Deze ochtend bij het openen van mijn mailbox had ik excuses. En een naam. En nu dan, dacht ik. En nu dan.

Want neen, wat gebeurd is, dat is niet normaal. En verschietachtig dat het is. Maar het is ook een beetje zoals De Lama (een echte, ik kan dat getuigen) het kwam te zeggen: dit is het internet. En het internet is niet alleen een lieve, van regenbogen en gouden wolkjes voorziene, happy place. Het is ook een plek met veel miserie, en veel verborgen pijn.

Ik heb een naam, en geen zin om die openbaar te maken. Waarom zou ik een leven kapot maken dat momenteel, met dit hele gedoe, al niet zo gemakkelijk kan zijn? Heeft pek en veren en represaille al ooit iets goeds opgeleverd? Kicking when someone is down, ik geloof niet dat ik dat soort mens wil zijn.
Ik heb thuis altijd geleerd dat ge mensen hun fouten moet leren vergeven. Ik heb op het internet geleerd dat de dingen niet altijd zijn wat ze lijken. De combinatie van die twee is in deze belangrijk.

Ik denk dat deze mevrouw hulp nodig heeft en dingen op een rij moet zetten. Ik hoop dat ze dat doet, voor haarzelf. Ik heb die hoop uitgesproken in mijn mail terug, samen met de wens om ook uitleg te geven aan de andere betrokkenen, die zo wanhopig zoeken naar antwoorden. Ze gaat dat doen, ik weet dat zeker, want ze was sterk genoeg om eerlijk te zijn tegen mij. En verdomme, daar moet ge nogal een beetje sterk voor zijn.

Ik kan niet geloven dat het kwetsen van een heleboel mensen in deze een doel was. Een gevolg dat ingeschat had kunnen worden misschien. Dat ingeschat had moeten worden, alleszins.

Ik was even geschrokken, zondagavond. En ik denk nu nog gutgutgut, wat viezig, maar ik ben hier niet door van de kaart. Dit raakt mij niet in mijn zijn, om het zweverig te zeggen. Het maakt me ook niet bang, dus ge moet niet bang zijn in mijn plaats. Want ik ga gewoon dapper zijn en blijven geloven in het schoonste van de mensen. Ik ben de dapperste van allemaal, weetwel, ik kan niet anders..

Oh, en ook nog: ge zijt allemaal gigantisch lief, hieronder in de commentaren. Ik zeg dat niet genoeg maar mijn lezers zijn absoluut de coolste lezers van de hele wereld. Merci, gasten, uw compassie doet deugd aan mijn hart. En uw meeleven, dat is het beste meeleven dat op de markt verkrijgbaar is.

Chocoladetaart voor iedereen.

Ik besta echt. Mijn dochter is echt, mijn lief is echt, mijn huis is echt, mijn vrienden en familie zijn echt. Mijn naam is echt en met een paar eenvoudige googlebewegingen te achterhalen. Op de sociale netwerken ben ik wie ik echt ben, met mijn echte naam.

En gij?

Allez, ik vraag het maar efkes. Want gisteren kreeg ik een berichtje, via dit weblog. Of ik dat wist, dat er een mevrouw op een internetforum en op een facebookgroep heelder teksten van kerygma overnam en deed alsof Mira haar dochter was. Allez, niet Mira, maar Lola. Ook geen lelijke naam, vind ik persoonlijk, maar dat is precies toch niet zo plezant, doen alsof andermans verhalen die van u zijn. Ik viel wat uit de virtuele lucht, en puzzelde stukje bij beetje een verhaal samen. Van op dat forum, en met de antwoorden die de lieve mevrouw van de mail gaf.
Het is heel vies allemaal. Er zijn foto’s van andere mensen, en daar dan de verhalen over mijn kleine erbij. En dan nog een ander kindje. Allemaal samen gepikkediefd op het internet.

Hetgeen me het meest overstuur maakte is dat in het verhaal van die mevrouw Lola vorige week overleden is. Een septische shock na een ongeval met een handje in de roltrap. Ring a bell?
Ik was daar van aangedaan, dat ze in haar hoofd dat kindje van mijn kindje haar verhalen laat sterven. En dat ze dat doet op de manier dat mensen die ik heel graag heb bijna hun kleine kwijtwaren, drie jaar geleden.
Ik heb Michel direct op de hoogte gebracht, natuurlijk. We hebben allebei iets achtergelaten op het forum in kwestie en ik heb een mail gestuurd naar de beheerders voor een IP-adres. We zijn ermee bezig dus.

Akelig is dat, dat ik weet dat de mevrouw die dat allemaal doet, en die zichzelf Tine noemt, dit allemaal leest. Dat ze weet dat ik het weet. Ik hoop dat ze me een mailtje stuurt, eigenlijk. Dat ze me uitleg geeft over hoe dat allemaal is kunnen gebeuren en waarom. Want ik wil dat weten, en desnoods zoek ik een andere weg, via andere instanties.

De dames van het forum, die zullen dit ook wel lezen, denk ik. Voor hen nog één iets, want ik kreeg vandaag nog een mail met twijfels: wij wisten van niks. Ik niet, en mijn onwettelijke evenmin. Mijn lief zou nooit nooit nooit zulk een zieke grap maken. Het is niet grappig en zulke dingen zullen dat nooit zijn. And really: met zijn dochter, die hij op handen draagt zoals wij hem op handen dragen? U kent ons niet, maar al wie ons wel kent zal daar gerust zijn beide handen voor in het vuur steken dat het zelfs niet bij hem zou opkomen.

En voor al de andere lezers hier. Ik ben echt. Ik hoop eigenlijk van u allemaal hetzelfde.

Niet alleen was vandaag Dag 2 op school voor de dochter, en had ik met al dat bangmaken van iedereen evenveel schrik als voor Dag 1 (onterecht, zo bleek. Mijn kleine blijft voorlopig haar heldhaftige zelf.), maar vandaag werd mijn mama ook geopereerd. Spannende dag, dus, en zo’n dagen zorgen er altijd voor dat ik doodop ben achteraf.

Een rug. Ge beseft niet dat ge dat hebt, tot het eens goed fout gaat, ik moet u dat niet vertellen. En aangezien la mama de laatste weken om de haverklap viel omdat haar been het opeens niet meer deed, was het toch wel goed fout. Bij de eerste val was ik er trouwens bij, en heb ik haar uitgelachen omdat ze zich niet kon rechthouden op haar naaldhakken. Zo ben ik, ja. Bij van 8 van die dag kon ik al minder lachen.

Enfin. Na een specialist die volgende week zou opereren en dingen vastzetten maar dan afgekeurd werd door de huisarts (wij noemen hem liefdevol specialist-slager nu) werd een tweede specialist gevonden die wel het vertrouwen kreeg van de volledige clan en ging ze vandaag onder het mes.

Stress dat ik heb gehad. De laatste zes jaar ben ik niet zo dol meer op volledige narcose. Maar alles is ok, ze is wakker en op haar kamer. Ze kan haar benen bewegen en normaal mag ze morgen al eens uit haar bed. Hoera!

– gingen wij van 2 zolderkamers met alles oud naar één grote zolderkamer en alles gesloopt. Next up: alles nieuw.
– weet ik weer waarom ik in verbouwingsdagen altijd kilo’s handcreme verbruik. Stof is niet goed voor een beautyqueen.
– vind ik mezelf wel een ferm topwijf, omdat ik ook plafonds kan uitbreken en puin kan sleuren.
– kozen we ook de kranen en sanitair voor de badkamer. Ik ga u missen, bahama beige hespenworst-badkamer. Of niet.
– heeft de dochter nieuwe sandalen, en ging dat beduidend vlotter dan vorig jaar.
– deed mijn bloedeigen moeder mij bijna in illegaliteit verzeilen, maar kon ik nipt weerstaan. Anders had ik mezelf zeker gemeld op het meldpunt illegaliteit.
– brachten we een kwart van onze inboedel van de kelder (ons informeel containerpark) naar de gasmeterlaan (formeel containerpark)
– stond ik met mijn vader en een kompas-app aan de nieuwe buffalocrib, alwaar wij probeerden uit te zoeken hoe de slag van de regen zou zitten. Belangrijk voor de bepaling van ons toekomstig abonnement, waar.
– zijn wij in het bezit van — en ik overdrijf niet — anderhalve kilo chocolade-eieren.
– eet de dochter opeens vlotjes. Als het maar chocolade-eieren zijn.
– zijn wij vooral een beetje moe. Maar nemen we morgen een echte dag vakantie.
– speel ik geen drawsomething meer wegens te tijdrovend. Ik zei toch dat het overging.
– kunt u mijn verloofde zondag zien in het programma van onze favoriete David Bowie. oh, en weetnog, die keer met Boogie op de cover?

Daarom een trailer! Zondag!

Ja. Euhm. Sorry. Het is hier precies een beetje stil, vindt u niet? Pardon. Het gaat wel weer over.

Het zit zo: ik heb op een doorsnee dag zo’n half uur, een uur, tijd om te besteden aan andere dingen. Niet mijn huishouden, niet mijn werk, niet mijn kind, niet mijn lief, niet slapen of persoonlijke hygiëne. Normaal besteed ik die tijd aan mijn blog en uw blog en allerlei hippe webtoestanden zoals facebooks. Maar nu heb ik daar geen tijd voor, want ik moet mijn andere-dingen-tijd besteden aan tekeningskes maken op mijn GSM. Het gaat over, dat wel. Net zoals Wordfeud een paar weken al mijn vrije tijd en batterij heeft opgesoupeerd, zal het nieuwe er hier ook wel weer afgaan.

En dan kom ik terug. En kan ik kometen, kettingzagen en vuurwerk tekenen zoals de beste.

Ondertussen kunt u misschien even lezen wat dingske te zeggen heeft over de meneer die ook graag eens burgemeester van gent zou worden. Ik zou lachen als het in de grond niet zo triestig was.