Awel? Wat was me dat vanavond, vriendschap?
Zo op mijn zondagavond terwijl ik de dunne lende in de pan aan het gooien was, opeens telefoon van een nummer dat ik niet kende. Op zondag. De dag des heren. Het is proper.
En dan een manmens aan de lijn die zei “ge kent mij niet, waarschijnlijk. Allez, misschien kent ge mij van ziens wel, van in het jeugdhuis vroeger.” En ik die al de telefoon wilde afleggen, want vreemde manmensen die bellen op zondagavond, dat is nooit goed nieuws. Maar ik deed dat niet, natuurlijk, want ik ben goed opgevoed en plots zomaar de telefoon dichtleggen is onbeleefd.
Ik had dus beter afgelegd, want de manmens had mijn telefoonnummer van u gekregen, zei hij. Jaja, van u. Gij daar, die vorige week een uur naar die meneer zijn uitleg over financiële opportuniteiten hebt moeten luisteren en dan niet neen durfde te zeggen toen hij achteraf vroeg of ge nog geïnteresseerden kende. Dan hebt ge hem maar mijn nummer gegeven en gezegd: belt eens naar ons i.
Strak plan.
Goed idee.

Het is van uw familie dat ge’t moet hebben.

Ik hoef hen die mij een beetje kennen waarschijnlijk niet te vertellen hoe geschokt en verontwaardigd ik ben over de schietpartij en moord gister in Antwerpen. Ik sluit me volledig aan bij Lien’s opmerkingen hieromtrent.

Verder hoop ik uit de grond van mijn hart dat de reacties en de verontwaardiging even massaal zullen zijn als bij de moord op Joe. En hoop ik dat dit vreselijke gebeuren binnen drie weken nog altijd het hoofdpunt van het nieuws zal zijn, net als bij Joe. En dat we volgende zondag met evenveel van stille mars doen, net als bij Joe.
Het zou deugd doen voor mijn geloof in de maatschappij.

(ik wilde ook schrijven dat ik hoopte dat de namen van de slachtoffers ons binnen een paar jaar nog even bekend in de oren klinken als Joe’s naam. En ik wilde de namen noemen van die mensen. Het Belgische kindje heet volgens de media Luna Drowart. De andere twee slachtoffers heten “Turkse vrouw” en “vrouw uit Mali”. *zucht*)

Update: in Het Laatste Nieuws worden de namen van de andere slachtoffers wel vermeld, in een artikel van deze morgen als inleiding op een open forum. Hun namen zijn Oulemata Oudibo (24) en Songul Koç (46).
Zondag is er een protestactie in Antwerpen.

Ik heb honger. Ondertussen al een week. Ik leef op een handvol calorietjes per dag, die ik haal uit magere yoghurt, rijskoeken, fruit, gestoomde groenten en 100 gram vlees of vis per dag.
Ik eet geen mayonaise, drink geen frisdrank en nauwelijks alcohol (vorig weekend: twee glazen wijn, that’s it). Ik drink meer dan 2 liter water per dag en beweeg behoorlijk veel: doe zoveel mogelijk te voet, neem altijd de trap,…

7 dagen doe ik dat nu al en ik loop er behoorlijk pissed van. Ik sta op met honger en ga slapen met honger.
Gisteren heb ik mij na een week op deze manier leven gewogen. Ik ben een halve kilo verdikt.

Kan iemand mij eens uitleggen hoe dat komt?

Het is een Pool, dames en heren. En hij heeft al bekend ook.
Ge ziet dat toch direct é, dat dat katholieke mensen zijn in Polen: die bekennen tenminste als ze iets fout gedaan hebben. Het zou bij die islamieten geen waar zijn.

(En moest ge het niet doorhebben: ja, ik ben met u aan het lachen. U daar, die in kranten allerhande en aan den toog van ieder café verkondigde dat “de imans al zullen gemaakt hebben dat ze al lang veilig in de woestijn zitten”. U daar, die al dat krapuul een donkere huidskleur heeft gegeven in uw gedachten. U daar, met uw westers superioriteitsgevoel en uw rotsvast geloof dat uw soort het enige goede is, uw cultuur de enige zuivere en uw denkpatroon het enige correcte. Ik ben met u aan het lachen, ja. Meer nog: ik wijs u aan, met een priemende vinger en ik zeg: ge moest u schamen.)