

13.35h – ik luister nog steeds naar het wachtmuziekje van Belkin als wordt meedegedeeld dat er een terugbel-functie bestaat. Binnen het half uur zal ik gebeld worden als ik mijn nummer ingeef.

14.15h – De telefoon gaat. Het is de jongen van Belkin. Als ik uitleg wat het probleem is krijg ik een “dat heb ik nog nooit gehoord”. De jongeman geeft instructies om het kanaal van de router te veranderen naar 2 ipv 11. i. voert uit. De jongeman beweert dat alles nu in orde zou moeten zijn.

14.19h – De verbinding met het grote web valt weg.

14.22h – De verbinding met het grote web valt weg.

14.23h – ik bel terug naar Belkin.

14.50h – ik krijg dezelfde jongeman aan de lijn. De jongen adviseert om “een beetje te spelen met de settings van de router”. Als ik weiger -met als argument dat het twee avond heeft geduurd voor mijn persoonlijke expert de boel in gang heeft gekregen- beweert de jongeman opeens dat de oorzaak bij de ontvangers ligt. Ik dien contact op te nemen met die firma.

14.55h – ik bel de winkel waar ik het hele zwik kocht. Gesloten op maandag.

14.55h – ik bel naar SMC en krijgt opnieuw een jongeman aan de telefoon. Ik leg de situatie uit en de eerste vraag is of de connectie op beide pc’s gelijktijdig uitvalt. i. weet dat niet. De jongeman raadt aan dit even te testen: als de uitval op verschillende momenten is, ligt het aan de ontvangers, als het op hetzelfde moment gebeurt aan de router.

15.00h – ik verhuis de laptop naar het bureau van lief en test of de connectie gelijktijdig wegvalt. Moeilijk te zeggen, zo blijkt: soms wel, soms zit er een minuut verschil op.

15.05h – ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen en bel terug naar SMC. Een -dit keer engelstalige- jongeman luistert geduldig en zal me software-updates opsturen voor mijn ontvangers. Ik geef mijn email-adres op en herhaal het vijf keer.

15.30h – ik bel Belkin en geef na een kwartier mijn telefoonnummer in om teruggebeld te worden.

16.00h – Er is nog geen mail met software-updates van SMC. Er is nog geen call-back van Belkin gekomen.

Om louter esthetische redenen mag het op regelmatige tijdstippen eens van sneeuwtapijt doen, vind ik. Mooi dat dat is: alles is wit en proper en het lawaai wordt zo fijn gedempt. Stilte is echt wel mijn favoriete geluid.
Dan sta ik voor het raam met een kop warme koffie in de hand en een dekentje om mijn schouders en kijk naar de witte wereld. Als ik in de juiste mood ben kan ik er zowaar een tikje melancholisch van worden. En melancholie is echt wel één van mijn favoriete emoties, zeker in combinatie met koffie en een dekentje.

Nu verwacht u vast een lofzang over het sneeuwfenomeen, niet?
Ha!
Hebben wij u even op het verkeerde been gezet, kapoenen dat we zijn….ik haat sneeuw! Uit de grond van mijn tere hartje!

Sneeuw is mooi om naar te kijken, maar oh my, is dat een k*teboel als je naar buiten moet..

Ik bedoel maar:
– sneeuw is koud
– sneeuw is nat
– sneeuw is gevaarlijk glad
– sneeuw en bij uitbreiding strooizout maakt je broek en schoenen kapot
– sneeuw is na een half uur niet meer wit maar bruin
– als je buitenkomt dan vinden mensen het leuk om sneeuwballen te gooien. (Neen. Ik beschuldig hier niemand. Ook mijn lief niet.)

Awoert sneeuw!
Sneeuwpret my funky ass.