Lees eerst dit.

Dat is drie jaar geleden, ondertussen, en het is nog steeds niet veranderd. Of wel. Hij is nu ook de vader van zij-die-mijn-wereld-maakt en hij is daar verdomd sterk in. Hij is nu ook de arm die me vastgrijpt en ondersteunt als ik struikel over mezelf of het leven. Hij is de rust in mijn hoofd na een dag mezelf voorbijhollen. Hij is de hele avond giechelen en praten en plannen maken en dan samen grijnzend zien dat het eigenlijk al veel te laat is, met ons ochtendkind in het achterhoofd. Hij danst met mij, en met de dochter, en hij doet ons allebei lachen tot we buikpijn hebben.

Het is hier nog altijd dik koekenbak, na bijna zeven jaar. Daarmee dus, dat ik zelfs niet moest nadenken. Daarmee dus, dat ik “het zal wel zijn, zeg, ja” zei, toen hij het vroeg.

Deel 1.
Deel 2.
Door de heg dus, en dan door de donkere tuin naar het zwembad, richting gelach. We duwden elkaar naar vooraan in de rij, en toen ik achteraf informeerde naar wat de anderen dachten op dat moment, bleek het net hetzelfde te zijn als in mijn hoofd.

Please, don’t be naked.

Ze waren het niet. Naakt, bedoel ik. Maar ze waren wel aan het dansen in wat we, voor de lieve vrede, nachtkledij zullen noemen. De één al wat meer nachtkledij dan de ander. Maar wij hadden daar dus geen oog voor, want het allerallerallereerste dat wij allemaal zagen (onze maten en wij, wij zitten nogal op dezelfde golflengte) was een dansende meneer aan het zwembad, in boxershort en met een gigantische afro-pruik.
Ik keek. Ik keek naar mijn lief en ik zag hem dezelfde link leggen.

DISCOOOOOO TIME!

Waarna vriend P. het woord heeft moeten doen, want het lief en ik kwamen niet meer bij van het lachen.

De buren waren overigens heel wat minder bezorgd over de vlammenzee op de berg dan wij. Het antwoord op onze vraag naar noodnummer was: “goh, jong, dat is normaal…het is feest van de pompiers é. Zet u, drinkt iets.”

Wat we niet hebben gedaan, want ons boelekes lagen natuurlijk te slapen in ons huis (één van de mama’s ook, trouwens, dus het is niet dat we zo totaal onverantwoord achter hadden gelaten) en we moesten dringend bellen, vlammenzee en overnachting in evacuatie-sporthal indachtig.

Plan B werd in leven geroepen: een verloren Frankrijk-reisgids werd opgeduikeld, we vonden een nummer, J. was gedurende 20 minuten in verbinding met een antwoordapparaat. En toen zagen we opeens brandweerwagens passeren en ambulances. Een half uurtje later was er alleen nog wat rook.

Ramp afgewend. Tijd voor een glazeke rosé, waarbij we klonken op de pompiers en hun feest. En op disco time. Natuurlijk.

De avond dat het lief mijn lief werd, begon dat daar aan de toog. Toen ik dertig werd, gaf ik er een feest. Mijn groentenpakket werd er wekelijks geleverd, met een kop koffie erbij. Als de dochter in de creche is, en wij willen even vluchten van het werk, dan gaan we daar eten. Als ik met blogsters van dichtbij en veraf afspreek, dan is het daar dat er geluncht wordt. Het is één van de warmste, gezelligste en meest ongedwongen plekken van Gent, met coole mensen en lekker eten. En sfeer, liefde en ambiance. En nu staat er opeens dit op phil zijn facebook.

Lieve vrienden van Het Gouden Hoofd! Er hing al iets in de lucht, een donkere bui die neer moest komen, en zoals het buiten is, is die ook neergekomen. Na negen jaar zal het doek vallen over ons bestaan, helaas. Ons contract zal niet worden verder gezet… Enkele wijzigingen brengt dit wel mede. We gaan nog open blijven tot eind augustus 2012, nog een goed jaar.

Ik ben daar serieus niet goed van.

In mijn hoofd zit ik sinds gisterenavond op het oksaal.

Het is zaterdag, vooravond, hij speelt op het orgel en ik zit naast haar op de harde bank. Er wordt al eens een woordje gewisseld van tijd tot tijd, en voor de rest kijken we wat naar beneden. Er is niet bijster veel te zien, al is het begin jaren 90 en zijn we in een heus dorp.
Mijn nest is niet gelovig, en ik ben te jong voor een echte mening, maar zij gaat op zaterdag naar de mis. En als de ledigheid van weekendavonden als ge nog niet moogt uitgaan zich voor me uitstrekt, dan ga ik al eens naast haar op het oksaal zitten. Zo gaat dat met vriendinnen, in volle pubertijd.

Het is een clan van vrouwen, daar bij haar grootouders thuis. De mama’s, de tantes, de zussen. En hij de kleine haan op het hof, aan de tafel tussen alle meiskes.

Dat ik hem niet meer zal zien wandelen, als ik passeer met de wagen op weg naar het ouderlijke huis. Dat ik mijn hand niet meer omhoog zal steken en mijn groet niet meer vanonder de eeuwige hoed zal beantwoord zien.

Dat dacht ik gisteren. En sindsdien zit ik op het oksaal.

En azo was het verlof. Aan de vooravond daarvan zag ik een kleine purperen god, met zij die mijn man ongestoord mag zoenen, en hij die voluit voor de woordspelingen gaat om nieuwe vrienden te maken.

De laatste dag van het schooljaar besloot ik eindes te maken aan een lastig jaar door mijn haar af te knippen.
Ik ging met de dochter naar de kringloopwinkel, en met de familie naar de zee. Ik deed het decompressie-gedoe.

Vanavond ging ik daar allemaal vrolijke dingen over vertellen, maar ondertussen zit ik met mijn hoofd ergens in de jaren 90. En is mijn stemming er niet meer naar. U zult even moeten wachten, dus.