Wie mij kent weet dat ik niet zo aan de feestdagen ben, eigenlijk. Het kerstsfeer-gedoe is niet zo aan mij besteed, en oudejaar vind ik al jaren vooral een dag dat het veel te druk is op café. Kerst ga ik al jaren mee met the flow, en oudejaar is meestal iets op het laatste nippertje geregeld, met mensen die even weinig plannen maken als wij. En het cadeautjes kopen: horror. Ik kom bij voorkeur niet in de stad tussen begin december en eind januari. Want eerst is er dat opgefokte cadeau-shoppen (zenuwachtige mensen in te drukke winkelstraten, slechte combinatie) en daarna is het — nog erger — soldentijd.

Dit jaar echter valt het allemaal best mee, precies. Ik had zowat alle cadeautjes online of in november gekocht. Gisterenavond was rustig en gezellig. Vandaag was hectisch, lawaaierig en vrolijk, zoals gewoonlijk met mijn familie, maar de geanticipeerde lastige bui van Mira bleef uit: het kind ging charmant en gezwind van arm naar arm, in een overvolle grootmoederlijke huiskamer. Ik heb super cadeautjes gekregen (kookboeken! le creuset-potten! schoon gerief!) en ik mocht de cadeautjes van Mira ook openmaken, aangezien zij meer interesse heeft in het papier en de lintjes.

Morgen gaat mijn papa het eten voor ons op oudejaar meteen bijbestellen, aangezien hij toch naar de traiteur moet voor zichzelf (aargh. gemakzucht, wat een talent toch) en dan is ook dat alweer geregeld.
En! Het! Heeft! Niet! Gesneeuwd!

Volgend jaar zet ik misschien een kerstboom, als dat hier zo voortgaat.

Februari. In februari heeft het gesneeuwd en ik heb daarover gezaagd. Steekt uw hand omhoog als ge dat niet verwacht hadt. Ik dacht het wel, ja.
Verder werd ik ziek en liep ik een halve voedselvergiftiging op in een restaurant. Epsylon, onthou die naam. We gingen een weekend naar Oostende, en Lief was behoorlijk BV, in die tijd. Hij werd gekocht door een mevrouw op eBay en dat was zijn eigen schuld. Moet maar niet op ebay gaan staan, sejieus. Ik hoorde ook ergens dat hij iets had met Lindsay Pfaff, en sindsdien denk ik dat ik op Lindsay Pfaff lijk als ik vier maand zwanger ben.

Mira kreeg haar eerste goed rapport dankzij een goede nekplooi, en Mira was Mira nog niet want het geslacht was niet te zien. Ik dacht dat het een jongen was. Ik ben dat tot 7 augustus ergens in mijn achterhoofd blijven denken, overigens, maar dat is een ander verhaal.

En verder ook:
… begint week 13. Met een miniscule nekplooi en een uitstekende kansberekening in de bloedtest. Feest! (Sun, 01 Feb 2009 17:29:11 GMT)
… vindt het wel cool dat haar glasramen in de P-magazine staan. (Tue, 03 Feb 2009 09:40:48 GMT)
… heeft iemand aan het huilen gebracht vandaag. (Wed, 04 Feb 2009 19:55:58 GMT)
… heeft ontdekt dat haar lief te koop is op ebay. en vindt dat ietwat verontrustend. (Fri, 06 Feb 2009 23:01:27 GMT)
… vindt dat mensen die de boutade “arm vlaanderen” gebruiken dood moeten vallen. (Thu, 12 Feb 2009 19:44:20 GMT)
… heeft even overwogen op henk te bieden, maar het is haar te duur ondertussen (Thu, 12 Feb 2009 21:54:50 GMT)
… vraagt zich af of ze op lindsey pfaff lijkt (Thu, 19 Feb 2009 11:55:31 GMT)
… vindt dat rudy-de-overbuurman niet aan haar raam mag komen staan als het al donker is. gelukkig is het koud en heeft hij dus meer aan dan enkel zijn onderlijfke (Thu, 19 Feb 2009 17:54:37 GMT)
… heeft zonet — ongevraagd aan de kassa van een winkel — uitgelegd gekregen hoe een site bij de favorieten op te slaan. Eindelijk. (Tue, 24 Feb 2009 15:20:33 GMT)

Voor u zit een gebroken vrouw. De afgelopen nacht was er namelijk eentje van het helse soort. We zijn alledrie verkouden, hier ten huize, waardoor ikzelf moeilijk sliep (wat als u verder leest eigenlijk niet zo’n probleem was), het lief een eind wegsnurkte en de baby zich de hele nacht — toch vanaf een uur of twee — beperkt heeft tot dutjes: een half uurtje slapen, dan weer wakker en huilen, dan nog een half uurtje slapen, enzovoort enzoverder.
Mijn nacht bestond dus voornamelijk uit het sussen, troosten en ontstoppen van de baby, het me ergeren aan het gesnurk van het lief en dan ook nog een paar hazenslaapjes.

Het allergrappigst was echter dat ik op een bepaald moment werd wakkergemaakt door een geluid. Geen gehuil op de babyfoon, geen geronk van de bedgenoot, maar een zacht murmelen. Na een paar minuten drong het door wat hij precies mompelde. Noni, noni, noni, noni.

Ahum. Als u de eerste aflevering ziet, gaat u naar het schijnt begrijpen hoe het komt. Ondertussen, als iemand Bumba kwijt is: hij ligt ‘s nachts in mijn nest, blijkbaar.

Ja, ik zou kunnen zagen over de sneeuw en hoe ik daar zo’n hekel aan heb. Ik doe dat elk jaar, namelijk: over dat het leutig en schoon is zolang ge er niet doormoet, maar dat het voor de rest dikke miserie is, dat wit gedoe. Ik zou kunnen brommen over mijn botten die vol plekken zijn van dat vuil strooizout en over hoe koud en nat en vies sneeuw wel niet is. Ik zou ook kunnen klagen over hoe twee straten ver stappen op een gladde trottoir met een maxicosi aan uw arm vreselijk irritant en pijnlijk is. En ik zou vast nog wat ander gemopper kunnen bedenken.

Ik ga dat niet doen. Want mijn klas van deze ochtend was zo groot dat ik er eerst schrik van had, maar ze waren zo lief en oplettend en hadden helemaal geen sneeuwzot in hun kop, hoewel ik het wel gevreesd had. Fijn was dat. En ik heb alweer een eind weggekletst met een paar collega’s, in de pauzes. Ik heb vandaag ook voor het eerst in maanden een douche genomen zonder dat er een baby die om aandacht kraait naar mij zat te kijken in de wipper. Ik heb een soep gegeten als lunch en ondertussen door een krant gebladerd. Ik ben naar de kapper geweest. En ik heb daar champagne gekregen.

En toen ik Mira uiteindelijk ging afhalen, tegen vieren vanmiddag, was ze vreselijk content aan het spelen en druk in de weer met zeer interessant gedoe aan haar zitstoel. Ze lachte naar mij, trappelde even met haar benen en speelde toen verder. Dat is goed, want dan ben ik gerust dat ze daar niet zit weg te kwijnen van mij te missen.

Dus de sneeuw: die kan mij gestolen worden. Binnen een paar dagen is ze toch weer weg. Vandaag doe ik van vrolijkheid, omdat mijn ontredderd gevoel van zondag al heeft plaatsgemaakt voor gloednieuwe voldoening. Het komt allemaal in orde.