Klijn had het er vorige week over, Michel vertelt vandaag over de eerste aflevering van seizoen 3. Maar hier ten huize is er een beetje verdriet in mijn hart, want House mag niet meer. We hebben nochtans nog drie schijfjes met vier afleveringen liggen. Blinkend, bovenop de DVD-speler, gereed om bekeken te worden. Maar het mag niet zijn.
Misschien is het omdat ik minstens één keer per dag zeg dat House mij kan krijgen. Misschien omdat ik na mijn voorbereidingswerk al huppelend de living binnenwaai, onderwijl zingend van Let’s watch the funny doctor!. Misschien verdraagt hij geen andere grappige man onder het zelfde dak.

Alleszins: kwatongen die beweren dat mijn lief onder de sloef ligt, hebben bij deze het bewijs van het tegendeel. Meneer heeft namelijk beslist dat we genoeg naar de dokter hebben gekeken voorlopig. Op mijn vraag om voorlopig te definiëren was het antwoord een maand. Wat ik vanzelfsprekend op puberaal ooggerol en verbolgen gemompel heb onthaald.

Maar vanavond hebben we dus naar 300 gekeken op de digitale televisie. Niet slecht. Maar minder Hugh Laurie, en dat vind ik persoonlijk een zwaar aan te rekenen minpuntje.

Het is ondertussen al jaren dat ik ernaar zoek, en al jaren dat ik op regelmatige basis aan mensen vraag of ze weten waar ik het over heb. Het antwoord was altijd negatief en ik werd altijd een beetje vreemd, ja zelfs meewarig, bekeken door mijn gesprekspartners. De omschrijving ging meestal alsvolgt:

Het was een serie op Nederland, en het was met poppen. En het ging over een robotje, dat zo alleen was en al. En er zat een liedje in van denk ik willeke alberti, dat zo ging van “Mijn vriendje, mag ik even aan je hangen”. En ik vond dat zo schoon dat ik altijd moest bleiten

Vrijdag zei ik exact dat in het gezelschap waar ik vertoefde. Opnieuw lege blikken alom, behalve van Koen. Die zei doodleuk: ja, die serie heet pompy de robodoll. En het liedje is “samen zijn” van willeke alberti. En ik zat altijd te janken als ze dat zong.

Ik ben dus al heel het weekend euforisch dat ik het heb teruggevonden, want eens je de naam weet, biedt google meer soelaas dan een mens eigenlijk kan verdragen. Pompy De Robodoll, jawel. En het liedje ging zo.

Koen, I love you. Really.

Oh goodie. Vanavond is het huizenjacht en daarna begint the block weer. En eigenlijk ging ik werken, maar het zal voor daarna zijn.

Indruk 1:
– Leterme heeft een stijladviseur die zijn bril heeft afgepakt. Maar toch vind ik dat hij een beetje de indruk geeft dat hij de mensen uitlacht. Ik vertrouw hem niet.
– Verhofstadt heeft een nieuwe bril. Ook een stijladviseur, waarschijnlijk. Hij lijkt wat nerveus, maar hij kan wel rap praten en denken, vind ik.
– Vande Lanotte lijkt heel rustig. Neemt de tijd om dingen duidelijk te formuleren. Ik hoor hem ook graag linksere dingen zeggen dan we de laatste tijd van spa gewend zijn.

***

Indruk 2:
– Vande Lanotte zijn tussenwerpsels zijn zeer grappig.
– De Vadder is zenuwachtig
– Phara ziet er uitstekend uit.

***

Duel tussen Verhofstadt en Vande Lanotte.
Ze kunnen misschien gaan samenwonen, die twee. Dat is niet echt een duel é, als ze met elkaar akkoord gaan.

***

Zegt Leterme
“Onze samenleving wordt geweldadiger” Is dat zo? Ik had daar gelijk nog niets over gehoord.

***

Zegt Leterme
“Dat landuyt iets gezegd heeft is natuurlijk geen garantie dat het juist is haha” Beetje laag hoor.

***

Verhofstadt zegt goede dingen over taakstraffen, vind ik.

***

Duel Leterme-Van de lanotte.
Dat gaat een beetje minder tussen die twee, hebben we de indruk.

***

Vande Lanotte werpt iets op over Electrabel, niemand wil antwoorden. Hm.
En wat later zegt hij het opeens mooi “Dat een monopolist die 40 jaar lang veel geld heeft verdiend wél betaalt oom een DVD over het klimaat bij een populair weekblad te stoppen, maar niet meebetaalt aan de isolatie van woningen, als socialist shockeert mij dat”

Right on, Johan.

**conclusie: ik weet hoe ik ga stemmen. het is niet echt een verrassing.