Do what you love, love what you do.

Als we hier thuis een motto zouden hebben, dan zou het waarschijnlijk dat zijn. Ik zou het pinterestgewijs op de lichtkrant van ons leven kunnen zetten, maar het is vooral in ons hoofd dat het zo werkt. Het is het kader waarbinnen we hier beslissingen nemen, altijd al. Als er keuzes gemaakt worden is dat immers in essentie het enige wat telt: gaat dat ons gelukkig maken?

Als het antwoord ja is, dan zoeken we tot we een manier vinden om het te doen.

Ik heb het al een paar keer eerder verteld. Mijn man maakt dingen. Behalve voorstellingen en mij en het kindje zielsgelukkig, ook vanalles in zijn kot.
En vanaf vandaag maakt hij daar ook filmpjes over. Dus de boodschap is simpel: ga eens kijken op de website. Volg het youtube-kanaal. Schrijf u in op de nieuwsbrief. En volg wat mijn man maakt.

Mijn 1 september is uw 1 januari.

Dit gevoel zal onderwijsmensen niet onbekend zijn: een nieuw jaar begint bij mij met een nieuw schooljaar. Veel meer dan met het veranderen van het laatste cijfertje van de datum, betekent 1 september een schone lei, een verse broek en een nieuw paar schoenen. En goede intenties.

De vakantie was plotsklaps gedaan en ik bestond even plots nog louter uit goede voornemens. Ik begon opnieuw te werken en maakte tegelijk een verbeten start. En ik ben vastbesloten om vol te houden.

Sport.

Ik sport. Voor echt.

*zwijgt en laat de verbijsterde lezer even tot zichzelve komen*

Het zit zo.
U weet misschien ondertussen dat ik niet bepaald sportief van aard ben. Ik ben tolerant, daar niet van: als u graag marathons loopt of een kick krijgt van zumba, ga gerust uw in fluo-legging gehulde gang. Maar het is algemeen gezien gewoon niet echt iets voor mij.
Ik vind sporten al mijn hele leven een beetje tijdverlies, en het helpt niet dat uitvoeren van dat soort activiteiten zelden bijdraagt tot algemene elegantie. Noem het misplaatste ijdelheid, maar ik heb het niet zo voor van die onflatterende outfits, een rood aangelopen hoofd en zweterige basketsloefkes.
Ik heb lang gedacht dat het luiheid was, maar daar heeft het weinig mee te maken. Ik ben op alle andere vlakken een behoorlijk een energieke en actieve mens. Of zoals mijn immer charmante echtgenoot in zijn laatste voorstelling stelde: “Mijn vrouw is niet lui. Mijn vrouw is niet graag moe.” True that.(*)

(*) Alle andere dingen die hij in zijn voorstellingen over mij vertelt zijn gelogen of op zijn minst zwaar overdreven, trouwens.

Maar goed. Lang verhaal kort: ik heb sinds een maand toegegeven en ben beginnen sporten.
Ge kunt ook moeilijk anders dan toegeven in dit geval. Als ge na bijna 10 maanden pijn en frustratie, én een tocht langs huisdokter, chiropractor, osteopaten, kinesist, echo’s en MRI-scans bij een rugspecialist in zijn praktijk zit en die rugspecialist zegt :”We gaan dat oplossen. Met kine, en sporten.”

Dan weet ge het wel. Dan maakt ge kine-afspraken. En dan begint ge te sporten. Want onflatterende outfits, een rood aangelopen hoofd en zweterige basketsloefkes zijn nog altijd minder erg dan de zoveelste nacht op rij wakkerliggen omdat uw rug voelt alsof er die dag een camion overgereden is.

Ik zwem. Twee of drie keer per week, bij voorkeur in open water zoals de Blaarmeersen, want zwembaden – die kotjes waar iedereen op blote voeten heeft staan druppen, het lawaai, de klamme en beklemmende warmte – zijn eigenlijk niet echt iets voor mij. Ik ga het wel doen hoor, maar mijn voorkeur gaat naar in echt water zwemmen.

En waarom ik dat vertel?
Als het op het internet staat, dan is mijn ego gemotiveerder om door te gaan, ook als de pijn binnenkort hopelijk afneemt.
En ik dacht bovendien: misschien weet het internet wel waar ik een schone wetsuit kan kopen, zodat ik straks zo lang mogelijk buiten kan blijven zwemmen.

Een mens weet maar nooit. Roep maar in de commentaren!

U weet dat ondertussen, dat ik hier zelden of nooit editorials of artikels over geteste zaken publiceer. Ooit, in een ver verleden, deed ik dat wel eens, maar de laatste jaren moet het al ferm interessant zijn voor ik een product uitprobeer of een cadeautje voor mezelf aanvaard.

Edoch, als het voor iemand anders is…

Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van Duifhuizen Tassen en Koffers met de vraag of ik een boekentas voor de dochter wilde uitzoeken, want met dat nieuwe schooljaar in aantocht, is dat al eens handig. Het dochterkind zelf heeft vorig jaar een nieuwe tas gekregen, en die doet nog perfect dienst, dus zij had er geen nodig. Ik wilde al weigeren, en toen dacht ik plots aan deze twee.

Onze buurttweeling. De meisjes die wij ondertussen al ruim twee jaar “de baby’s” noemen (daar moeten we nu echt mee stoppen, denk ik), de jongste van onze meute buurtkinderen. Ze gaan in september voor het allereerst naar school en kijken daar gigantisch naar uit. En ze hebben natuurlijk een boekentas nodig voor die dag.

Ik ging in overleg met de tweelingmoeder en samen kozen we de Zebra Trends Dots-rugzakjes. Eentje in roze, eentje in blauw.

Eerder deze week arriveerden de tasjes, en die bleken stoer en stevig te zijn. Ruim ook, met verschillende vakjes en onderverdelingen.

Er is een voorvakje met een rits, en in het hoofdvak behalve een apart compartiment met rits ook een plaats speciaal voor een drinkbus. De volwassenen waren het erover eens: eens de kleutertijd voorbij, zijn deze rugzakken nog perfect bruikbaar als zwemtas of op uitstapjes.

En de meisjes? Die waren bijzonder content met hun nieuwe tassen. De verdeling liep, zoals de mama had voorspeld, zonder enig probleem: uitpakken, en elk zonder aarzelen naar een verschillende kleur grijpen.

De tassen werden gepast en mooi bevonden. Nina had een kleine opmerking over “er zit niks in”, maar voor de rest: superblije kindjes.

Het beste bewijs? Gisterenavond kreeg ik een bericht van de mama van de twins, met de boodschap “ze hebben ze de hele dag nog niet afgedaan” en een paar foto’s.

Ze zijn klaar voor school, die twee. Bring it on.

De voorbije week waren wij al even met vakantie. Kwestie van het verlof zoals vorig jaar met onmiddellijkheid in te zetten: klaar zijn met werken, alles achterlaten en vertrekken. We deden eerst twee dagen Disney, en daarna aansluitend een week in gezelschap van mijn wildste vriendin, de Noordzee.

Zaterdagavond waren we op een trouwerij en toen zei iemand “Ik heb niks met de zee” en was enigszins verbijsterd. Er werden argumenten over zand (het zit overal) en mensen (ze zijn overal) aangehaald. Ik glimlachte en dacht: you’re doing it wrong.

De zee, een handleiding in vijf stappen.

Kom vroeg.
De grote massa volk op het strand komt pas na de middag (mensen met kinders die niet meer moeten slapen) of rond 15h (mensen met kinders die nog middagdutjes doen). De beste uren op het strand zijn de uren daarvoor. Installeer u voor 11h op de topplekjes (dat is zo dicht mogelijk bij de lijn van hoogwater), en geniet van het nog halflege strand en het dan fantastische licht. Voor de rest van de mensen toekomst, hebt gij al twee uur de infrastructuur voor u alleen gehad.

De zon is gevaarlijk.
Dat klinkt logisch, maar vanuit mijn strandzetel heb ik dat voor u eens onderzocht, en mensen mispakken zich nogal eens aan de zon. Tenzij het de bedoeling was om hun vel te laten assorteren met hun rode zwembroek, dan zwijg ik.
Maar anders: huur een parasol. Zet iets op uw hoofd. Trek een T-shirt aan als de zon te warm is.
En echt. Zonnemelk. Niet van die excuus-factor-20-toestanden maar factor 50 of eventueel factor 30 voor de (al gebruinde) durvers. Het is de zee. Er is veel licht, het zand weerkaatst alles nog eens en de zon brandt veel harder dan in de stad. Om de twee uur inwrijven is geen overbodige luxe, anders is het ‘s avonds van wenen wenen wenen.
Drink veel water en ga op tijd zwemmen of afkoelen aan de rand van de zee. Daar is het altijd frisser.

Vul uw dag met tradities en de juiste momenten.
Maak gerust uw eigen zee-tradities, natuurlijk, maar bij ons zijn het deze.
Als de zee ver is, dan worden er krabben gevangen op de golfbreker. Als de zee opkomt, dan wordt er een groot fort gemaakt en gewacht tot de zee dat opeet. Als er plots grote golven zijn, dan wordt er over golven gesprongen. Als er wind opsteekt, dan wordt er gevliegerd.

Het is nooit te fris voor de bloemenwinkel. Die bloemen moeten gemaakt worden en ook verkocht. En om bloemen te kopen zijn er schelpen nodig, dus die moeten verzameld worden. Daarna moet er ook een uitgebreide studie gemaakt van de naburige winkels, en de schoonste bloemen eindigen in uw eigen winkeltje. Om maar te zeggen: zo’n dag aan het strand, dat is behoorlijk druk, eens ge het ritme te pakken hebt.

Laat al uw tradities varen voor plotse verandering.
Deze week was er een jonge meeuw die zich pijn had gedaan en niet meer kon vliegen. Het beestje helpen, de redders roepen, de vogelbescherming die kwam: dat was het entertainment van de dag.
Soms zijn er kwallen. Soms plots een massa kite-surfers. Er is altijd iets te zien op het strand.

Blijf lang.
Als je maar een dagje komt: naar huis rijden voor het avondeten heeft geen nut. Dat is gelijk aan aanschuiven in de file en een beetje stom. Eten aan zee is perfect om een stranddag af te sluiten. Bovendien doen kinderen die op het strand hebben gespeeld altijd dutjes in de auto naar huis.
Als je langer dan een dag daar bent: blijf lang op het strand. Vanaf een uur of vijf is het strand weer rustig en dan is het licht weer supermooi. Bovendien is organisatie met kinderen eens je terug bent in je vakantieplek een eitje. Alle kleren uit, zand afspoelen en dan tv kijken tot het eten. Kinderen zijn meestal zo moe dat ze niet protesteren en ook zonder morren gaan slapen.

Eat sleep rinse repeat. En dat zand kunt ge gewoon wegspoelen onder de douche.

Ik ben niet de handigste hier thuis. Ook niet de creatiefste. Ik leef in mijn hoofd, en in mijn hart, maar meestal vind ik geknutsel maar iets om zenuwachtig van te worden. Mijn echtgenoot, dat is de maker in huis. Hij bouwt en last en vouwt en creëert, en ik sta daarbij en ik kijk daarnaar.

Daarmee dat het niet evident was, toen ik vorig jaar met die opleiding voor het zetelmaken begon. Met hamers en naaimachines en power tools. Ik was, we gaan daar niet onnozel over doen, de kluns van de klas. Maar ik bleek het wel erg graag te doen. Een avond per week bezig zijn met mijn handen, met iets dat zo veel concentratie vraagt dat ik geen ruimte meer heb in mijn hoofd voor ander denken: dat bleek het helende te zijn waar ik al zo lang naar zocht. Het zachte dekentje dat mijn stress en racen en piekeren één avond per week toedekte en mijn kop liet rusten.

En dus schreef ik me opnieuw in dit jaar. En het blijkt dat onderwijs werkt. De naaimachine waar ik vorig jaar zo op vloekte kan ik nu bedraden met mijn ogen dicht. Als ik een zetel zie, dan zie ik hoe hij in elkaar zit. En de laatste zes maanden heb ik mezelf geen enkele keer pijn gedaan in de les.

Bovendien is er dit.

Ooit kochten wij twee oude zetels in de kringloopwinkel. Mooi, maar versleten. De kat maakte de situatie nog erger en in januari zagen ze er zo uit.

Woensdag nam ik ze mee naar huis van op het CVO. En nu staan ze in mijn living en maken me gelukkig elke keer als ik ernaar kijk.
Ik heb dat zelfgemaakt, peoples. En ik heb me ingeschreven voor het derde jaar.

(ja, mijn kleine moet haar kast opruimen. Kweetet.)