Soms is doorgedreven realiteitsbesef niet zo mijn sterkste kant, dat heb ik vanmiddag wel ten gronde weer bewezen. Ik was namelijk bezig aan een tekst over diversiteit en onderwijs, en het was me gelijk een beetje beu. En ik bedacht dat we nog een kerstpakje moesten voor mijn oma én voor onze poetsvrouw. Now is as good a time as any, sprak de optimist in mij. Er gaat veel volk zijn, antwoordde de pessimist in mij. Zo shoppingzondag, een dag voor kerst. Maar het is mooi weer, en die tekst vlot echt niet, argumenteerde de optimist.
Gelukkig zijn de optimist en de pessimist goede onderhandelaars en bedreven in het sluiten van Belgische compromissen: ze gingen samen naar de stad, maar wel met de fiets (file en volle bussen vermijden) en met music for life in de oortjes.

Flash forward.

Een uur later. Ik bel mijn lief in tranen terwijl ik buiten aan de Fnac sta, trillend op mijn benen. Daarnet, bij aankomst in de stad, heb ik twintig minuten in de Inno staan aanschuiven voor de rekken, op zoek naar zeepjes voor de oma. Ik heb de rekken niet bereikt omdat andere mensen assertiever zijn dan mij en me telkens opzij duwden.
Ik heb het dan opgegeven en ben naar de Fnac gegaan. Alwaar vier mensen mij voorgestoken hebben aan de infobalie, ellebogen en al. Op dat moment kon ik nog volstaan met vermoeid de ogen sluiten.
Vijf minuten later niet meer, toen ik naast het rek van de DVD-boxen op mijn knieën zat om gevallen DVDs op te rapen. Een wijf (excuseert u mij mijn taalgebruik, maar er is echt geen ander woord voor) met te veel parfum en een verbeten trekje om haar mond — die binnen tien jaar *zo* botox nodig gaat hebben overigens — had besloten dat het efficiënter was iemand te duwen dan zeggen “excuseer, mag ik even zo’n DVD-box nemen”. Die iemand was ik, ik ben gevallen en heb de helft van het rek meegesleurd in mijn val. Al wie denkt dat het wijf sorry heeft gezegd, steekt uw hand omhoog. Ha! U kent het soort dus ook!

En zo stond ik buiten, te bellen, terwijl ik me voelde als een opgejaagd hert in een vreemd bos vol agressieve jagers. Tranen in mijn ogen en zodanig ontredderd dat ik lief nodig had om te zeggen dat ik naar huis moest komen, want zelf wist ik niet meer wat doen.

De stad met kerst: ik zou dat iedereen aanraden. Fukin holy vrede op aarde zeg.

Daar stond ik, met mijn 1,60 euro gepast geld. Want ik weet ondertussen dat tramchauffeurs enigszins geagiteerd geraken van briefjesgeld en teruggeven, en ik doe altijd mijn best om mensen niet te ergeren. Gepast geld dus, dat ik graag beliefde om te ruilen voor een tramkaartje. Mijn “Mag ik een kaartje, meneer?” werd echter bruut genegeerd en ook het daarop volgende “Pardon…euhm…meneer?”(3x), dus bedacht ik dat hij misschien wilde wachten tot aan de volgende halte. Want ook al lijkt trambesturen niet zo moeilijk, ik kan me voorstellen dat de vooruit-achteruit-remmen-luid bellen-knopjes opperste concentratie vereist. Ik wachtte dus, en toen de hermelijn stilstond aan de volgende halte tikte ik — heel zacht, ik ben een dame — op het venstertje en sprak: “Excuseer meneer, mag ik een kaartje kopen alstublieft?”. Waarop de man me met moordlust in de ogen bekeek en snauwde: het is 75 euro. Ik keek hem denk ik aan als een koebeest wiens hooibaal plots wordt weggenomen zonder reden want hij gromde: “ge zijt aan het zwartrijden é, juffrouw. Dat kost 75 euro.”

Waarop hij zich weer omdraaide. Maar niet alvorens mij toegebeten te hebben dat ik moest afstappen, want ik had niet betaald.

*gasp*

Blijkt: in Gent kan je sinds kort niet meer op de tram betalen, maar moet je dus een ticket van tevoren kopen aan de halte, in een automaat die ik echt niet had gezien. En dat moet ik blijkbaar zomaar weten.
Ik ben van de tram gestapt, naar de halte, heb daar gezien dat ik ook per sms kon betalen, ben weer op de tram gestapt en heb ostentatief in het zicht van de chauffeur een sms gestuurd. Gepikeerd dat ik was.

Toen hij tien minuten later op de Nederkouter zijn plaats verliet en uitstapte om een vrachtwagenmeneer die in de weg stond de huid vol te schelden (en terloops een middenvinger op te steken), kon ik niet anders dan hopen dat deze tramchauffeur warme kerstdagen tegemoet gaat en uitgerust aan 2008 kan beginnen. En ook dat hij tijdens het shoppingweekend niet moet werken, want anders gaan er ongelukken gebeuren.

Het was een ex-lief die het me ooit schreef, en hij had het van zijn ex-lief. Wijze woorden, dat zijn het. Dat sommige dingen heel dramatisch lijken als het donker is buiten en je woonkamer enkel verlicht is met wat sfeerlampen. En dat de ochtend de zaken vaak op een heel andere manier belicht.
Er zit minder verdriet in de ochtend dan in de nacht, daar kwam het op neer. Het kan te maken hebben met bezinkingstijd en een nachtje woelen onder een donsdeken. Of gewoon met dat je verder ziet als het licht is buiten.

Het klopt wel, dat weet ik ondertussen. Vandaar dat ik me donderdagavond heb beperkt tot huilen met lange uithalen, in mijn lief zijn troostende armen liggen en slapen in de zetel. Teleurstelling, dat was het overheersende gevoel. En vertwijfeling, woede en een flinke portie pijn. De kleur van zo’n combinatie aan gevoelens is overigens dieprood, maar dat wist u vast al uit ervaring.

Alleszins: ik heb de mail in draft niet verstuurd. Ik heb de post op dit weblog niet gepubliceerd. Ik heb het telefoontje niet gepleegd. En nu het twee keer licht geworden is ondertussen, weet ik dat ik het niet meer ga doen. De boer, hij ploegde voort. En welke janet heeft nu appreciatie nodig.

En toch is er iets veranderd in mijn hoofd. Laten we hopen dat de verkeerde mensen daar niet onder lijden.

Triestig. Het hoofddoekenverbod in Gent is goedgekeurd. Had de CD&V zijn mandatarissen laten kiezen, dan was het niet goedgekeurd. Tjeventruken zeggen wij daartegen.