Ik heb een hele kast vol scrapgrief. Ooit eens gekocht in een aanval van koopwoede en met een lijf dat te zwanger was om iets deftigs om te draperen. Scrapgrief dus: dat kost ook veel geld, het zijn schone kleurkes en ge moet niet in de spiegel kijken.
Nooit gebruikt, die hele stapel, tot vandaag. Vandaag had namelijk ik goede voornemens: ik ging eens aan Mira haar album beginnen. Want ik kan ook creatief zijn, denk ik dan. Ondanks alles wat ze over mij zeggen.

Who am i kidding, denk ik een dag later. Nadat mijn eerste scrappagina-project onderbroken is door veel babygedoe, maar vooral: een half uur bellen met S., een half uur met Meester VE, nog wat met mijn moeder, twee afleveringen van house, zoeken naar ingrediënten voor paella en een paar mailkes.

De letterkes plakken nog altijd niet op het papier, maar ik heb ze wel al uitgeknipt. Ik vond het een heel gedoe. En ik heb het nu al wel gehad met dat scrappen, eigenlijk. Zal ik nog eens proberen sporten, misschien?

Ik heb een droogkast gekocht, vandaag. Shame on me: zo mijn milieuprincipes verloochenen. Was, dat droogt ge aan de lucht, zo is al jaren mijn devies. Ik hef daarbij belerend een vinger op en kijk berispend naar mensen die een droogkas hebben “omdat uw handdoeken dan vele zachter zijn”.

Tot het kind een week diarree heeft, het buiten regent en ge de gewassen bodykes niet meer droogkrijgt tegen dat ze ze weer moet aandoen. Dan moet het milieu een beetje wijken: een baby met kleren is zeer aan te raden in de winter. Kind en Gezin zegt dat ook.

Een droogkast, dus. Wel een A-label, de A van anti-schuldgevoelens, in dit geval.

Ik heb dingen in mijn hoofd die ik wil schrijven, maar het hoofd wil geen zinnen vormen. Misschien dat de — nog steeds mild zieke en zwaar kakkende — dochter er voor iets tussenzit. Een zieke baby vraagt veel onderhoud, en aangezien ze het luidkeels uitgilt als ze een verse pamper moet (open billetjes, no fun at all), duurt alles een beetje langer. Daarnet billen trouwens met haardroger gedroogd. It looked weird, but the kid loved it. Ik probeer me daar geen vragen bij te stellen.

En dan is er nog het feit dat ze vanavond bij mijn ouders gaat slapen, wat toch enige praktische en emotionele stress teweeg brengt. Een organisatie van jewelste, en een malen in mijn hoofd over of het allemaal wel goed gaat lopen.

Straks als ze weg is, ga ik de muizenissen wegdouchen. En dan rij ik naar Brussel en ben voor één avond meer lief-van dan mama-van. Daarna een ononderbroken nacht en morgen orde in mijn kop. En dan schrijf ik op wat ik te schrijven had. Strak plan, i., strak plan.

Sinds ik een mama ben, volg ik mama-dingen op de lichtbak. Ik heb dat nooit verstaan, al dat gedoe met die series en Dr. Phil, maar als ge thuis zit en het regent buiten en het kind slaapt, dan kijkt ge daarnaar zo blijkt. Omdat ge niet wilt nadenken, efkes. En omdat de stilte in huis op den duur toch ook een beetje onheilspellend wordt. Of dat ge het leutig vindt om te zien dat ge eigenlijk een stabiel mens zijt, in vergelijking met die vrouwen op de sofa van Oprah.
Dat brengt troost, en een mens kan ook niet alle dagen cake bakken, nietwaar.

In november begin ik te werken voor school. Voorbereiden, tussen de baby-bedrijven door. Maar tot dan warm ik mij gezellig verder aan de dagelijkse junk op de kijkkast. Omdat ik dat verdien.