Neen!

Neen!

“…”

Weetnog, die keer met dat lijstje van de dingen waar ik mij aan erger? Ik was er een hele grote vergeten: onnodige aanhalingstekens. Ge weet wel, die dingen die normaal ironie moeten uitdrukken, maar die zo vaak verkeerd gebruikt worden. En bij uitbreiding, en nog ergelijker: mensen die aanhalingstekens maken met hun handen tijdens een gesprek en dat dan ook nog op de verkeerde plaats doen.

Ten eerste. Aanhalingstekens maken met uw handen: wees er spaarzaam mee, want het is gewoon belachelijk in 99% van de gevallen. En ik vind dat als ge leestekens maakt met uw handen dat ge meteen ook alle leestekens moet doen, anders is uw manier van praten gelijk compleet inconsistent. Dus begin maar met gebaren te bedenken voor punten, uitroeptekens, dubbele punten en komma’s en kom dan nog eens terug. We zullen eens zien hoe vlot dat babbelt.
Ten tweede. Er zijn weinig dingen zo triest en tegelijk lachwekkend als aanhalingstekens op een verkeerde plaats zetten. Zoals ik ga straks “een les” geven. Wat? Is het geen echte les? Gaat ge doen alsof? Zijt ge eigenlijk een acteur die een leerkracht speelt?

*hapt adem*

Om maar te zeggen: er bestaat een site van, en ik zit daar al tien minuten mee te lachen nu. En ik zeg tien minuten, maar ik bedoel eigenlijk “tien” minuten.

Neen!

Smos.

Zoals Michel. Het is niet omdat ik in moederschapsverlof ben en thuiszit, dat de wereld niet meer doordringt. Wij noteerden de laatste week:

– Mensen die belangrijk uitspreken als belangruk. Het is rijk aan belang, niet ruk aan belang. Alstublieft.
– Reclamemensen die de sticker “geen reclame” negeren op mijn bus. Ik heb het tegen u, Pitta Sezer.
– Dat de helft van die vrouwen in K2 zoekt K3 twee staartjes in hun haar hebben.
– meisjes ouder dan 12 met twee staartjes. Als ge naar de middelbare school gaat is één rekkerke genoeg, kinderen.
– Dat als ik bij de kleine ben, dat dat evident is want dat is voor uw kind zorgen, en als lief bij de kleine is, omdat ik ergens heen moet, dat dat babysitten heet. HET IS EVENVEEL ZIJN KLEINE ALS DE MIJNE.
– Online banking en dat ge 36 keer een code moet ingeven tijdens zo’n sessie. Op een laptop zonder numeriek klavier.
– Papieren invullen, opsturen en nieuwe papieren in de plaats krijgen die moeten ingevuld worden met zo goed als dezelfde gegevens.
– Bach-bloesems en de suggestie die in mijn kind te gieten.
– De reclamefolders van de colruyt die ge krijgt omdat ge een extra-korting kaart hebt en die ge dus niet kunt opzeggen. Neemt u van mij aan: ik heb het geprobeerd. Meerdere keren.
– Een klassieker: uw kinders “de kids” noemen, uw lief “papa” en uw kleine “zus”. Of “broer” als het een jongen is.
– Kraamverzorgsters die mijn kleine aanspreken met “zus”.
– De illusie dat een smiley een gemene opmerking grappig maakt. Neen, het is nog steeds een gemene opmerking en ge lacht mij gewoon uit achteraf.
Uberhaupt gebruiken in spreektaal.
– Mensen die ik niet ken die in de GB van de Brugse Poort met hun vuile pollen aan mijn dochter haar kaken komen frutselen.
– Rugpijn en niet naar de osteopaat kunnen omdat ge daar twee dagen moe van gaat zijn. En ge zijt al zo moe, dus extra kan echt niet.
– Vieze trunten bij de bloemenwinkel. I spend my money in your shop, woman.
– Fietsen in verschillende lagen tegen elkaar geparkeerd op de trottoir. Zodat ge met die kinderwagen van die bordure moet en er dan weer op. En ik ben al zo lomp.
– Mensen die ik en x zeggen in plaats van x en ik.
– Mensen die zeggen dat het nooit beter wordt, met dat doorslapen.
– Dat mijn goeiemorgen aan lief tegenwoordig een bleitinge is wegens te moe om goeiemorgen te zeggen.
– Boeken die geleverd worden net als ge die dag naar de GB zijt geweest waar ze geleverd worden, maar ge hadt nog niet naar uw mail gekeken die dag. Boe!

Ik heb geen problemen met een brooodje smos, though. Dus al bij al valt het nog mee.

Neen!

Goed is relatief.

“Goh, hij doet dat goed, boogie”, dat hebben we al verschillende keren tegen elkander gezegd de laatste weken. Zo’n lawaaierige baby die opeens met alle aandacht gaat lopen, dat is immers niet evident voor een sowieso al stressgevoelige kater.
Maar hij gedraagt zich voorbeeldig, vinden we.

Behalve deze nacht dan. Ik was eten aan het geven, en dan kan een mens niet zomaar rechtstaan en reageren. En het was nacht en luid roepen is ook al nefast voor de feestvreugde dan. Alsof hij het doorhad: hij keek me doordringend aan, hief zijn staart op en maakte een gigantisch grote plas. Op het aanrecht. Waarna hij zich omdraaide en naar buiten liep.

En dus heb ik na het eten en het boeren en het troosten en in slaap wiegen nog een halfuurke gespendeerd met meerdere malen afwassen en spoelen van het aanrecht om het kattenpipi-vrij te maken. Just my favourite thing om half vijf ‘s morgens, echt waar.

Neen!

Belgacom. Boe-hoe!

Ik versta dat, dat het soms kapot kan zijn, dat internet. En dat het niet meteen gemaakt kan worden, soms, omdat het moeilijk is. Het is ulder werk, natuurlijk, maar iedereen heeft wel eens een mindere dag en al. Ik ben een geduldige mens, getuige mijn 1h en 4 minuten luisteren naar het wachtmuziekje op de helpdesk. Ik heb daarna dichtgelegd, omdat het mij echt beu was en dat is slecht voor mijn bloeddruk. En ik ben een boekske gaan lezen.

Wat ik echter niet begrijp, ook niet na meer dan een uur shopping music:
– het kan toch zo moeilijk niet zijn, als er veel problemen zijn zoals deze voormiddag om dat op het wachtmuziek-bandje in te spreken? Zoiets als “Er zijn momenteel heel wat technische problemen, we werken eraan en hopen tegen de middag een oplossing te hebben. U hoeft als u deze en deze problemen vaststelt niet te wachten op een operator, want we zijn op de hoogte.”
– waarom word ik in het keuzemenu “ik kan niet op het internet” doorverwezen naar de online database voor de oplossing?
– waarom kreeg ik drie keer na ongeveer een kwartier plots een bezettoon en een verbroken verbinding? Volgens mij verbreken ze om de zoveel tijd gewoon alle connecties. Tsk. How rude.

Allez. Leg eens uit, Fonsman?

Neen!

Lafaard.

Zou de meneer of mevrouw die deze nacht om drie uur een taxi naar ons adres heeft gestuurd eens willen uitleggen in de commentaren wat daar zo lollig aan was? En of het deugd heeft gedaan om iemand die 39 weken zwanger is in het midden van de nacht uit bed te bellen en bijna een hartstilstand te bezorgen? Goed gelachen en veel plezier gehad? Leg eens uit? Of durft ge niet, vuile lafaard?