Het zal niet meer voor vandaag zijn, dat verhalen vertellen. Maar ik heb een goed excuus: vandaag voor de tweede dag op rij geveegd, stof gezogen, gedweild, geschrobd en gepoetst in ons nieuwe huis. En nu is i. kapot. Het goede nieuws is dat het nu zowat klaar is, en klaar voor de verhuis. Morgen en overmorgen gaan we dus nieuwe meubeltjes shoppen. En van shoppen ben ik nog nooit moe geworden….
De combinatie van een laat feestje voor lief’s verjaardag gisteren en een volledig screwed up bioritme zorgden ervoor dat de jet-lag sinds een paar uur als een mokerslag is aangekomen. Het hele gedoe: slecht geslapen, hoofdpijn, spierpijn, doodmoe.
En wat voor k*weer is dat hier trouwens in België? tsjjj….
ja-ha, we zijn veilig en wel terug in het land en ondertussen alweer volop aan het organiseren geslagen voor de nakende verhuis.
Een volledig verslag van de reis en de foto’s zullen voor later deze week zijn. Prioritair zijn nu:
a. bezoeken van de mama’s en de papa’s in kader van de blijde terugkeer
b. naar de brico voor werkgerief
c. voorbereidingen treffen voor de trouw van meneer en mevrouw Lena.
Momenteel zit ik aan de lichtbak in mijn ouderlijk huis. Ik wacht een afspraak met de huisdokter af, straks om 14h.
Eigenlijk is dat absurd: hoewel ik al meer dan drie jaar in de stad woon, heb ik nog steeds de huisdokter, tandarts, bank en verzekeringsagent in mijn oude dorp. 13 km van de stad, is dat. Zelfs naar Den Delhaize gaan doe ik nog steeds waar mijn ouders ook winkel(d)en, terwijl er een Delhaize op vijf minuten van mijn huis is ook. Maar daar weet ik de dingen niet zo goed staan, dus dan duurt winkelen veel langer.
Ik ben daar nogal aan gehecht: aan mensen en dingen die ik al lang ken, hoewel de afstand altijd de nodige rompslomp met zich meebrengt. En net drong het door dat ik -met de nakende verhuis in aantocht- op zoek moet naar een nieuwe bakker (dat zal wel dat kleintje in de Goudstraat worden, denk ik), slager, nachtwinkel en buurtwinkel-die-open-is-op-zondag. Brrr…