Ik schreef ooit, lang geleden, dat lunchen het uitgaan is van mensen met kinderen. Ik lunch met vriendinnen of vrienden, of met mijn onwettelijke, op vrije momenten en als het kind op school zit of bij iemand speelt.
Maar wij lunchen veel met haar ook, omdat haar meenemen gewoon leuk is, en omdat het praktisch de meest handige manier is om uit eten te gaan zonder babysitgedoe.
En nu is er dus ook: de meisjeslunch met kinderen.

Normaal gezien is het uitkiezen van een restaurant met het kind eenvoudig: wij nemen haar gewoon mee naar waar wij zin in hebben en houden weinig rekening met voorzieningen voor kleuters.
Maar omdat Colmar mailde of ik de vernieuwde restaurants eens wou uittesten, en de naam alleen al me terugslingerde naar mijn kindertijd en een onbeperkt dessertenbuffet trommelde ik Lien en metekind Sien 90210 op, en reden we autogewijs naar Colmar Sint-Denijs-Westrem.

Colmar richt zich duidelijk op mensen met kinderen: het gaat vooruit (we kwamen aan om 12h, en stonden om 13h30 al buiten, met drie gangen achter de kiezen), en de kinders worden onmiddellijk grondig omkaderd.
Bij het binnenkomen kregen de mini-mensen een kleurplaat met aangepast menu, potloden en een jeton voor een grijpmachine. Er is een filmhoek, en omdat zowat iedereen een paar koters meeheeft, kijkt niemand op van wat lawaai of wat rondlopende kinderen.

(more…)

Het is half acht en ik stel het verbeteren nog even uit voor vandaag. Op een kindvrije studiedag naast het kind zitten in de zetel om jungle book te kijken is minstens even belangrijk. Buiten valt de regen bij bakken uit de lucht, en ik ga in mijn hoofd terug naar het weekend. Naar strand en lunchen op een terras met vrienden. Naar tenen in het zand en papieren bloemen maken. Naar zwemmen in de zee, voor het eerst dit jaar.

Ik kan de zon op mijn vel weer bijna voelen, en het verlangen naar tijd en rust en warmte is zelden groter dan op werkdagen in juni. Dat blijkt vandaag niet anders.

Gelukkig is er troost. In de vorm van koffie en een dochterdekentje waar ik ook onder mag. En in foto’s van een heerlijk weekend.

Vooruit, dacht ik. Ge schrijft altijd over de verkiezingen, al van zolang deze blog bestaat, dus nu doet ge het ook. Voor later en de archieven.

Dit waren in aanloop wat atypische verkiezingen, hier ten huize. Ik las wat dingen, ik zag het één en ander passeren. Ik vormde een mening, maakte een keuze, en deed dat in relatieve stilte. Het is voor het eerst sinds ik ga stemmen dat het zo liep.
Elke avond keek ik wat er televisie was, en elke avond gooide ik een DVD in de speler, of duwde op het uitknopje en las een boek. Ik lag in bad terwijl er alweer een debat was. In bad is geen televisie, en ik beschermde mezelf tegen ergernis.
Want bij alle goden: wat was deze campagne irritant. Ik zag de partij waar ik jaren voor stemde zichzelf verliezen in de retoriek van partijen waar ik nooit voor zou stemmen. Wijzen. Peuteren in en leuteren over waarom de ander zo fout was. Zelden ging het over eigen programma’s. Over eigen boezem en verwezenlijking.

“Legt uw hand eens op uw hoofd, en kijk wie eronder staat.” Mijn ouders zeiden dat toen ik klein was. Ik heb de afgelopen maanden veel zin gehad om het tegen de wereld te roepen. Ik heb dat niet gedaan. Het zou niets veranderd hebben.

In plaats daarvan heb ik de dochter uitgelegd wat verkiezingen zijn. In plaats daarvan heb ik zondag een rode rok aangetrokken, met een groene gilet. Ik ben op verkiezingsdag de vleesgeworden stemfie, want tradities zijn tradities zijn tradities.
We gingen kiezen in onze wijk, samen met alle mensen van die wijk. Sommige spreken geen Nederlands. Ik vond dat ook zondag weer niet echt een probleem.
Na het stemmen zaten we in het park en was er spaghetti. Kinders speelden, ouders babbelden, ik was content. Er waren mensen die ik graag heb, en die voor mensen zorgen.
In de namiddag aten we taart voor een jongen van een jaar. Er was familie, er was koffie, er waren mensen die ik graag heb. Mensen die voor iedereen rond hen zorgen.

‘s Avonds keken we op de televisie naar wat voorspeld was en uitkwam. Het is zoals als de hele klas van uw kind de windpokken heeft: ge hoopt dat die van u ze niet krijgt, maar ge weet dat het toch gaat gebeuren. Er is geen hopen aan.
We keken tv, ik rolde met mijn ogen en mijn hart bloedde, ook al had iedereen blijkbaar gewonnen. Mijn lief zei: “Ik had gedacht dat ik blijer zou zijn op de dag dat Het Vlaams Belang kapot zou gaan.” Ik knikte en zuchtte.

Later die nacht las ik op facebook een status, en ik besloot dat dan maar te doen.

Huil een beetje, laat een paar dagen uw kop hangen. En dan schouders recht, nooit stoppen met glimlachen, en heel heel goed zorgen voor elkaar. Geen politieke partij ter wereld die u daarvan kan weerhouden.

Ze zijn 2,5 of 3, en zitten in de kring. Het thema is mama’s en de juf gaat straks een verhaal voorlezen, over verstoppertje. Ze vraagt “Wie speelt er soms verstoppertje met mama?” een paar vingers, een paar keer “ikke!”. En dan zegt één van de kindjes: mijn mama heeft te veel werk om mee te spelen.
Zowat alle kleuters knikken:
mama moet koken, en opruimen, en telefoneren.

Mama is gewoon een beetje moe van een hele dag te werken en heeft geen zin om verstoppertje te doen. Soms wel, maar meestal is ze een beetje moe.

Slik.

Ik ga vanavond eens verstopperke spelen denk ik. In plaats van te werken.

Mijn kleine is niet zo’n lastige met monsters in haar kamer. Althans niet ‘s nachts. Ze heeft een lampje dat speciaal ontworpen is door mensen in Zweden om monsters weg te houden en dat stond op de bijsluiter en het werkt. Bijsluiters voorlezen aan kleuters die nog niet kunnen lezen: beste uitvinding ooit.

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje over de Softpal-lampjes van Philips en ik dacht goh, ze heeft dat niet nodig, maar ze zat net naast mij. Ze zag op mijn computerscherm de foto van het lampje, wees en riep “Oh. Oooooh. Dat. Dat is Mike.”
Toen ik haar vertelde dat ik net een mailtje kreeg om te vragen of zij graag zo’n lampje willen, was ik op slag de populairste moeder van de Brugse Poort, werd er hier een vreugdedansje gedaan en kreeg ik de volgende dagen honderdduizend keer de vraag “Is mijn lampje er al?”. Het was er niet maal honderduizend en toen opeens wel.

Sinds het lampje er eindelijk is, wil ze er nauwelijks van scheiden. Hij heet ondertussen Kleine Mikey. Als ge hem kantelt, gaat hij aan en als ge hem nog eens kantelt gaat hij uit. Hij is superzacht en veilig, en mag dus in principe mee in bed. Dat hebben we de eerste dag gedaan, maar na een half uur riep de kleine. Dat Mikey beter beneden kon slapen, want dan ze niet kon stoppen om met hem te spelen. Zelfkennis, de editie vierjarigen.

Maar overdag dus: onafscheidelijk. Kleine Mikey kruipt mee onder tafel. Kleine Mikey maakt de kat wakker. Kleine Mikey gaat mee in het kamp om te lezen. En kleine Mikey kijkt al graag eens naar The Voice.

Goed nieuws tot slot: ik mag een Softpal-lampje weggeven! Een Mike, dat is evident. U moet daarvoor alleen even in de commentaren vertellen waar u als kind bang voor was. Niet waar u nu schrik van krijgt, want dan lees ik de meest verontrustende dingen en dan word ik ook bang. Kinderangsten dus. Go!