Alles van waarde is weerloos
Ik denk dat ik een beetje verkouden ben van gisteren. Er zit precies watte in mijn oofd, mijn keel doet pijn en ik moet om de vijf stappen niezen.
grmpf. en deze week is net een heel zware lesweek: 8 uur per dag praten in een klas vol draaiende computers….
Ik heb nauwelijks geslapen deze nacht, tot een uur of vijf. Het scenario van vorige week had zichzelf herhaald: ik braaf naar huis om twaalf uur, Lief samen met de ridders van de nacht op café, deze keer om verjaardagen te vieren. De reden van alweer een feestje ontgaat me soms (de ene keer is het een verjaardag, dan een verhuis, dan een première, dan een afstuderen), maar het resultaat komt eigenlijk op hetzelfde neer: het wordt laat en er wordt bier gehezen (gehijst?).
Nu ben ik daar niet moeilijk in. Het is niet omdat ik moet werken, dat hij moet thuisblijven. Bovendien vertrouw ik mi amor en laat ik hem met een gerust hart het nachtleven exploreren.
Echter niet deze nacht. Want deze nacht was de hel. Het waaide behoorlijk hard, hier in de stad, en ik word daar sowieso altijd een beetje onrustig van. Omstreeks één uur toch in slaap gevallen om een half uur later wakker te schieten door een reeks luide knallen en een kat die in paniek de kamer binnenstormt. Door het raam gekeken en het enige wat opviel was: veel volk op straat voor dat uur van de nacht, vooral in het park.
Terug gaan slapen en even wakker gelegen. Omstreeks half drie: weer knallen. Rond drie uur: ruzie op straat. Om kwart na drie: meer knallen. Om half vier: bellekentrek. Om vier uur: weer ruzie. Om kwart na vier: muziek en lawaai.
Het was vreemd allemaal. Ik ben normaal gezien geen bang kind, maar ik was toch helemaal ambetant toen. En ik had gelijk toch wel een beetje schrik. Vanaf kwart na vier is het beter geworden, maar tegen dan was ik *echt* wakker en op mijn meneer aan het wachten. Waarna ik hem maar gebeld heb dat hij naar huis moest komen. Mijn stoer lief als beschermer en al.
Deze ochtend op mijn nuchtere maag dit artikel gelezen in DSO:
Vlaamse jeugd is racistisch en intolerant
Het is altijd een beetje schrikken van zo’n titel, maar ik heb dan de neiging om al gauw te gaan nuanceren en een paar vragen te stellen. Zo veralgemenend, over hoeveel ondervraagden gaat het eigenlijk?, denk ik dan. Blijkt: 10.000 jongeren van 16 en 17 jaar. Dat is al een behoorlijk grote groep, in termen van betrouwbaarheid. Maar werd dat onderzoek een beetje wetenschappelijk gevoerd?, is de volgende vraag. Ook dat bleek de pil niet te kunnen verzachten: het werd gefinancierd door het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek-Vlaanderen, de Canadian Research Council en de onderzoeksfondsen van de KU Leuven en McGill University. En de onderzoekers zijn politicologen van de KU Leuven.
Bon. Goed. Het is dus een betrouwbaar onderzoek. Maar overdrijft die titel de resultaten niet een beetje? Geenszins, zo blijkt. Ik citeer een paar cijfers uit het artikel.
Als we de jongeren vragen een schatting te maken, dan denken ze dat 35 procent van de totale bevolking van België afkomstig is uit het buitenland. Dat is twee à drie keer meer dan het reële percentage, en het wijst erop dat ook jongeren het idee hebben dat we ‘overspoeld’ worden door de komst van migranten.
Bij meisjes ligt dat percentage zelfs op 39 procent en jongeren uit het beroepsonderwijs schatten het percentage “vreemdelingen op 43%.
De kracht van de perceptie.
Er is zelfs een duidelijke meerderheid voor de stelling dat immigranten een bedreiging vormen voor onze levenswijze, of dat ze het in de toekomst moeilijker zullen maken om werk te vinden.
In Vlaanderen zegt ruim veertig procent van de jongeren géén vertrouwen te hebben in andere [etnische] groepen.
Als we ze vragen of ze ooit een relatie zouden kunnen hebben met een zwarte, een immigrant of een moslim, dan antwoordt telkens meer dan 75 procent dat ze zich dat moeilijk kunnen inbeelden.
Vlaamse jongeren blijken onverdraagzamer dan Waalse en laten de vergelijkingsgroep van Canadese jongeren nog verder achter zich.
0110 komt niet te vroeg.
Het is stil in huis. Dat komt omdat het nog ochtend is en hij nog slaapt. Hij heeft zijn première heeft gevierd deze nacht en ik ben naar huis ben gegaan omdat ik vroeg op moest staan. Ik vond nochtans van mezelf dat ik ook wel eens mocht vieren, maar het leven beslist soms anders over die dingen.
Het is stil in huis dus en ook schemerdonker. Dat komt omdat ik de gordijnen dichtlaat en de ramen ook. Vandaag is immers de laatste zondag van september, en het is vandaag dus Flikkendag is in onze stad.
Flikkendag, dat is horrordag. Op Flikkendag komen een miljard mensen naar de binnenstad afgezakt, met petjes van één en T-shirts van AVS en vlaggetjes van Dag Allemaal. Met die vlaggetjes proberen ze verwoed nietsvermoedende voorbijgangers in het oog te steken.
Als je met je ochtendhoofd naar de bakker fietst dan staren mensen je na. “Die woont in Gent, misschien is dat ook ene van Flikken. Of misschien kan ze ons bij Brit brengen.” Je bent een beestje uit de zoo, een deel van het decor. En ik heb al zo graag dat de mensen naar mij kijken.
*zucht*
En kent iemand trouwens een efficiënte manier om een helicopter neer te halen?