Baby? Hoest nog steeds.
Examens? Nog steeds bezig.
Lief? Werkt nog steeds even veel.
Tijd? Nog steeds geen.

En met u? Alles goed daar aan de andere kant van het interwebs?

Maar het is mijn blogue, dus ik mag zagen als ik dat wil. En als ge het niet wilt lezen, dan moet ge niet. Ge kunt een beetje televisiekijken of een sprei crocheren in de plaats. Dat laatste zeg ik alleen maar omdat ik daarnet een gehaakte pannenlap zag passeren bij In De Keuken en ik moest denken aan mijn overgrootmoeder, die in witte draad van die ronde lapkes crocheerde. Allemaal dezelfde lapkes, en daarna naaide ze die aan elkaar en dan kregen we nog een tafelkleed voor op de salontafel. Ze maakte ook sloefkes voor mij, voor in de winter. Met pomponnekes als ik dat vroeg. Maar ik vroeg me dus af daarnet of (a) mijn mama die tafelkleedkes nog zou hebben en (b) als ge mij een crocheerhaak in mijn handen zou steken of ik dan nog zou weten wat ik daarmee moet doen. Behalve dan in mijn haar steken als japans aandoend ornament. Want een mens weet dus blijkbaar nog meer van vroeger dan ge bewust beseft. Mijn lief was dit weekend bijvoorbeeld liedjes van kinderen voor kinderen aan het beluisteren op youtube (lach niet, dat is zijn werk zegt hij) en ik kan die dus blijkbaar nog allemaal woord voor woord meezingen. Liedjes van 1986 en al. Zotjes.

Maar ik dwaal af. Het leven zit niet mee, lieve lezer. Niet alleen heb ik nog steeds stapels en stapels examens te verbeteren en werkt mijn lief tegenwoordig zoveel uithuizig dat ik al content ben als hij in de boekskes staat, zodat ik weet of hij een proper hemd heeft aangedaan en zich heeft geschoren — neen, niet alleen dat maar mijn ergste nachtmerrie is ook nog eens uitgekomen: mijn poetshulp heeft ander werk aangenomen en de poetshulpleverancier heeft geen vervanging. Ik sta op een –wait for it — wachtlijst.
*gasp*
En de dochter rolt hier tegenwoordig de hele living rond en ik zie haar af en toe aan de vloer lekken. Dus gewoon alles laten liggen en niet poetsen is geen optie. Wegens bacterieën en kinderbescherming en al.

Als ge dus plots niets meer van mij hoort: het zou kunnen dat ik verdronken ben in een emmer allesreiniger, gestikt ben in een zeemvel of vastzit onder mijn Dyson. Kom mij redden é dan, peoples.

Net als vorig jaar krijgt u vanzelfsprekend alvast wensen. Voor een mooie, warme en onstuimige avond, straks. Doe voorzichtig met het fonduestel en de dingen die heet uit de oven komen. Zie mensen graag, en kus om 12 uur.

En voor 2010? Dat er vrolijkheid moge zijn. En liefde, onbezorgdheid. Zomernachten met goede vrienden op een kaarsverlicht terras. Ontroering en liefde. Vriendschap en gezondheid. Als u een baby verwacht: dat het schoontje mag wezen, en kerngezond mag zijn. En dat het vanaf dag één moge doorslapen ‘s nachts.

En dat alles, maar dan ook alles, beter mag meevallen dan eerst gedacht.

Happy 2010!

Het is 31 december en ik zit nog maar aan maart in het facebook-gedoe. Ah. Dan is ook dat maar iets onafgewerkt, zekers. In het licht van de eeuwigheid is zoiets amper van enig belang te noemen.

Een jaar geleden leefde onze familie de week tussen doodgaan en uitvaartviering. Er was vooral veel verdriet. Nu die verjaardag er is, is er nog steeds verdriet, dat spreekt. Maar voor de rest is alles beter dan een jaar geleden, durf ik te zeggen. Het leven ging hard, dit jaar, en het werd opeens compleet op 7 augustus.

Ik was een beetje dik bij het begin, gigantisch in het midden en ben even licht (*kuch*) als voordien op het einde. En hoe meer ik gewicht verlies, hoe meer die dochter van ons groeit en groot wordt. Ik sta erbij en kijk ernaar, ook op de laatste dag van het jaar. En dat hoop ik vooral volgend jaar ook te doen: rust te vinden, mijn baby zien opgroeien tot een peuter, en dat met mijn lief en dierbaren aan mijn zijde. En dat die allemaal gelukkig en gezond mogen zijn.

Mijn lief kwam op de Rode Loper, want hij had nog steeds een BV-momentum. Ik deed veel stagebezoeken en schreef mijn studiefiches voor dit schooljaar. Het was tetteneiland op de lichtbak, blijkbaar, en er werd een vuil verhaal verteld over ciska in de bosjes. Patricia De Martelaere ging dood, en de zon scheen voor het eerst na de winter. Ik werd tante van de prachtige Noor, werd afgewezen door de ugent-creche en begon als een waanzinnige opvang voor de dochter-in-de-buik te zoeken.

En verder ook:
Ilse heeft vier uur babylijst gelegd. VIER uur. (Tue, 31 Mar 2009 17:07:40 GMT)
Ilse heeft daarnet vier giechelende studiemeesters een foto zien nemen van een open beerput. Waarom vraagt u? Ik heb er geen gedacht van. (Fri, 27 Mar 2009 11:08:18 GMT)
Ilse remembers quiet evenings trembling close to you (Thu, 26 Mar 2009 10:35:40 GMT)
Ilse is een halve kilo vermagerd, en toch groeit XX goed. Snickers for everyone! (Fri, 20 Mar 2009 15:50:58 GMT)
Ilse heeft dingen gezien die ze beter nooit had geweten. baby-info-avond, my funky ass maat. (Thu, 19 Mar 2009 20:38:44 GMT)
Ilse was even in paniek over vermiste harde schijf en geen backup (Thu, 19 Mar 2009 15:19:17 GMT)
Ilse vindt het raar als mensen die haar lief niet kennen hem “henkie” noemen. niemand die hem kent, noemt hem henkie. Waar komt dat vandaan jong? (Wed, 11 Mar 2009 18:44:25 GMT)
Ilse heeft kleren die ruiken naar de boot aan. (Wed, 11 Mar 2009 11:51:02 GMT)
Ilse heeft gedroomd dat er een struisvogel in huis zat, deze nacht. (Wed, 11 Mar 2009 10:51:58 GMT)
Ilse en henk denken dat het grappig zou zijn om al hun kinderen dezelfde voornaam te geven en dan een verschillende familienaam (Sun, 01 Mar 2009 21:54:57 GMT)