Zizou toch.
Waarom doet ge dat nu, manneken?
Italië tegen Frankrijk.
Ik denk dat ik maar eens voor Frankrijk ben, hoewel beiden bij mijn eerder favoriete ploegen van dit WK behoren. Mij hoort u alleszins niet klagen over deze finale.
Frankrijk, dus. En dan vooral omdat ik de grote Zinedine een mooi afscheid wens. De man verdient het.
Ik ben voor Italië.
Het is spannend.
*gaat verder met nagelbijten*
Update: aaaaaaargh. ik kan de spanning nauwelijks nog aan…
Gisteren liepen wij door de stad en werden, op de brug van het oudburg slenterend, opeens van op een terras aan het water nageroepen. Allez, ik had er eigenlijk weinig mee te maken, behalve dan dat ik erbij liep. Lief zijn naam werd geroepen en toen we keken zwaaiden de mensen op het terras enthousiast naar hem.
Wij bleken hen geen van beiden te kennen. Maar we hebben maar een beetje teruggezwaaid, want anders is dat ook zo onbeleefd.
Lief was ongelooflijk gegeneerd en verlegen. En hij gaf mij de schuld, want ik was net een instelling van mijn kodak aan het uittesten door petretten van hem te trekken, een gewoonte die hem altijd al een beetje irriteert.
En ik? Ik heb een half uur de slappe lach gehad. Vooral zijn bedremmeld gezicht was bijzonder grappig. We gaan leuke tijden tegemoet, zeg ik u.
Er is op dit moment een aflevering van De Wereld van Tarantino bezig op Canvas, over de straatkinderen in Moskou. Dramatische beelden en gruwelijke verhalen, in beeld gebracht door Hanna Polak (die trouwens voor deze film een oscarnominatie kreeg).
Het is lang geleden dat ik nog zo veel verdriet heb gehad en zo kwaad ben geworden door iets op televisie.