Het omdraaien van de knop, dat is het meest vermoeiend. Het ene moment zit je in opperste concentratie een belangrijk gesprek voor te bereiden, tien minuten later sta je voor de klas. Een uur later probeer je elk detail van een vraag in rotvaart te analyseren, en een coherent antwoord te formuleren. Het volgende uur probeer je in een broodjeszaak je hoofd los te laten.
Kort daarna zit je een volgend gesprek voor te bereiden, geef je snel een opdracht aan de klas waarmee je les hebt. Verduidelijk je een paar minuten later dingen die zo dicht bij je hart zitten aan mensen waarvan je denkt dat ze dit horen te weten. En dan hap je even naar adem en geeft twee uur les.

Je haast je naar huis, kust geliefden, bewondert tekeningen en luistert naar verhalen. Even maar. Een kwartier later zit je weer in je auto en kort daarna zit je te wachten op een antwoord.

Je drinkt een glas, toast op een team en haast je dan naar een rodeloper en een filmfestivalopening. Na de film praat je op een receptie, en eet eindelijk iets. Want hapjes zijn ook een avondmaal.

Afgelopen dinsdag is aangekomen als een mokerslag. Geen kleerscheuren, alles gaat goed, maar de druk is even te hoog geweest voor uw dienaar. Woensdag donderdag en vandaag waren heel druk. Geen cooldown, geen recuperatietijd. Iedere vezel van mijn lijf is moe. Elke spier voelt alsof ze moet herstellen van een mentale marathon.

En dus plan ik morgen het enige waarvan ik weet dat het werkt. Ik trek man en kind een winterjas en laarzen aan en rij naar zee. Woor wandelingen, wind in mijn haar, zand op mijn vel, garnaalkroketten en koffie met pannenkoeken.

Op het einde van het weekend kom ik terug. Met een portie verse moed en traiteureten van de Italiaan.

Vertel haar anders nog eens het kerstverhaal, en dat van die volkstelling.

Hij grijnsde. De kerstverhaalanekdote wordt elke keer aangehaald als ik iets te ingewikkeld probeer uit te leggen aan het kind. Ok, ik geef toe dat de volkstelling en de moord op pasgeboren jongens misschien ietwat irrelevant als een driejarige vraagt wat kerstmis eigenlijk is, maar ik had mij vastgereden. Probeer het maar eens uit te leggen zonder jezuske is onze verlosser en de zoon van god-in-de-hemel en al. Het was in de auto, en ik zag de ogen van de kleine opeens blanco staren. Ik herkende de blik, want ik doe hem ook als haar vader over fysica vertelt. Diezelfde vader kwam ondertussen niet meer bij van het lachen. Volkstelling hahahahahahaha Sejieus mens.

Hij rakelde het weer op, vorige zondag daar in Planckendael. Nadat zij had gevraagd hoe het kwam dat giraffen een lange hals hebben. Er was even een lichte paniek, want hij is de biologiemens van ons gezin, en hij hield me nauw in de gaten en luisterde aandachtig wat ik zou antwoorden. Mijn hoofd zocht evolutieleer op, en structureerde raprap iets in kleutertaal.
Ik vertelde over haar ogen die blauw waren zoals die van haar papa. En dat dieren ook op hun mama en papa lijken. En dat de giraffen met de langste hals het meeste eten konden verzamelen, lang geleden, en die dus het sterkst waren en veel kindjes kregen. En dat zo, na heel lang, de giraffen met de kortste hals alsmaar zeldzamer waren geworden, en die met de lange alsmaar meer voorkwamen.

Ik was best tevreden over mijn uitleg. Maar toen zag ik haar blanco staren. En hem gniffelen.

Ge hadt ook kunnen zeggen “omdat die wonen waar veel bomen zijn waarbij de blaadjes hoog hangen”. Maar vertel haar anders nog eens het kerstverhaal, en dat van die volkstelling.

Vandaag is World Vegetarian Day. Ook wel: kom bij mijn sekte-dag, het is hier gezellig en het eten is goed en gezond. Wij zitten rond onze tafel van duurzaam hout, drinken kruidenthee en wisselen tips uit over hoe ge zelf shampoo moet maken.

Neen serieus. Mensen hebben daar nog te vaak een verkeerd beeld van, van vegetarisch eten. Er is weinig geitenwollensok aan, tenzij dan als dat betekent dat ge bewust kijkt naar wat ge in uw mond steekt. En wij eten wel degelijk nog af en toe vlees en vis. Maar meestal niet. Is dat inconsequent en mag u mij daar scheef om bekijken of desgewenst in luid boegeroep vervallen? Tarara. Ik las ooit bij iemand “De eis tot consequent zijn is de doodsteek van elk goed voornemen.” en sindsdien is dat hier een inhuizig motto geworden.

We hebben onze redenen om weinig vlees te eten: het is gezonder, we voelen ons fitter zonder, het massa-productiegegeven staat ons tegen, het is beter voor de planeet aarde, de beesten verdienen zo’n behandeling niet, om er maar een paar te noemen.

Maar ik ga niet preken. Ik geef u vandaag alleen een paar links. Omdat vandaag misschien een uitstekende dag is om uw blik wat ruimer te maken.

* Kijk eens hoe lekker ons eten eruit ziet
* Trek anderhalf uur uit om naar Food Inc te kijken van Robert Kenner. Het heeft voor ons alles veranderd.
* Bent u in Gent, ga eens een dagschotel proeven bij de fijne mensen van de Walrus.
* Lees het boek van Dorien. Een aanrader, echtig waar.
* Volg wat Dorien u te vertellen heeft, online
* Lees bij Lilith een uitgebreid pleidooi en een weerwoord op uw tegenargumenten.

Ik neem efkes een hap lucht, als het niet geeft. De afgelopen week gaf een redelijk goed beeld van hoe mijn leven er de komende maanden zal gaan uitzien, vrees ik. En ik krijg het vreselijk benauwd als ik denk aan wat nog moet komen. Werk. Werk. Werk. And did I mention: werk?

Het is afschuwelijk druk. Drukker dan ik het ooit heb geweten, en eigenlijk is het nog niet eens begonnen. Ik probeer momenteel zoveel mogelijk te organiseren en mijn hoofd bij de essentie te houden, want paniek heeft nog nooit iemand iets opgeleverd, nietwaar.

Aniehoew. Ik ga daar niet te veel over zagen. Het is zo, we staan ervoor en we moeten erdoor.
Dus daarover ga ik niet zagen. Maar wel over dit:
– Als ze in Gent nog één straat opengooien, dan denk ik dat ik vanaf nu gewoon beter thuis kan blijven.
– Mijn lichaam heeft beslist dat dit het geschikte moment is om een dubbele oorontsteking te kweken. Wat ervoor zorgt dat ik op vergaderingen tien keer meer energie moet stoppen in het gewoon verstaan wat gezegd wordt. En dan heb ik het nog niet begrepen. Tegen het moment dat ik uit al het vage gemompel heb kunnen opmaken waarover het gaat, zit de rest al bij een volgende agendapunt. Productief is dat.
– Het kindje, dat al ongeveer twee jaar elke dag braaf tot half acht slaapt, is nu sinds een dag of vier altijd wakker om half zeven. EN IK HEB DAT EXTRA UUR SLAAP NODIG. Een complex plan met omkoperij en een strenge preek is vanavond opgestart. U mag duimen, morgenochtend. Zo vanaf half zeven.

En met u? Hoe gaat het feitelijk met u?

Augustus is feestmaand, hier ten huize. Niet alleen werd vier jaar geleden het licht van mijn leven op 7 augustus uit mijn buik gesneden, maar halverwege de maand is mijn fantastische onwettige ook nog eens jarig.
En zo vertrokken wij begin deze maand naar Frankrijk met een een koffer vol ballonnen en vlaggetjes, bakte ik drie uur pannenkoeken voor 10 personen in een heet Zuiders vakantiehuis, en hadden we een eerste feest voor de mini.

Dinsdag treinden we naar huis, en omdat volgende maandag de grote vakantie voor mij vreselijk hard gedaan is, zijn deze laatste dagen een aaneenschakeling van verjaardagsfestiviteiten. Donderdag had de kleine haar eerste klasgenoten-feest.

Gisteren was het lief jarig en waren er versierde stoelen, eitjesontbijt, een lunch, en ‘s avonds een volwassenenfeestje voor de vrienden. Morgen tot slot is er koffie-en-taart voor de familie.

Het huis is permanent versierd, overal liggen ballonnen. Het voelt als een heel gepaste setting om een perfecte vakantie af te sluiten.