1. De hondervijftigste die deze week iets schrijft over Dominiek zijn aanvaring met een bepaald groepje in de hoop ook zoveel hits te krijgen, wordt uitgeroepen tot grootste blogjanet van de week. Ik zal die persoon dan vermelden op Kerygma, met een link en al, misschien dat er dan nog wel eens vijf bezoekers in uw richting komen en dat zou een kweeniehoe schone prijs zijn, niet?

2. Waar zijn mensen in godsnaam mee bezig als een blog zijn inhoud aanpast aan wat de mensen willen lezen? Echt waar, zoetjes, wees nu toch eens allemaal uzelf. Als ge graag lange stukken schrijft, schrijf dan lange stukken. Als ge graag over vanalles schrijft, schrijf dan over vanalles. Het is maar een weblog jonk, en er is gelijk ook een echt leven. Haal daar uw erkenning en voldoening uit en schrijf uw weblog voor uzelf, omdat ge het tof vindt. En als ge het niet tof vindt en ge gefrustreerd zijt over uw statistieken: misschien is het niet voor iedereen weggelegd, zo’n weblogdink.

3. goeroe is met één r en gij schrijft veruit te arrogantste dingen die ik ooit heb gelezen. Haal uw hoofd uit uw eigen gat en stop met lekken. (Update: en ik denk trouwens dat ge niet echt bestaat jong. Het is weer nen vuilen truuk van iemand, volgens mij. *kijkt argwanend rond*)

kweetnietgoeze, maar als ze op Stubru altijd maar bezig zijn over “een stralende dag” en “wat een mooie herfstmaandag”, terwijl het hier al gans de dag regent én het nu dus ook echt stikdonker is als ik klaar ben met werken, dan word ik daar dus redelijk ambetant van. Sejieus.

De stemming was vrolijk, deze ochtend. We waren in Oudenaarde, voor een verschrikkelijk interessante spreker. Wij, dat zijn 14 laatstejaars en ikzelf.
We waren met een paar auto’s samen van Gent en Ronse gekomen, en hadden daar afgesproken. En toen de laatste auto aankwam, was de stemming plots minder vrolijk. Eén van de studentes stapte uit, grote zonnebril op de neus en met een gigantisch gips verband rond haar knie en been. Hersenschudding, schaafwonden overal, knieschijf verschoven. Totaal onnodig te zeggen dat ik enigszins verbolgen was dat ze in die toestand toch naar de sessie kwam, maar goed. Ze wilde niet naar huis, en ze is natuurlijk oud genoeg om dat zelf te beslissen. Haar aanwezigheid was echter niet het enige dat me zorgen baarde, de oorzaak van haar kwetsuur maakt me fysiek misselijk.

Gisterenmiddag is ze door een auto de pas afgesneden met de brommer en lelijk gevallen. In de stad. De auto die haar heeft doen vallen en de tientallen auto’s die daarna passeerden zijn allemaal voorbijgereden. Dat was lastig, want ze moesten uitwijken voor haar brommer die op de straat lag. Maar niemand is gestopt, niemand heeft geholpen. Ze is uiteindelijk met de brommer naar haar kot gereden en is ‘s avonds door een vriendin achterop de fiets naar spoed gebracht.
Maar dat niemand dus tien minuten tijd kon missen om haar te helpen terwijl ze daar gekwetst op de grond lag, daar ben ik nu al heel de dag gewoon ziek van.

What the f* is wrong with the world, zeg?

Zoals het mensen in verbouwingsfase betaamt zijn we zaterdag in de late middag naar de BIS-beurs getrokken. De conclusies:
– op beurzen zie je alles en niets
– 1 euro 70 is echt overdreven voor een sandwich met preparé
– de tussengangen afzetten met planten om te vermijden dat mensen stukken van het parcours afsnijden als het hen niet interesseert is echt vuil, vies en achterbaks. Wij hebben al een huis, wij hebben de immo-hal *echt* niet nodig
– er is een zeer groot percentage onbeleefde mensen. en die gaan allemaal naar verbouwbeurzen, zo vermoed ik.

Tijdens het aperitief van het etentje achteraf hebben wij elkaar plechtig beloofd dat we nooit meer naar beurzen gaan vanaf nu. Het is bijna een huwelijk, zo’n belofte.