Ah. Er was een tijd dat mijn vrienden enthousiast te maken waren over Eurosong. Nu heeft iedereen het druk, en schiet ik nog alleen over. Hoe droevig is dat niet zeg. Al een geluk dat mijn lief zich gaarne laat verplichten tot een portie craptelevisie en dat we in het vooruitzicht hebben: een avond met windmachines, kitsch en André Vermeulen. Vanaf negen uur zijn we hier, voor de traditionele live commentaar. Maar nu eerst de planten watergeven en de chipskes gereedzetten.

Ah. Soap-acteurs, de presentatoren, ongetwijfeld. Ge ziet dat aan hoe ze in de camera kijken. Het meisje in het geel hoort duidelijk zingende stemmetjes in haar hoofd — ALREADY — want ze wipt de hele tijd van haar ene been op het andere. We kunnen nu al stemmen en zoals _werkelijk alles_ heeft ook het songfestival een hashtag. #levedeoverbodigehekjes!

Bosnië & Herzegovina dacht: die jongen met die gitaar heeft dat goed gedaan, vorig jaar voor belgië, we sturen zijn grootvader dit jaar. Dino Merlin heet de mens, en hij heeft een zwarte medemens meegebracht van wie wij ons een volle minuut hebben afgevraagd wat hij daar liep te doen. Blijkt het de trompetman te zijn en helemaal geen neger. Vuurwerk! Drie minuten bezig en het is al vuurwerk!

Oostenrijk heeft een liejde uit een Walt Disney-tekenfilm gestuurd. Ik voorspel mist en een windmachine! Volgens het lief vinden homo’s dat wel tof, die ballads. André zegt dat er een vergelijking is met Withney Houston, maar we denken dat de juffra nog veel drugs gaat moeten pakken voor ze withney is. Lief verwart de diamanten in de visuals met kwallen. Waarschijnlijk teveel naar het korte rokske van de madam aan het kijken.

In Nederland zijn er veel zonnebanken. En saaie liedjes. Nederland gaat niet door.

Wij vinden de tussenfilmkes super en vragen ons af of het iets is van die mensen van Villa Vanthilt.

Ons eigen liedje! En ze vonden geen knappe mensen die ook kunnen zingen! Volgend jaar maakt Sergio weer kans om mee te doen. Lief gelooft erin, ik vind het saai eigenlijk. En slechte beatboxer, dat ook. But hey, hier thuis is het lief baas in het eurosong-judgement. Ervaring.

Voila. Een spot achter doorzichtige kleedskes. En hopla, een tweeling. Alles is vergeven. Dat is de commentaar van het lief op de Twins van Slovakije. Ze wapperen met hun kleed om af te leiden van het feit dat ze geen Engels kennen en niet zo heel goed kunnen zingen. Het werkt voor mijn lief, geloof ik. Wat we wel geleerd hebben: in Sloavakije hebben ze nog niet zo lang drums. De drummer zit bij les 1, momenteel. Op het einde hoor ik hier: there’s only so much a transparant kleedske can let forget. Lief loopt over naar het kamp van de niet-fans. Het is hier al druk, ondertussen.

Ukraine heeft leraar kleuteronderwijs gevolgd. Enter de zandtafel. De mevrouw krijgt de prijs van lelijkste kleed tot nu toe. Een prestatie, want Belgie is al geweest.
Lief: allemaal goed en wel, maar wie mag er weer het podium stofzuigen achteraf? Aha.
Het liedje zijn we al vergeten voor het gedaan is, maar ze vinden toch altijd de laatste schone vrouw van de Oekraine om mee te brengen.

Rockerderockerderock. Moldavie stuurt kabouter rock. Acts die een unicycle meebrengen mogen van mij winnen. Balkan-muziek. Love it.

Zweden gaat zeker door, want het zit nu al in mijn hoofd. Henk is zwaar teleurgesteld in de act met de glazen kooi. Ik was afgeleid door de dansende meneren.

Cyprus. Wij vinden dat alle landen weer in hun eigen taal moeten zingen. Dat is veel cooler. Zelfs als ge een kruising tussen sister of mercy en taikwondo stuurt. Jammer ook dat de skibotten vastzitten aan het podium, niet? Dat beperkt u toch wel een beetje tot molenwieken.

Wij zijn officieel voor bulgarije, omdat één van hun mensen elke week zorgt dat wij niet vergaan in onze eigen rommel. *zwaait naar daniella*. Enige bedenkingen: windmachines hebben weinig nut bij kort haar. En sinds die van Roxette verhuisd is, zijn haar nummers niet verbeterd.

Macedonie is gewoon raar. Een vreemde combinatie tussen volksdans en vettig knipogen in de camera. En hopla een accordeon. En een megafoon. Al een geluk dat het maar drie minuten mag duren, of we zaten hier met een olifant op het podium. Zeker weten.
OK no elephant. But is there time for fifty prostitutes?

Israel. Why change a winning team: send over Dana!
Henk maakt een ghaza-strookjesgrap over haar kleed. Time to up the medication.

Het hand van de mevrouw van van Slovenië leidt een eigen leven zeg. Ik hoop dat het lichte overgewicht van de danseressen een fashion-statement is, maar gezien de spandex betwijfel ik het. Round and round and round gaat over hun poep denken we. Leve de windmachine, though. Maar we denken: Thank you, Slovenia, see you next year.

Roemenie ontlokt de man van mijn leven een vuil handgebaar. Tsjjj. Twintig seconden later zit hij mee te zwaaien in de zetel. Gay much?

Estland doet toneeltje, en wij hebben dat graag. Er zijn niet genoeg toneeltjes dit jaar. Het refrein is leutig, maar de strofes zijn beresaai zeg. Al een geluk dat die jongens een beetje turnen.

Wit-rusland heeft zijn achtergrondkoor achter een rij lampadaires gezet. En Ruslana blijft toch een beetje voortleven, elk jaar opnieuw. HA! HA! HA!

Letland doet ook iets met angels. En zoals piglet dat zegt: Don\’t know about you, but I\’ve had quite enough of them. Overrated white winged pests.
Ik kan hier niks over zeggen, behalve dat de rapper echt niet kan rappen. Het is dan ook Letland, natuurlijk. Niet echt da hood of europe, baby. Dizzles.

Denemarken heeft george michael gestuurd! Voor de rest is ook dit niet echt memorabel zeg. Tot hij zich omdraait, de zanger en het blijkt dat zijn hemd kapot is: een kanjer van een gat in de rug zeg. Den duts.

Ierland is de –oef– laatste. En die hebben supercoole visuals zeg. Het is een leutig liedje voor de rest, maar het steekt rap tegen. Maar fuk zeg, wat een visuals.

– als ge op een BV-feest rondhangt met echt bekende mensen moet ge meer op de foto dan anders.
– fotografen die opeens voor uw neus staan terwijl ge probeert enigszins elegant een stuk iberico-varken naar binnen te werken: het went niet.
– de schaamtafel is de leukste tafel van het huis.
– er zijn verschillende manieren om aan de schaamtafel te zitten, bijvoorbeeld (a) een televisie-item maken waar een concurrerende zender niet zo blij mee is zodat ge niet in beeld moogt komen of (b) een plaats toegewezen krijgen in de tribune, maar assertieve maten hebben aan een schaamtafel vol champagne.
– over schamen gesproken: als ik een zekere tv-kok zou zijn, ik zou het doen momenteel, dat schamen. Laxeermiddelen en koeienkaka, gawd. Was dat filmke even tenenkrullend vanuit uw comfortabele zetel, eigenlijk?
– Mijn vriendin Klijn is multigetalendeerd, zo blijkt. Assisenzaken pleiten, zingen en kleedskes naaien! Doe het haar maar eens na.
– Jan van Woestijnvis is een coole gast. *zwaait*
– niemand heeft het gemerkt, van de schoenen, Lilith. Volgend jaar: exact dezelfde outfit als dit jaar!

Vrijdag is het gelijk vorig jaar: wij naar het verre Limburg voor het jaarlijkse gedoe van de lichtbak. Het lief is genomineerd, net als vorig jaar, en hij had gezegd: “als we genomineerd zijn gaan we nog eens”. En dus gaan we nog eens.

Vorig jaar was ik daar nogal gestresseerd over, eigenlijk, om verschillende redenen. Om te beginnen: de meeste mensen die daar rondlopen besteden een veelvoud van de tijd die ik eraan besteed aan hun uiterlijk. Look. Dinges. Ik word daar wat onzeker van. Ik ga niet zeggen dat ik een slonzige huissloof ben, maar er zijn een paar werkpuntjes, ge kent dat wel. Ik eet meer dan goed voor mij is, en weeg dus chronisch een kilo of vijf (of tien, het hangt ervan af op welke dag ge me treft welk getal ik noem) te veel. Als ik naar de kapper ga, dan geef ik als instructie: zorg dat ik er geen gedoe aan heb. Ik draag ongeveer vijf dagen per jaar iets van schmink op mijn gezicht, en ik heb meestal vlekken op mijn kleren omdat mijn dochter morst met haar eten. Om maar te zeggen: ik zie er net iets minder uit om door een ringske te halen dan de doorsnee vrouw daar aanwezig. Mijn glamourgehalte beperkt zich tot het immer en altijd dragen van hoge hakken, maar dat is natuurlijk niet voldoende als er vijfhonderd miljard kodaks op u gericht worden. Al die onzekerheid zorgde ervoor dat ik vorig jaar dagen bezig was met de perfecte schoenen, de perfecte jurk, het perfecte haar. Vermoeiend was dat.

Vorig jaar was de dochter ook pas zes maand, en niet alleen had dat redelijk wat invloed op hoe ik eruit zag toen (ik sliep nauwelijks, weetwel), ik was ook vreselijk onrustig dat ik haar moest achterlaten. Ze ging die dag van even voor de middag naar mijn ouders, en we zouden haar pas de volgende middag afhalen. 24 uur zonder het kind: stress maat!

Dit jaar echter is alles anders: ik ben heb op een half uur een kleedske gekocht (met als enige vraag aan haar: ziet mijn poep er niet dik uit?), ik doe dezelfde perfecte schoenen als vorig jaar aan, en ik heb nieuwe nylonkousen gehaald in de veritas. Dinsdag ga ik naar de kapper, want dat was toch wel eens vandoen, en vrijdag voor we vertrekken ga ik bij kelly langs, die wat verdoezelende en highlightende brol op mijn gezicht gaat smeren. Want we gaan daar eerlijk in zijn: als ik zelf met make-up aan de slag ga, dan zie ik er meestal uit als een kruising tussen morsige koala-beer en meiske van achter de ruit aan de zuid. En dat is het.

En de dochter? Aangezien die tegenwoordig als ge durft “dikke lul” roepen naar iemand die u in de auto de pas afsnijdt, diezelfde krachttermen feilloos herhaalt, vermoed ik dat ze zich wel zal redden, zo bij haar grootouders. Ze zal er alleszins minder vuile woorden leren dan thuis.

Kijk, dat vind ik nu raar zie. De dochter is wat koortsig en in afwachting van de suppo kicking in, mag ze naar een dvd kijken. Het is maar dat het anders nog een half uur van op de arm van de arm op de schoot van de schoot ik wil dat niet of neen toch ik wil dat wel en geef mij een appel neen geen appel een peer neen geen fruit of misschien een koek neen toch niet is. U kent het ongetwijfeld als u ooit al een ziek peuterke in huis hebt gehad.
Maar de DVD dus. De dikke clown. En als we die DVD opstarten dan kunt ge dus kiezen tussen Frans, Vlaams of Nederlands. Ik vind dat raar. Noninoni en Magico!, dat is volgens mij hetzelfde in de alle talen. En Mizinboizie, hoe zegt ge dat eigenlijk in het Nederlands? Maar vooral: onderscheid tussen Vlaams en Nederlands? Què?

Alleszins: wij hebben voor Nederlands gekozen, deze keer. En volgende keer: Frans! Avontuurlijke zaterdagen ten huize kerygma.