Ik heb vannacht mijn lief het broeikasteffect horen uitleggen aan twee dronken vrienden aan de hand van het aanschouwelijke voorbeeld van doner-kebab en een donsdeken.
Vreemd was dat.
Voor de mensen die mijn Gentse Feesten verhalen nog niet beu zijn ondertussen:
– Joost Zwegers op Blue Note was fantastisch, zondagavond. Een verslag later vandaag op Gent.blogt.
– Gisterenavond was de kalmste tot nu toe: om half twee al thuis, terwijl we pas om tien uur waren vertrokken. Eerst naar Gunter Lamoot (verslag door klijn straks waar u het gewend bent), dan even iets drinken op een terras en een klein beetje over de feesten gelopen. Rustig en op ‘t gemak.
– En toch ben ik erin geslaagd om tot drie uur te slapen vanmiddag. Vreemd.
Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer
verdwaal wisselen zich met dagen
waarop ik de wereld doorschouw als een kristal …
Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang
mijmerend volmaakt gelukkig ben:
wanneer ik dan mijn handen op de aarde leg
zijn het kleine handen.
– jotie t’hooft-
Dan sta je daar met al je euforie over dat leven dat loopt als een trein: je weet dat er in september een leuke job wacht, je ouders stralen van kerngezondheid, binnen een paar dagen vertrek je op reis, het zijn Gentse Feesten, het is vakantie en je hebt een verhuis naar een prachtig huis in het vooruitzicht. Samenwonen, een fijne vent, een gevuld en actief leven. Het Grote Geluk, zoals dat heet.
En dan krijg je vroeg in de ochtend een huilende vriendin aan de lijn, omdat zij en haar lief na tien jaar uit elkaar gaan. En je weet dat dit voor haar het zoveelste Grote Verdriet is op een veel te korte tijd.
En dan zoek je die namiddag samen met haar het internet af naar een nieuw appartement, om direct te verhuizen. En dan maak je samen met haar een lijst op van de verdeling van hun leven samen. Je ziet de pijn in haar ogen en opnieuw probeer je dingen te zeggen, waarvan je weet dat ze eigenlijk niet helpen. Maar je praat omdat zwijgen zo pover is, net als amper een paar maand geleden.
De wereld voelt fragiel aan op zo’n moment.
Then you got the hapiness. Then it’s gone.
Slechts één woord is eigenlijk nodig om mijn gevoel deze middag te beschrijven: auw.
Gisteren naar de openingsparade wezen kijken, vooral om foto’s te nemen eigenlijk. Dan even naar huis voor een douche en iets warmere kleren en dan opnieuw de stad in.
Ieder jaar op de eerste avond eet ik mosseltjes, en dat was gisteren niet anders: witte wijn erin en erbij, uitstekend gezelschap aan de tafel (lief, neef en meneerke E.). Van daaruit een klassieke eerste avond: van Sint-Jacobs naar Baudelo, van Baudelo naar Polé Polé, van Polé Polé naar de Vlasmarkt en dan nog even langs de Video, want dat ligt toch op de baan naar huis.
Het was leuk, er was veel volk, veel bekenden, veel ambiance. En veel licht toen we eindelijk naar huis gingen.