* Weinig dingen zijn zo aandoenlijk als babyschouders in een bain de soleil. Babyschouders zijn namelijk teer en klein en zacht en dan zo’n zomerjurkje daarover: man, ik ben daar dus ontroerd door elke keer als ik naar haar kijk.
* Doordat ze er zo breekbaar uitziet heb ik nog meer de drang om haar te beschermen tegen de grote boze wereld dan anders. Toen lief vanmiddag belde met de mededeling “bijna 39° koorts”, stond ik dus een kwartier later thuis om het kind dokterwaards te zeulen. Ondanks de verzekering van het lief dat het wel zou lukken en dat hij het wel zou regelen. Hij was een beetje beledigd door het gebrek aan vertrouwen, maar de drang was mij te groot.
* dochter heeft een keelontsteking. Naar het schijnt hebben zowat alle baby’s en peuters een keelontsteking bij zo’n weer.
* Ik kan u met zekerheid zeggen: in junifen zit meer dan koortswering en pijnstilling alleen. Anders is de hyperactieve dochter die hier dansend aan een stoel tuutuutuutuutuutuuut stond te roepen, na haar dosiske van het wondermiddel, niet te verklaren
* toen we vanavond overigens buurjongen L. en zijn mama tegenkwamen op straat, wees Mira naar het kind zijn fopspeen en zei: tuuut. De buren zwaar onder de indruk (“whaaat, die is wel nog maar tien maand é”) en wij meewarig schouderophalen. En niet verklappen dat dochter de laatste 48 uur tegen alles tuuuttuuutuuut zegt.
* de laatste keer dat het zo warm was als vandaag, had ik weeën. Al een miljard uur of zoiets. Het is nu ook nog lastig, die hitte, maar als ik mensen hoor klagen kan ik niet anders dan schamper lachen. En naar mijn enkels kijken, want dat kon ik vorige keer niet wegens (a) geen enkels meer en (b) voeten niet zichtbaar wegens visuele belemmering buik.
* Zichtbare enkels hebben is da bomb.
Een vraag voor het alwetende interwebs, want het houdt me al de hele dag bezig:
Op sommige daken zit er op de nok een metalen draad gespannen. Zo boven de dakpannen. Weet iemand eigenlijk waar dit voor dient? Anyone?
Het is moeilijk te schrijven als ge niet eens weet hoe ge moet denken.
Ik hap naar adem en open het admin-paneel van dit weblog. Het is vreemd hoe de dingen plots anders kunnen aanvoelen. Alsof het zoeken naar evenwicht elders ook zijn weerslag heeft op wat ik hier, op het interwebs doe.
Ik heb een week niet geschreven, en de drempel is groot. Onoverkomelijk, zo lijkt het. Ik weet wel dat ik me er gewoon een gedacht van moet maken, zoals van veel dingen in mijn leven, maar het voelt als een torenhoge berg waar ik overmoet.
Een blogpost dus. Gewoon om te zeggen dat ik probeer terug te komen. Dat het wat moeite kost. Dat ik een beetje moet zoeken. Maar dat ik mijn best doe. En dat ge een beetje geduld moet hebben.
Ik was daarnet aan het denken wat ik me eigenlijk voel, identiteitsgewijs. En het is geen Vlaming, zo blijkt. Of toch niet meer Vlaming dan Belg of Europeaan.
Allez, als gemeenschappelijke identiteit hetgeen is waarmee een mens zich verwant voelt, in min of meerdere mate, en dat lijkt mij toch de omschrijving, niet?
Dan is het bij mij: Gentenaar, en ook wel Brugse Poorter. En net daaronder de reeks Lovendegemnaar, Meetjeslander (oh, jah, lacht maar) en Oostvlaming.
En dan Europeaan (zoals in: wij Europeanen, wij zijn precies toch een beetje anders dan die Amerikanen).
En ver daaronder ergens, Ã la limite: Belg en Vlaming.
Zou het daarmee zijn dat heel dat Vlaanderen-Brussel-Wallonië-gedoe mij zo weinig interesseert? Zat ik mij hier af te vragen, terwijl CG op de lichtbak BDW nogal vet noemde.
Ik denk dat het Fons was, die ooit zei:
als ge zelf kinders hebt gaat ge kwaad worden op studenten die zeggen dat ze moe zijn. Moe, moe, gaat ge zeggen, gij weet niet wat moe zijn is.
En het is nu niet dat ik kwaad word als andere mensen zeggen dat ze moe zijn, en studenten die hebben het heden ten dage ook niet gemakkelijk met al dat blokken en samenvatten en dan hebben we het nog niet eens over de hormonen van 20-jarigen en de invloed van de zon daarop. Maar toch: ge weet niet wat moe zijn is, voor ge kinders hebt. Het is ook een ander soort moe. Een chronisch moe. Ik kan mij niet herinneren dat ik de afgelopen tien maand als eens echt, oprecht, volledig uitgeslapen ben geweest.
De miserie is dat kinders zo dikwijls slapen op momenten dat volwassen mensen wakker zijn, en dan *niet* als wij willen slapen. Middagdutje van twee uur een half? No problem sir. Om half negen zonder morren het bed in? Dat is goed, mama. Maar in het weekend een beetje tot acht uur ofzo slapen: ho maar.
Normaal doe ik gewoon keihard mee met die dutjes overdag, en dat maakt alles een stuk draaglijker. Bovendien is mijn dochter zo’n vrolijk kind dat zich al gemakkelijk eens een uurke alleen kan bezighouden. Meestal kan ik dus wel wat werken terwijl ze hier de vloer dweilt met haar propere broek.
Edoch. Het is momenteel weer die tijd van het jaar. Die semesteriële hel van verbeteringen die mij elke keer weer kortstondig naar een andere job doet verlangen. En om te verbeteren moet een mens geconcentreerd zijn, en dus kan dat niet terwijl het kind in vol enthousiasme op een piano aan het rammen is. Met een lege evian-fles.
Ik werk dus terwijl zij slaapt. En ik doe andere dingen terwijl zij wakker is. En ik slaap terwijl… euhm… ik slaap gewoon te weinig.
Vermoeidheid is een permanent deel geworden van mijn zijn. Samen met ochtendhumeur, intelligentie en dazzling beauty, natuurlijk.