Mira, dat werd het, uiteindelijk.
De werktitel was eddie, zoals u ondertussen vast weet. Een keuze die geheel aan mijn lief kan toegeschreven worden, dat spreekt. Er zit een logica achter, zelfs, het soort logica die niemand die hem kent zal verwonderen.
“Al die oude namen, die zo in de mode zijn de laatste jaren, zo van Arthur en Emiel en Juul en Jef, dat gaat helemaal voorbij gaan. En dan is het de beurt aan de revival van de jaren 60 namen. Rudy. Eddy. André. Mark. Robert. We gaan ons kind Eddie noemen, het is tons al trendsettend van bij de geboorte”
Zo gaan die dingen dus bij ons thuis, en het houdt zelden op, neemt u dat van mij aan. Zo was er even de optie om aan self fulfilling prophecy te doen en het kind gewoon Professor te noemen. Of President. Professor Rijckaert, kan niet foutlopen.
Vervolgens deden we serieus en maakten lijstjes. Omdat ik bij momenten gruwelijk efficiënt ben en we moderne ouders zijn, werd er een google spreadsheet aangemaakt. En daarin noteerden we elk onze invallen. Aangezien het, zoals al gezegd, zelden ophoudt hier ten huize, staan ook op de lijst: Mastodont, Fregat, Danni Fabri en Sioen. Ik laat dat tegenwoordig voorbijgaan zonder zelfs al te hard met mijn ogen te rollen.
Toen eddie een meisje bleek volgens de echo, werd de lijst gauw gelimiteerd tot een viertal namen. Waarvan er twee afvielen omdat er teveel van geboren worden tegenwoordig. En dan eentje omdat ik een studente heb gehad die onaangenaam was en die naam had.
En toen was er Mira. De Wonderbaarlijke. Of zoals de ster. Of zoals de film. Of het meisje uit het boek.
En vanaf nu ook: Mira, zoals dat mooi meiske van de Brugse Poort.
