Ik had tot voor kort een telefoon van HTC. Toen ik die kocht vond ik een iPhone te duur voor hetzelfde, dus daarmee. We spreken over een jaar of drie geleden, een eeuwigheid in smartphoneland.
De laatste maanden was de batterij zo goed als dood: na een uur of drie helemaal plat, zonder abnormaal gebruik. Ik liep dus al even te twijfelen: een nieuwe telefoon, of een nieuwe batterij.
Gezien mijn “ik koop niks, als ik het niet echt nodig heb” zou het een batterij geworden zijn, ware het niet dat de htc op een bepaald moment ongelukkig van de kast afviel en het scherm kapot was. Beyond repair. Dus toen werd het opeens “een nieuw scherm, een nieuwe batterij en dan nog steeds een oude telefoon” of “ik koop mijzelf eens een nieuwe telefoon, nah.”

Het werd dat laatste, en omdat de halve wereld rondom mij zo enthousiast is over iPhone, en omdat ik de laatste jaren regelmatig ambetant was van alles wat mijn htc niet of later kon (instagram, vine, maar ook een camera aan beide zijden), werd het een 4S. Geen laatstenieuwmodel, neen, want ik vind 600 euro voor een telefoon zo al meer dan genoeg.

Enfin. Ik kocht op 10 september 2013 een 4S, een schermbeschermdingske en een mooie case, en geraakte zo snel gehecht aan mijn nieuwe telefoon dat het angstaanjagend was. Zo content als een katjen. Mooi, wit, intuïtief, stijlvol, snel. Wat een meiske nog meer van een telefoon?

Euhm.
(more…)

Zowat elke week herhaal ik de wijste levensles die ik heb tegen mijn kleine. Ik tover ze uit mijn wijshedenhoed en vertel haar voor de zoveelste keer hetzelfde. Meestal nadat ze aan het klagen slaat over iets dat ze niet mag of krijgt. Of over iemand die iets mag wat zij niet mag.

Ik heb het dan over kijken naar je dag, en denken over alle leuke dingen die je al hebt mogen doen. En alles wat je al gekregen hebt. En over hoe je altijd kan kiezen: blij zijn om wat je wel hebt, of zeuren over wat je niet hebt. Ik vertel dan over dat er altijd wel andere mensen zullen zijn die iets hebben wat jij niet hebt. Maar dat je daar niet te veel aan moet denken, maar gewoon eens moet nadenken wat voor leutigs je zelf allemaal kunt doen. Want dat je anders heel verdrietig en ongelukkig wordt. En dat niemand daar beter van wordt.

Een beetje count your blessings, in kleutertaal. Wees blij met wat je hebt en stap content de dag in.

Dit gezegd zijnde: in 2013 hadden we de mooiste zomer sinds jaren. Het is de eerste keer dat mijn kleine elke dag buiten kon spelen deze vakantie, en ze is vier jaar. We hebben zon gehad, we hebben lange avonden in warme tuinen gehad. Bovendien wordt het ook de komende week nog mooi, zo zeggen de weerboeren. Du-us. Die opmerkingen op facebook en twitter over hoe het de laatste dagen altijd maar vroeger donker wordt en dat dat zo vervelend is: zie cursief hierboven.

(En ik wil dus niemand ongerust maken hé, maar het wordt dus herfst binnenkort. En daarna winter. En met wat geluk daarna ook weer lente. Echt.)

Iemand heeft vandaag LOL tegen mij gezegd. In een gesprek. Een echtelevengesprek met gesproken taal, stem en twee mensen aanwezig. Allez, een gesprek dat we zeggen.

Ik dacht ik moet dit even delen. En ook: please don’t do that again. Ever.

Politiek is een mediacircus geworden. Dat de fundamenten van uw visie geen aandacht krijgen, is niet erg, zolang ge maar met uw hoofd op de lichtbak kunt. Ik dacht het, deze week, toen Meneer Wouter Beke in Terzake kwam uitleggen wat er nu precies bedoeld werd met die “zomervakantie van 9 naar 6 weken” uit het Innesto-denktankplan. Want ik heb de voorstellen gelezen, allemaal, en het overgrote deel getuigt van een heel kindvriendelijke visie. En ik kan mij dan ook niet van de indruk ontdoen dat

De duur van de zomervakantie inkorten van negen tot zes weken. Sterke zowel als minder sterke leerlingen hebben baat bij iets minder lang weg te blijven van de schoolbanken. De eerste groep mist uitdagingen. De tweede loopt een grote achterstand op tijdens de vakantie. Daarnaast schept een kortere zomervakantie ook meer ademruimte in de loop van het schooljaar (bv. voor stageperiodes, leerzorg, sport, extra verlofdagen tijdens het jaar).

de bijna spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok is, die media-aandacht moet opleveren. Mission accomplished, alleszins. En voorspelbaar dat het zou lukken, ook. Maar zo, zo, zo jammer. (more…)

Piehiew. Het is hier precies wat hectisch geweest, alweer, deze week. Geen energie meer over om eender wat te doen. Maar! Nu! Is! Het! Vakantie! Twee weken rust. En dat was nu eens precies wat ik nodig had zie.

Ah, vakantie. Lang geleden was ik eens in een vakantie-appartement met andere mensen, en ‘s ochtends was iedereen boos op mij omdat alles in de frigo lauw was. Ik had ‘s nachts de stekker uitgetrokken omdat het onding de hele tijd zoemde en ik niet kon slapen. Gek van de ergernis heb ik dan om 3 uur ‘s nachts de frigo onschadelijk gemaakt ja, ik geef dat toe. Maar het was dat of een dwangbuis. En iedereen weet dat ge er in een dwangbuis altijd toch wat dik uitziet.

Ik haat brommende geluiden. Maar echt. Zot word ik daarvan, en dat is altijd zo geweest. Hier geen dimmers op schakelaars in huis, want dat zoemt. Geen TL-licht, want dat zindert. Als ik in bad zit, moet de ventilatie uit, want anders is er geen ontspannen aan. En oh my gawd als de vaatwas aanstaat terwijl ik aan het koken ben. Compleet gestresst na 5 minuten maximum. Reutelende digicoders, ventilators van computers beneden in de living: ik hoor ze tot in mijn bed, en ik wil ze kapotmaken. En dan dooddoen. En vervolgens nog eens kapotmaken. Met hun monotone geluidmakerij ook altijd.

Ik moet u dus niet zeker niet zeggen hoe blij ik ben dat de grond hierachter gesaneerd wordt momenteel, zekers? En dat daarvoor een pomp nodig is en een gigantische elektriciteitsgroep? En dat ze die vlak aan mijn terras hebben gezet, tussen twee muren, zodat het geluid mooi in trechtervorm naar onze achtergevel wordt geleid?

En dat die sanering twee weken gaat duren? Ge weet wel, even lang als mijn vakantie?

I. am. so. happy.

(SO)