Ik ga graag naar optredens, ik. Het was dan ook met veel spijt dat ik Gentjazz had laten passeren in voorverkoop dit jaar: 30 euro voor een kaart, als ge niet weet of ge het nog gaat aankunnen, dat was zelfs voor mij wat te veel van het goede. Een jaar overslaan, dan maar.
Blijkbaar is buitenkomen in mijn toestand trouwens niet meer sociaal aanvaard: gisteren hobbelde ik in Parkkaffee rond en ik hoorde twee vrouwen sissen “dat versta ik dus niet hé, hoe die hier zo nog durft rondlopen”. Waarschijnlijk hoor ik met mijn voeten omhoog naar Vitaya te liggen kijken. Ah ja.
Aniehoew. Geen Gentjazz dus dit jaar. Zelfs toen vriend PG vorige week na het toevallig in de stad tegen het lijf lopen aanbood “belt maar als ge wilt komen, we gaan het wel regelen dan” twijfelde ik nog. Maar toen Stevenn deze week twee VIP-tickets te geef had, was het hek van de dam. VIP-tickets, dat is zitplaatsen (cruciaal), propere WCs (neemt u na mijn ervaring in een Dixie met een achtmaandenbuik aan dat zulks geen luxe is) en eten. We weten allemaal hoe ik over eten denk, tegenwoordig, inderdaad.
En dus gingen wij naar Gentjazz vandaag. En zagen een zeer fijne en ontspannende Lambchop en een werkelijk superieur Rodrigo y Gabriela.
Helemaal op het eind bewogen laatstgenoemden mij zelfs tot een voorzichtig maar daarom niet minder enthousiast danspasje. Ik moest even denken aan die dames van gister in Parkkaffee. En besliste ik dat ik misschien later deze week nog naar Marianne F. zou durven gaan ook. Ha.