Gisteren is de laatste zonde van de zendtijd opgenomen. Een klein huppeldansje was mijn deel na afloop: hij is terug, el hombre.
En hoewel ik stikkapot ben (in bed om half drie, baby wakker om 6 uur, ge kent dat wel), ben ik vrolijk als een vlinderke. Ik kijk ongelooflijk uit naar de komende weken. Want nu gaan we rondhangen in de stad, en af en toe een koffieke drinken, en eens naar een filmke kijken ‘s avonds. En als de baby ziek wordt, dan is er iemand die samen met mij bedenkelijk aan haar hoofdeke kan voelen en waaraan ik kan vragen: denkt ge dat het erg is? En we gaan ook al eens afwisselend opstaan, en ik kan dan ook nog eens zonder baby in bad.

Hallo, ik ben i. en ik heb een lief. Neen, echt, ik heb hem niet verzonnen: ziet, daar zit hij aan de tafel in ons huis

Een feestje, twee sprekers, een dag met de baby thuis, een bezoekje aan de dokter van wacht, een kater, een metekind-bezoekje en een rondhangavond. Een gevarieerd weekend, jawel. En veel geleerd, ook:

– Feestjes zijn leuk, vooral als er veel leuk volk is en ge met de taxi naar huis moogt.
– Een diversiteitsbeleid is te vaak een doelgroepenbeleid, terwijl diversiteit in de grond wil zeggen dat ge bij veel verschillende groepen kunt behoren, en dat het die combinatie van groepen is die u een unieke mens maakt.
– Tom spreekt niet meer tegen mij.
– Een baby van zes maand die ziek is, is minder aan te raden de dag na een feestje.
– Boorlingskes zijn mini-klein. En licht. En beter voor mijn rug dan zesmaanders, denk ik.
– ‘elke maatregel veronderstelt de aanblik van een ander’
– Als een meiske achter den toog een rode catsuit draagt en daar bijzonder weinig onder aan heeft, dan heeft *elke* man in het café dat gezien.
– Mijn metekindje is mega-cute. Wat een schatje, zeg.
– Blijkbaar gaat een bepaald genant verhaal van tien jaar geleden, waar ik me niks over herinnerde, gewoon niet over mij, bij nader inzien. tsssj.
– Mira kan beter en vooral sneller rollen dan ik dacht. Eerst lag ze in het midden van het grote bed, toen nam ik een t-shirt uit de kast en lag ze opeens op de grond.
– Als ge uw kind laat vallen en het mankeert niks, dan zit ge toch nog twee uur met de kleine op schoot te bleiten (gij. de kleine doet daar niet aan mee.) en komen uiteindelijk uw ouders om u te kalmeren.

Morgen zit mijn lief om halfacht bij de Hollanders, in De Wereld Draait Door (Nederland drie). En om iets na half tien in Comedy Casino. En als het nog niet genoeg is, is er rond middernacht nog een herhaling van zvdz van maandag.

* opgetrokken wenkbrauw *

Maar het is een geluk dat hij op de lichtbak komt, want ik ben bijna vergeten hoe hij eruit ziet, dat lief van mij. ‘s Avonds als hij thuiskomt, slaap ik al tegenwoordig. ‘s Ochtends als ik naar het werk vertrek, ligt hij nog te slapen. We hebben beurtrollen in thuis leven, precies, en bellen elkaar overdag in pauzes en gestolen minuten. MAAR! Ik heb de muur volgeplakt met post-its, die aftellen naar de laatste opname. En elke dag mag er een post-it weg. Er hangen er nog 8 nu. En als alle post-its weg zijn, lieve mensen, facebookvrienden, publiek, televisiemakers, boekskes en gazetten; dan is hij even van mij en van mijn dochter. nah.

Ik ben daar streng in, ja.

Een paar maand geleden hadden we nog zitten grijnzen voor televisie, met een aflevering van een VTM-programma waar onze buurt werd getoond. Grijnzen omdat we het wel konden relativeren: het opzet van zo’n programma is immers contrast tonen. Er was sprake van een Wilde Weldoener (die vanzelfsprekend als een luxebeest werd getoond) die in een arme wijk werd gedropt en daar alle miserie te zien kreeg die achter de dunne muren van arbeidersgevels placht te bestaan. Voor het contrast werd de hele wijk afgeschilderd als een drugsnest waar gewone mensen niet durven buitenkomen omdat ze om de haverklap overvallen worden. Voor het gemak werd ook even gedaan alsof wij ons huis hier allemaal met kolen verwarmen en buiten naar het toilet moeten. Een toilet zonder stromend water, dat spreekt.

We waren ietwat beledigd op sommige momenten: toen men ons \”achtergesteld\” en \”verloederd\” noemde. Of toen één van de buurtkindjes die we toevallig kennen door de voice-over een straatkind werd genoemd. Ah ja, dachten we. Ze moeten televisie maken en het is en blijft VTM, natuurlijk.

En toen was het een paar maand later en was onze buurt weer onderwerp van een reportage: Canvas, deze keer. In het kwaliteitsvolle Terzake, waar men van Ernstige Journalistiek doet.

Na afloop zaten mijn lief en ik wat verslagen in de zetel. Hij keek naar mij, ik keek naar hem en we zwegen allebei. We waren er stil van geworden, van deze Ernstige Journalistiek. Of we in dezelfde buurt woonden als ze daar getoond hebben, vroegen we ons af. Of we blind zijn dat we die dingen zo scherp niet zien. We kwamen tot de conclusie dat we misschien beter zien dan sommige andere mensen, dan sommige niet-bewoners. Beter zien, omdat we ook voorbij het karikaturale beeld durven kijken dat in deze reportage werd geschetst.

Lees verder op Gentblogt.

Eén.
Het is in de tijd dat zij en ik elkaar nog niet zo lang kennen. Hoe gaat dat, zo’n dingen: ge zijt allebei rappe examenmakers, en dan zit ge in de gang te babbelen terwijl ge wacht op uw klasvriendinnen die altijd zo lang moeten nadenken, blijkbaar. En dan blijkt ge na een tijdje dezelfde interesses te hebben (op café zitten, onnozel doen, sigaretten roken waar ge niet moogt roken, dat soort dingen — we zijn 17, vergeef het ons). Het lijkt alsof ik Elke niet zo lang na Lien heb leren kennen. Alleszins haar verhaal, en af en toe — bij hun thuis — ook Elke zelf. Op een dag komt Lien breed grijnzend op school. Dat haar zuske weer een stoot had gedaan, de dag ervoor. Ze stond ‘s ochtends te wachten op haar bus naar school. En toen stopte er een andere bus, en er stapten allemaal kinders op. Het zag er gezellig uit, dus Elke was meegegaan op uitstap met die klas. Het had even geduurd voor de leerkrachten doorhadden dat er een leerling bijzat die niet van hen was. Iedereen was tegen dan al doodongerust, maar Elke is dat jaar toch fijn twee keer op schoolreis geweest. Ha.

Twee.
Lien en Peter trouwen. Ik hou lien gezelschap, die geheel volgens allerhande trouwtradities, bij haar ouders gaat slapen de nacht voordien. Lief slaapt bij Peter, en samen zullen ‘s ochtends in zijn stoer gepimpte auto naar Eeklo rijden op de wedding party op te halen. Elke heeft het lastig, die avond. De Grote Dag die komt, het zorgt voor nogal wat stress die nacht.
De volgende dag op de trouwerij zelf is ze bij momenten zo bij de pinken dat mijn hart ervan breekt. Soms wist ze zo goed dat ze anders was en dat daarom voor haar alles anders zou zijn in het leven.

Drie
Een grijze dag in de stad. Ik krijg een sms: Elke is in Gent, en ze is een beetje onrustig. We gaan uitwaaien op de Graslei.

Vier
Ik sta in het examenlokaal en Lien belt. Dat ze me even moet storen. Een fractie van een seconde ben ik in de war, want ik had ander nieuws verwacht. En dan is alles stil.

Het ga je goed, Elke. Alles gaat door, dat is waar. Maar ge zult niet gemakkelijk vergeten worden.