Jeez, wat is dit frustrerend zeg.
Vrijdag was een behoorlijk goede dag, ik slaagde er zelfs in een paar uur examens te verbeteren.
Vrijdagavond was de première van vriend Steven, hier om de hoek, en ondertussen werd ik zowat gek tussen deze muren, dus ik nam overmoedig een paar uur een babysit en ging kijken naar de voorstelling. Uitstekend, goed gelachen, maar achteraf stikkapot. 10h geslapen, langzaam en rustig wakker geworden, met mijn heerlijke lief die koffie aansleepte en boterkoeken haalde. We reden met de auto even naar het tuincentrum voor vriesdoeken voor onze enthousiast in de knop schietende planten in den hof, en gingen daarna spaghetti eten in onze tweede eetkamer.

Deze uiterst minimale activiteiten vereisten achteraf twee uur zetelzitten en rusten. Daarna stapte ik nog geen kilometer, om samen met het lief de dochter even uit te laten op de klimmuur, waar ik toekeek op een trapje. Ik stapte de halve kilometer terug en toen was het voorbij. Ik haalde nog net mijn zetel en sliep meer dan een uur. Een paar uur later, om half negen ‘s avonds, was ik doodop.

Frustrerend, is dat, als je normaal het soort mens bent dat zeven uur slaap al flink uitslapen vindt. Het soort mens dat nooit middagdutjes doet en de hele dag doorraast. Het soort mens dat gewend is zowat alle boodschappen te voet te doen en altijd met honderd dingen tegelijk bezig te zijn.

Vrijdag dacht ik moedig dat ik misschien wel weer zou beginnen werken deze week. Nu denk ik dat ik de voorgeschreven week extra rust toch nog maar ga nemen.

Deze voorbije kerstvakantie was niet wat ik ervan verwacht had, neen. Na een semester vol werkwerkwerkwerk is het minste wat ge kunt zeggen dat ik aan het aftellen was tot de vakantie. Dat was buiten een bacterie gerekend die een paar weken voor de vakantie mijn lijf besloot aan te vallen. En zo voelde ik me voornamelijk mottig, die twee weken vrijaf, en deed met behulp van medicatie vooral mijn uiterste best om ervoor te zorgen dat man en kind nog iets aan de vakantie hadden. Ik sliep lang, elke dag, en deed dan uitstapjes met rust tussendoor.
Ik merkte nog maar eens dat ik de beste man, de beste ouders en de beste vrienden heb die iemand zich kan wensen.

Vandaag is bijna vier weken later. Ik begin aan mijn vierde kuur antibiotica. Ik heb geslapen van 23.30h gisterenavond, tot even voor twaalf deze middag, met een onderbreking voor ontbijt en kindklaarmakerij voor school.

Nog twee weken thuis, zei de dokter zaterdag. Ik kon wel janken, maar begon in de namiddag de examens te organiseren. Ik stuurde mails om me te verontschuldigen voor allerlei vergaderingen en toezichten, en deed wat volgens de huisdokter het belangrijkste is: aanvaarden dat het niet op een weekje over is, en rusten.

Dus mjah. Echt goed gaat het nog steeds niet. Ik hoop deze week beterschap te kunnen melden, en heb het voornemen om elke dag kort te schrijven.

“As the clock approaches midnight on the thirty-first of December you are still in the old year, but then all at once, one millionth of a second after midnight, you are in the new.” – Roald Dahl, My Year.

(via)

The thing is, met nieuwe jaren, is dat het voelt alsof alles opnieuw begint. Het is een bijzonder jaar geweest, 2013, waarin ik me zo vaak gezegend gevoeld heb. Bijna zou ik dat vergeten, omdat het einde zo slecht was. Nu het 1 januari is, heb ik besloten op optimisme in te zetten: december is onze maand niet, blijkbaar. Maar kijk, december is al weg. Januari wordt beter, dat kan bijna niet anders.

Voor u, lieve lezer, hoop ik op een jaar zonder zorgen, vooral. Dat wie ge graag ziet dicht bij u mag blijven, dat de lente vrolijk en de zomer lang en zwoel mag worden. Dat uw hoofd rustig en uw hart vol liefde mag zijn.

Een fijn 2014!

Allez, toch een beetje. Gisterenavond kreeg ik de laatste resultaten van mijn bloedonderzoek en zoals Meneer Dokteur het zei aan de telefoon: “Het is bingo.” De naam van de bacterie is bekend (ik heb hem Dirk gedoopt, na een suggestie van een facebookvriendje), en we hebben de juiste medicamenten om hem dood te doen. Allez, we leven in goede hoop dat het deze keer zal aanslaan, want ik durf voorzichtig zeggen dat ik iets minder pijn heb, na drie dagen van deze antibiotica.

Gisterenavond kreeg ik ook nog een peptalk van mijn ouders, en het advies om toch van die nicotinepleisters te halen. Which I did, en hoewel ik nog niet mijn zennige zelf ben, hoef ik niet meer om alles te janken momenteel.

Het is de eerste dag in meer dan een week dat ik niet het gevoel heb dat het slechter wordt. En dat volstaat voor vandaag.

Het is hier stiller dan ooit, ik weet het. En ook vandaag heb ik eigenlijk weinig zin om te schrijven.
We zijn net terug van twee dagen Brussel, een weekendje ons aangeboden door de toeristische dienst van Brussel zelve. Het was heel heel fijn, zo fijn dat het een eigen post verdient, maar ik ga die later deze week schrijven.
Hoop ik, want dat zou betekenen dat ik me eindelijk beter voel. Man, ik hoop het echt.

Weken geleden werd ik wat ziek. Het was net toen onze school werd doorgelicht, en ik bleef werken. Het was het laatste loodje in een semester dat eigenlijk te veel geweest is, om verschillende redenen die ik nu niet allemaal ga opnoemen. Want het is en blijft natuurlijk een job in het onderwijs en voor ik mijn zin heb uitgetikt, staat hier al het traditionele commentaar dat een job in het onderwijs eigenlijk niet werken is. Of dat er andere mensen zijn die harder werken. We weten allemaal hoe dat gaat. Enfin: lang verhaal kort ben ik de tweede helft van augustus grotendeels gestopt met ontspanning, slapen, eten en vrije tijd.

Maar het was dus eind november, ik werd ziek en ik werkte door. December werd niet rustiger, en ik werkte door.
En toen was er verdriet, een dochter die vragen stelde en ik die me nog slechter voelde. Een constante pijn tussen mijn schouderbladen en in mijn middenrug.
Ik ging naar de dokter, die zei dat we toch moesten opletten voor een ontsteking van het longvlies omdat ik al even liep te hoesten.

Ik kreeg antibiotica, ging naar huis en las een beetje op het internet. En ja, ik weet dat ik dat niet mag doen, en dat het internet geen dokter is, en dat kan allemaal wel zijn ja, maar ik doe het toch blijkbaar.
Sindsdien weet ik alles over longkanker en de bijhorende de lage overlevingskans, longembolie, uitzaaiingen en welke symptomen ik allemaal kan toeschrijven aan Vreselijke Ziektes.
Ik kreeg het bij momenten zo benauwd dat ik bijna niet kon ademen, maar ik heb geen idee of het door mijn ziek zijn komt of door de paniek die ik voel.
Van dezelfde paniek ben ik vorige zaterdag dan in één klap gestopt met roken, wat natuurlijk een goede zaak is, want hey al zes dagen niet gerookt, maar wat als ik eerlijk ben niet zo constructief is voor mijn emotionele stabiliteit. En ik druk mij redelijk eufemistisch uit dan. We’re talking diep ongelukkig gevoel, badend in zweet wakkerworden enzovoort enzoverder.

Eergisteren had ik weer wat koorts, dus nog eens naar de dokter en nog een lading pillen. De koorts is beter, ik denk heel voorzichtig dat ik misschien wat minder pijn begin te hebben in mijn rug. Maar over het algemeen is het hier al de hele vakantie miserie. En ik weet niet of het dus is omdat ik a) oververmoeid en emotioneel ben b) vreselijk ziek ben of c) gestopt ben met roken.

Of een combinatie van de drie, natuurlijk. Alleszins: tot ik me wat beter voel, zal het hier waarschijnlijk stillekes blijven. Ik heb het druk met wentelen in zelfmedelijden en cultiveren van paniek. Pardon.