Jongens toch, wat was me dat, gisteren op BNRF. Sly and the Family Stone zou komen spelen. Een grote naam, hooggespannen verwachtingen, een volle tent. En een grote afwezige: sly zelf.

Het concert was gepland om elf uur, de groep is uiteindelijk om kwart voor twaalf beginnen spelen en op dat moment was hij er zelfs nog niet.
Uiteindelijk heeft hij drie nummers meegespeeld, is weer afgegaan (Hij moest pipi doen. dat weet ik omdat ik ook pipi moest doen op dat moment, maar het toilet in de backstage werd bewaakt door een grote zwarte meneer), wilde dan door het publiek weer opkomen, heeft nog één nummer meegespeeld, is weer afgegaan, heeft later nog een half nummer gedaan en is toen definitief in zijn kleedkamer gaan zitten.

Een schitterende begeleidingsband, die het concert heeft gered. Maar de man zelf lijkt een aap in een circus. Vergane glorie en misplaatste sterallures, wat mij betreft.

(ik zou foto’s genomen hebben voor op mijn moblog, ware het niet dat ik schrik had van zijn entourage.)

Sorry, maar ik kan echt niet anders dan heel lang en luid lachen hierover.

Inderdaad, dat is die partij van het “goed bestuur” en de degelijkheid.

via Het Project.

Oh. En terwijl we bezig zijn: heeft u ook gehoord hoe ons goed bestuur op het voorstel van SPa over de maximum-prijs voor energie reageerde dat “het binnen een paar jaar wel vanzelf in orde zal komen als er een drietal grote spelers op de markt zijn”? Allemaal in koor een zucht van verlichting slaken hoor, want Leterme heeft gezegd dat het wel goed zal komen. Oef zeg.

Daarnet naar het nieuwe huis geweest, voor een keer alleen, want lief heeft zowat een triljoen examens te verbeteren deze week. Bij het vertrek ben ik vier keer moeten terugkeren: één keer om te kijken of ik de achterdeur op slot had gedaan en 3 (drie!) keer om na te kijken of de elektriciteit uitgeschakeld was.

Een mens zou gelijk denken dat ge na één keer gerust zijt, maar ho maar. Ik word soms ongelooflijk moe van mijn eigen jong.

Kan ik zinnige dingen zeggen over de verkiezingsuitslag? Waarschijnlijk niet, want al wat ik zeg is emotioneel gekleurd door de teleurstelling van dit moment. Ik had een achteruitgang verwacht voor paars, maar niet zo sterk. Ik had een vooruitgang gevreesd van CD&V-NVA, maar ik heb maandenlang gehoopt dat het niet zo ver zou komen. Had ik een god gehad, ik had mijn ogen gesloten en stillekes een gebed gepreveld dat het beleid van de afgelopen jaren verdergezet kon worden.

Ah, kijk, we gaan daar niet onnozel over doen. Ik beschouw mijzelf als een rooie en de rooie hebben verloren. Dat steekt. Vooral omdat ik oprecht geloof in een groot deel van hun programma, al vele jaren.

De zaken die me irriteren aan deze uitslag zijn niet op twee handen te tellen en sommige dingen hebben zelfs niks te maken met het verlies van mijn goeie. Dat de brullende judo-coach zoveel stemmen krijgt, dat irriteert mij. Dat het VB voor de zoveelste keer vooruit gaat. Dat Leterme het gezicht wordt van mijn land. Dat zoveel mensen blijkbaar geen land meer willen zijn, maar een vlaamse staat. Dat Groen! niet meer vooruit is gegaan. Dat ik in een land woon waar de meeste mensen *niet* trots zijn op de ethische dossiers die de afgelopen jaren eindelijk zijn behandeld. Dat ik in een land woon waar zoveel mensen conservatief denken en waar progressiviteit als een bedreiging voor de eigen welvaart gezien wordt, dat irriteert mij.

Er is vandaag opnieuw massaal gekozen voor een partij die zodanig overtuigd is van onze eigen superioriteit, dat ze liefst een muur wil bouwen om onze Vlaamse volksaard. En daarnaast is er massaal gekozen voor een man die een paar dagen geleden op stubru — niet gehinderd door enige kennis ter zake overigens– verkondigde dat “In bepaalde wijken in Gent er zodanig veel mensen van vreemde origine wonen, dat de vlamingen hun eigenheid zijn verloren”. Ik ben één van de vlamingen in die wijken. Als wat ik vandaag heb zien gebeuren die vlaamse eigenheid weerspiegelt, dan hoef ik ze echt niet.

PS: johan, krijg het niet in uw hoofd om stappen terug te zetten omwille van verantwoordelijkheid en al é kameraad.

Er is een nieuwe broodjeszaak op de Ottogracht. Lekkere broodjes, vriendelijke mensen en ik heb een gratis zen-drankje gekregen.

Maar acht-euro-vijftig voor twee broodjes? Ok, geen gewone broodjes kaas, maar toch.

Zoals Daniel het zegt:

Als je zo vreselijk gehecht bent aan je broodje, verkoop het dan niet man.