Gisteren tijdens het cafébezoek met p., s. (tiehie. Zo cool. Mijn vriendjes heten P.S. als je hun initialen combineert) en mijn meneer hebben wij enige interessante conversaties gehad bij zware bieren en een glas wijn.
Ik had gedreigd dat ik hier zou schrijven over de dingen die die twee van elkaar bijhouden als souvenir, omdat ik er helemaal de slappe lach van kreeg (yukyukyuk…), maar ik ga dat niet doen, want ik wil de privacy van het post scriptum niet wil schenden. Als dat niet lief is van i.
Waar we het ook over hadden en waar ik hier wel over mag schrijven, is hoe je wanneer je ouder wordt steeds vaker last krijgt van een krop in de keel. Een traantje wegpinken, een beetje week worden en vertederd: een emotioneel moment, gelijk dan ze zeggen.
En dat gaat over de stomste dingen eerst. Dat je emotioneel wordt bij een huwelijk, een vers baby’tje, een liefdesverklaring, een afscheid: allemaal te begrijpen. Maar ik noteerde bij mezelf, alleen al deze week:
– wazige ogen toen één of andere lelijke tsjoep de trap afkwam als een eersteklas bimbo na een Extreme Make-over. En ze was daar zo gelukkig en content mee. En haar familie ook. Om van heur man maar te zwijgen.
– een kropje in de keel toen ondergetekende in de Feeling (de feeling, begot) las over een geslaagde relatietherapie.
En nu vraag ik u: waar gaat dat hier verdorie eindigen?
Gisteren ook man bijt hond gezien?
In de rubriek “wordt gevolgd” waren onze sympathieke reporters op bezoek bij een man die de zee in huis probeerde te halen, hoewel hij in Mechelen woonde. De meneer in kwestie zocht dan maar zijn toevlucht tot kaarsen in de vorm van vuurtorens, schilderijen met zee-taferelen en beeldjes van garnaalvissers.
We leerden eveneens dat hij overwoog het geluid van de branding op te nemen op cassette, want dat kikkerfonteintje in zijn living gaf toch niet hetzelfde effect.
Gedurende tien minuten zagen we hoe de zeebonk postuurkes schikte tenwille van de symmetrie en het evenwicht .
Behoorlijk verontrustend allemaal, maar ieder zijn meug natuurlijk. De één leest een goed boek, de ander is obsessief met lelijke keramiek van het zee-thema bezig.
Echt verontrustend werd het echter pas toen deze meneer ook even werd gefilmd in zijn beroepsomgeving: de VUB. Tijdens een consultatie dan nog.
En nu vraag ik me al de hele ochtend af: is die piraat echt een gediplomeerd dokter? En zou u nog patient willen zijn bij hem na deze reportage?
Gisterenavond was four weddings and a funeral op de lichtbak. Mooi filmpje, met daarin de verdriet-scene met dit gedicht:
Funeral Blues – W. H. Auden
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
Gisteren gezien, gehoord en op schaterlach onthaald tijdens het laatavondnieuws op één. “Johnny Carson werd de koning van de talkshow genoemd en kreeg tijdens de dertig jaar dat hij de tonight show presenteerde zowat alle Amerikaanse BVs over de vloer”. Amerikaanse BVs? What the f*? Wie zijn de Amerikaanse bekende Vlamingen dan wel? Of heb ik iets gemist en is BV ondertussen een internationaal ingevoerd woord voor “bekende medemens”? “Hey guys, let’s stop calling them stars or celebrities, we can call them BVs from now on!”.
sjonge sjonge.