Deze middag stond ik een paar parels voor de zwijnen te gooien in een overvolle klas eerstejaars, toen mijn benen plots precies van flinterdun fluweel werden. Ik wilde tonen op mijn telefoon dat niet enkel computers een MAC-adres hebben (aanschouwelijk onderwijs, ge moet het mij niet meer leren, meneer) en zag twee berichten en een gemiste oproep. Een snelle blik op de berichten leerde dat de wereld zich blijkbaar zorgen maakte over mij. Aangezien er een huis was ontploft, in onze straat.

Enfin. Daver om mijn hart en wankele benen en mijn allereerste gedachte “F*k. Mijn kleine.” Drie seconden later de opluchting dat mijn kleine veilig op haar werk in de babyfabriek zat, ongetwijfeld druk bezig met noppers, fruitpap en verf. Anderhalve seconde weer daver om mijn hart en “F*k. Mijn lief.” Uit de klas gelopen, dan maar, om hem te bellen.
Toen ik hem aan de lijn kreeg bleek het gelukkig niet ons huis te zijn dat de lucht was ingegaan. En het bleek ook dat mijn lief hoegenaamd geen aanleg heeft voor sensatiezucht. I quote: “ja, ik heb een knal gehoord. Efkes buiten gekeken, wat rook gezien en dan binnen verder gaan werken. Is’t erg toch?”

Gelukkig zijn er andere mensen die wel ter plaatse snellen in zo’n geval. Om de hulpdiensten te verwittigen filmkes te maken met hun GSM.

Het leven is discipline, momenteel. Discipline staat mij niet goed, het voelt als een jeansbroek die mij een half maatje te klein is (en ik weet hoe dat voelt, van die jeansbroek, want mijn buik is nog steeds niet naar pré-miraformaat teruggefloept. Zonde, zonde, en ik zou er iets aan moeten doen. Rondjes lopen rond de watersportbaan, bijvoorbeeld, met klijn, ik heb zelfs al schoenen geleend bij Gudrun, maar het is zo koud en donker en nat tegenwoordig. En ik ben zo moe, zo moe, zo moe.)
Maar discipline dus. Mijn lessenrooster is keihard dit semester. Als ze er allemaal zijn (en dat is vooral in de oktobermaand het geval, daarna is er al eens een groepje op stage), dan geef ik 32 uur les. Elk lesuur kost mij — dat is al jaren zo, ik heb opgegeven te beweren dat ik binnen een paar jaar minder werk ga hebben — ongeveer 1,5 tot 2 uur voorbereiding. Dat is veel werken, zeker voor iemand die in het onderwijs staat en voor wie het leven eigenlijk één lange vakantie is.

Maar ik trek het momenteel dus enkel met een bijzonder strak schema. Ik zit elke dag voor 23h in mijn bed, sta elke dag om half zeven op en in mijn wakkere uren zijn verdeeld tussen lesgeven, voor Mira zorgen, zorgen dat het huis geen absolute varkensstal wordt (de definiëring daarvan wordt overigens constant bijgesteld) en voorbereiden. En het voetbal. U leest het goed: met de huidige drukte is een uitstapje naar het Ottenstadion zowat de enige luxe die ik mij nog permitteer. Omdat dat dus pure ontspanning is: adrenaline, sfeer, groepsgevoel en geen enkele mogelijkheid om met andere dingen bezig te zijn dan de match. In de frisse buitenlucht dan nog. Echt waar, u moet het ook eens proberen. Als u van voetbal houdt, natuurlijk.

(Of als u daar ook altijd zit, laat eens iets weten in de commentaren. Dan zwaai ik eens, de volgende keer.)

Vanmiddag reed ik op de coupure achter een kleine bestelwagen van een elektricien en op de achterdeur stond het telefoonnummer van die meneer, in grote rode plakletters. Hier en daar was er al een stukske losgekomen, het was dan ook al een oud camionetje. Ik moest grijnzen, want het telefoonnummer was 245 13 89. Ofzo, want ik ben het echte nummer al vergeten, maar dat doet er eigenlijk weinig toe. Het punt is: een telefoonnummer zonder zone-nummer. Oud camionetje, ik kwam het al te zeggen.

En toen wist ik plots weer dat er vroeger geen zonenummer moest gedraaid worden als het een nummer binnen dezelfde zone was. En een tijd daarvoor was een telefoonnummer zelfs maar zes cijfers. Niks geen 2 of 3 vooraan. Lang geleden is dat, ik word oud. Vervolgens bedacht ik (ik stond in de file, weetwel) dat ik in die tijd gigantisch veel telefoonnummers van vrienden en vriendinnen uit het hoofd kende.

De rest van de weg naar school heb ik geprobeerd me zoveel mogelijk van die nummers proberen herinneren en ik kwam aan 21. Eén-en-twintig telefoonnummers die na 15 jaar nog altijd in mijn geheugen vastzitten, en die ik al jaren niet meer bel, omdat ze ondertussen gewoon toebehoren aan ouders van mensen die ik ken.

Ik was zwaar onder de indruk van mijn eigen kunnen, ik ben daar eerlijk in. Vooral omdat ik het GSM-nummer van mijn eigen vent na 6 jaar nog altijd niet kan onthouden. Het is wat.

Nu het werkjaar echtig echtig weer is begonnen, hebben wij hier ten huize al een heuse routine ontwikkeld. Ik vertrek om kwart voor acht naar school, en dat betekent dat ik al ruim voor zeven opsta. De dochter echter, die slaapt tot ergens rond kwart na zeven. Ja, zo gaat dat met dat kind van ons: in de vakantie alle dagen om zes uur vrolijk wakker, en als moeder vroeg moet beginnen opstaan gewoon nog een uurke langer knorren.

Oh well. Ik vind het niet erg eigenlijk. Om twintig voor zeven sta ik dus op en ga muisstil naar beneden om niemand wakker te maken. Ik zet een koffie, haal de krant uit de bus en kan dan doen wat ik het liefst doe vroeg in de ochtend: een kwartier, twintig minuten wezenloos voor me uitstaren en in de krant bladeren zonder echt iets te lezen. Dat zijn kostbare momenten, daar in de absolute stilte van onze halfdonkere woonkamer.

Dan hoor ik het kindje wakker worden, en kan ik haar vrolijk begroeten, want de slaap is al deels uit mijn hoofd. Er volgt een beetje gerommel in de badkamer, zij krijgt een droge pamper aan en ik maak me klaar voor school. Beneden volgt de tweede koffie van de dag (ik), een fles melk (zij — ze drinkt alleen nu, een gemak!) en sesamstraat (wij allebei). Kostbaar moment nummer twee: samen in de zetel, met Pino en Kermit.

Daarna togen de twee generaties vrouwen van ons gezin naar boven, alwaar we de man des huizes met veel kabaal uit zijn bed jagen, die dan de rest van het ochtendgedoe afwerkt: de kleertjes, de boterhammen, het brengen naar de babyfabriek.

Hoera voor rustige ochtendroutine! Hoera voor kinderen die tot kwart na zeven slapen! Hoera voor wederhelften die ‘s ochtends niet naar kantoor moeten!
Als het dit schooljaar altijd zo blijft gaan, dan zie ik het helemaal zitten. En neen, Mira die gaat nooit morsen, ziek worden of humeurig zijn ‘s morgens. Ik heb dat met haar afgesproken, namelijk.

Geniaal ben ik in planning. Geniaal! Zolang er nog ruimte is om dingen in uw agenda te schrijven, moet ge dat vooral doen.
Is mijn lief net een aantal (te veel) dagen buitenlanderig geweest en ben ik doodop van de combinatie single mom-werk, beslis ik op zondag ook nog om voetbal te gaan kijken en te laat te gaan slapen. En dan vraag ik twee keer mensen te eten, dus is het van boodschappen en koken en leutige avonden met leutige vrienden maar te weinig rust. En tussendoor gaan we nog even op zwemles met dochterlief en werk ik voor school, en doen we een fotosessie met de baby.

En dan is het donderdagochtend, half vijf, en beslist Mira niet door te slapen. Terwijl ik anderhalf uur daarna moet opstaan, en examens moet afnemen en dan een hele middag vergadering heb.

Ik zeg u: als Sergio Herman niet zo verdomde schattig was in dat blauw vestje, ik was al lang in slaap gevallen bij de hobbykoks.