Zal ik eens iets zeggen dat een mama eigenlijk niet mag zeggen? En waar ik mij wel een beetje schuldig over voel, bij momenten? Ja natuurlijk, zegt u. Awel.

Mijn kleine, die gaat vier dagen per week naar de babyfabriek. Maar vanaf woensdag is dat voorbij, voor meer dan drie maanden: de onthaalmoeder moet een operatie ondergaan, en daarna lang revalideren, en aangezien ge met een knie waar ge niet op moogt steunen zeer moeilijk voor een horde klein grut kunt zorgen, is de creche vanaf woensdag gesloten. Dus is Mira thuis. Drie maand.

Gelukkig is het nu dat de operatie moet gebeuren, in juni, en dat betekent dat lessen en stages voorbij zijn, en ik dus alleen een paar examens moet afnemen, en een paar vergaderingen heb, deliberaties, proclamaties en feedback moet doen. En daarnaast moet verbeteren, maar dat lukt ook wel als Mira slaapt (denk ik). Bovendien springen in juni mijn ouders, schoonouders en het lief in om voor de dochter te zorgen, een flink aantal dagen per week. Dus praktisch lukt het allemaal wel. En vanaf 8 juli is het vakantie en ben ik thuis, dus dan is het al minder geregel.

En toch. Op één of andere manier ben ik daar wat zenuwachtig over, zo drie maand een kindje thuis. Ik weet hoe ze reageert op verveling, en maak nu al lijstjes van uitstappen en activiteiten om te doen. Alhoewel ook dat geen garantie is: deze middag aan zee heb ik haar zelfs in de hoek moeten zetten op een bepaald moment. En er was een zeer genant moment met de ingrediënten “geen schoenen passen”, bomvolle winkel en algehele hysterie.

En ja, ik weet het, het is eigenlijk een luxe, dat ik mijn kindje drie maand bij mij zal hebben. En ik kijk er ook naar uit, hoor, en zal er ongetwijfeld enorm van genieten. Maar dit alles wordt momenteel toch een beetje doorspekt met lichte paniekaanvallen. Wat als het de hele vakantie regent, bijvoorbeeld? Wat als ze opeens geen middagdutjes meer wil doen, want dat zal ook zo lang niet meer duren nu? Toch wel een beetje ongerust, ikke.

Enfin. Al uw tips voor uitstapjes, entertainment en peuteractiviteiten zijn dus zeer welkom in de commentaren. En u mag ook bemoedigend zeggen dat u het ook soms moeilijk vindt, zo’n lange vakantie. Ofzo.

Ik stond vandaag twijfelend voor mijn kleerkast, met het kleed in mijn handen dat gij zo leutig vond. Ik ging dat aandoen, maar ik deed het uiteindelijk niet. Wegens te koud, natuurlijk. Ik zeg het maar, voor het geval ge denkt dat ik het niet heb aangedaan omdat het ongepast was voor de gelegenheid, door de te onstuimige explosie van bloemen. Hoewel het dat wel is, ongepast, maar gij zoudt daarmee gelachen hebben. Luid. Ge weet wel.
We had some good times, boy. Mindere tijden ook, maar het lijkt alsof ik die nu al bijna vergeten ben. Dat gaat zo, ge weet wel.
Het was schoon vanmiddag. Bevreemdend ook. Hoe mensen je schilderden zoals wij je ook kenden. Het is te hopen dat ge een goed boek bijhebt, het kan een tijdje duren., ik was daar toch efkes niet goed van.

Enfin. Ik zou iets kunnen posten dat gespeeld werd, vandaag daar in Lochristi, maar ik moet zelf al een hele week denken aan vele nachten terugrijden van ver weg en deze CD. En hoe ge zat mee te zingen, vanachter in onze auto. Om dag te zeggen, ga ik eens meezingen zie.

RIP, Pascal.

Manman. Ik zit nu al met de tranen in mijn ogen, en ik moet nog beginnen schrijven. Dit komt niet goed. Maar ik kan niet anders, vrees ik: het lief en ik hebben er de laatste weken (maanden, jaar eigenlijk) lang en uitgebreid over gepraat en we zijn tot de conclusie gekomen dat het echt niet meer gaat: we gaan Santa Boogie moeten wegdoen. Onze lieve, aanhankelijke Santa Boogie, die al zo lang bij ons is als wij samenwonen en die als een kindje voor ons is. Het doet zeer, lieve mensen. Maar ik vrees dat we er echt niet meer onderuit kunnen.
De reden is simpel: hij heeft hier te veel stress, in de buurt. Het gaat nog steeds niet zo goed met hem, en met dat likken aan zijn buik. De medicatie helpt nauwelijks, dus zijn we daar uiteindelijk mee gestopt.
En het belangrijkste: hij plast in huis als hij zich niet ok voelt. Hij markeert, volgens de dierenarts omdat hij zich bedreigd voelt. En niet alleen is dat echt wel zonde van de verbouwing waar we zoveel tijd en energie hebben ingestopt, het is ook met een peuter in huis, die overal aanzit met haar handjes en dan die handjes in haar mond stopt, niet echt hygiënisch te noemen.
Wie hier al een tijdje leest, weet dat we deze beslissing niet zomaar nemen. Er is een hele geschiedenis aan vooraf gegaan.

We weten eigenlijk niet goed hoe dat in zijn werk gaat. Mijn hart breekt als ik eraan denk dat ik hem in het asiel zou moeten achterlaten of een spuitje zou moeten laten geven. Daarom probeer ik het eerst een keer zo, via deze weg. Iemand van jullie die graag een prachtige, lieve kater wil, 6 jaar oud? Volledig in orde met vaccinaties en alles, aanhankelijk, goed doorvoed, kindvriendelijk en lief. Maar geen beestje om alleen binnen te laten zitten, jammer genoeg, want hij durft in huis te plassen als ge niet kijkt. Dus misschien iemand met een boerderij? Een grote tuin, koterijen waar hij zou kunnen slapen? Iemand? Want aan de andere optie, als ik niemand vind, durf ik dus gewoon niet denken.

Foto’s hier.

Een lente-voornemen. Ik ben over het algemeen vrij opgeruimd, hier in huis. Het is hier zelden chaos, en er komt wekelijks een poetshulp die ik de ruimte wil geven om haar werk te doen, dus een absolute malaise is het zelden. Dat komt omdat wij een lepe opruimtruuk gebruiken: wij maken nestjes. Stapeltjes papieren, een fruitschaal waar allerlei kleine trut in verzameld geraakt na verloop van tijd. Een potje alhier, een mandje alginder, een box met tijdschriften nog ergens anders. Het ziet er opgeruimd uit, maar eigenlijk verzamelen wij rommel gewoon op onze rommelverzamelplaatsen. Mijn voornemen voor de lente is ons huis — voor het zomer wordt — ontdoen van alle nestjes. Ik ben eerder deze week begonnen met de kleerkast, alwaar ik bijvoorbeeld onderaan een aantal manden en een plastiek box aantrof. Inhoud: nylonkousen, zonnemelk en aftersun, een aantal hoezen voor kussens, een paar oude handtassen, een portefeuille, een kerstmuts (jawel), een kapotte broeksriem, nagellak, een halsketting, een zonnebril, een paar pakjes papieren zakdoeken, een doos koekjes (inderdaad) en veel losse papierkes (rekeningen van winkels, afhaal-dingen, the works). Ik _weet_ dat het allemaal grief is dat ik dus nooit mis, aangezien de manden al twee jaar onaangeroerd op dezelfde plaats staan. Dus probeer ik deze keer van mijn hart een steen te maken en gooi ik dingen weg. Maar niet alles, natuurlijk, want sommige dingen heb ik ooit vast nog nodig (of kan ik uitlenen aan de dochter of klijn. die verkleden zich allebei al eens). Met die spullen heb ik dan maar een proper nieuw nestje gemaakt op de zolder. Zucht.

Het was hier stil, ik weet het, maar goede excuses zijn er om gebruikt te worden: ik was ziek. Veel woorden moeten daar niet aan vuil gemaakt worden: koorts, keelpijn, algehele malaise, een diagnose van sinusitis en een grote doos antibiotica. En een week ziekteverlof. Die ik zwaar sputterend heb teruggebracht op twee dagen: vandaag moet ik een belangrijke bijscholing geven en de eerstejaars zijn op stage en een hele week mijn collega’s in de steek laten is te veel van het goede.
Anyway. De koorts is weg, de pijn is wat beter, dus het zal allemaal wel lukken zekers? Alhoewel het fijner was geweest als de dochter niet besloten had om haar dag om 6.10h te beginnen.