Deze post van Lena deed me denken aan iets dat al lang op mijn systeem werkt. Dus is het tijd voor een paar ouderwetse tirades.

Ik heb de voorbije jaren een hoop ervaring opgedaan met helpdesks en “nieuwe” leveranciers van vanalles en nog wat. Vandaag beginnen we met GSM-operatoren.

Sinds jaar en dag zijn de ouders en ikzelve tevreden Proximus-klanten. De tarieven liggen misschien iets hoger dan bij de andere operatoren, maar hun service maakt dat, volgens mijn papa, ruimschoots goed.
Een paar jaar geleden echter was er een uitzonderlijk aanbod via de “vriendenkring” (vereniging van werknemers met allerlei voordelen) van mijn vorige werk. Mobistar deed an offer we coudn’t refuse: uit de uitleg van de verkopers bleek dat we nauwelijks nog zouden betalen voor onze telefoontjes, en de Sidmar-werknemers schakelden dan ook massaal over. 2000 abonnementen verkochten ze, als ik me niet vergis. Het is ook normaal dat mensen zich weinig vragen stelden: het bedrijf bood het aan, dus het zou wel te vertrouwen zijn, niet?

Niet dus! De eerste rekeningen van Mobistar toonden al gauw dat we gewoon en masse in het zak waren gezet. Enkel mensen die zeer weinig belden deden zich voordeel. Al de rest betaalde zich blauw aan de uitzonderingsminuten (de lage tarieven waren enkel geldig op heel beperkte momenten…kleine lettertjes, weet u wel).

Nu ligt het een klein beetje in mijn karakter om niet over me heen te laten lopen. Een paar brieven naar ombudsman telecommunicatie, eentje naar Freya VDB, nog een paar naar andere ministeries en enkele zeer boze telefoons naar Mobistar later was ik weer free as a bird. Aanmaningen van telefonie-maffia om toch nog een aantal dingen te betalen vielen de komende maanden nog regelmatig in de bus en werden telkens netjes door mezelf opgevolgd met een telefonische scheldtirade naar de Mobistar-facturatiedienst. Na een paar maand zijn ze gestopt. Mietjes. Bij deze is bewezen dat ik een stuk koppiger ben dan de doorsnee telecom-operator.
Ha!

En ik keerde terug naar Proximus. Daar zijn ze lief voor mij en heb ik nooit problemen.

Fukin VTM met hun fukin kerstparade en hun fukin achthonderbiljoen fukin kijkers die allemaal via de fukin dampoort willen rijden om de fukin pfaffs te zien, juist als Lena en ik onderweg zijn om ons fukin bloed uit onze fukin aders te laten tappen, gvd.

Vandaag verlaat ik mijn woning zo weinig mogelijk. En wel om deze reden. Zeventigduizend VTM-kijkers op een paar vierkante meters? Daar blijft een mens beter ver weg van.

i.’s les van de dag: als er op een trui staat “handwas” dan is dat niet voor te lachen.

Mijn nieuwe trui (tachtig fuking euri! één keer aangehad, gvd.) is klaar voor de vuilbak. Tenzij één van u een schattig peutermeisje heeft die nog wel een bordeaux truitje kan gebruiken. Uitstekende kwaliteit, slecht één maal gedragen. U roept maar.

Wat is dat toch, de laatste tijd? Eens een vrouw de 25 gepasseerd is, zit iedereen blijkbaar te azen op een mogelijke zwangerschap. Van zodra ge zegt: “Ik ben een beetje moe.” is het antwoord: “Zijt ge zwanger?”. Als ge migraine hebt: “Zijt ge niet zwanger?”. Als ge spa drinkt bij het eten omdat ge gewoon veel dorst hebt: “Ze zal wel zwanger zijn.” Als ge keelpijn hebt (keeeeel-pijn. Is keelpijn een symptoom van zwangerschap? Jezus, maat.), als ge een verkoudheid hebt, als ge een beetje grieperig loopt: “zijt ge zwanger, zijt ge zwanger, zijt ge zwanger?”

Het is winter. Dus dan kan een mens al eens een vies beestje opvangen met een verkoudheid tot gevolg. En ik werk te veel. Dus dan is een mens af en toe een beetje moe. En ik heb al sinds mijn veertiende migraine. Dus af en toe heb ik daar last van.

Neen. Ik ben niet zwanger. En ik heb ook niet de intentie om dat één dezer te worden. Voorlopig kunt ge dus allemaal op twee oren slapen. Dat spaart ons allemaal veel energie, niet?