– Deze ochtend omstreeks tien uur wakker geworden van een monotoon slepend geluid. Telkens ongeveer 30 seconden het geluid, dan een tweetal minuten niets. Na bijna een uur nadenken over wat het zijn kon, toch opgestaan om uit het raam te kijken. Aldaar zat onze buurjongen, bovenop zijn skate-bord. Het spelletje van de dag was blijkbaar de (niet eens bijzonder steile) helling afglijden, gezeten op een skate-bord en dan te voet weer naar het hoogste punt van de straat stappen, bord onder de arm.
Twee gedachten daarbij. Uno: het is werkelijk verwonderlijk hoe lang zo’n kind een toch wel behoorlijk monotoon spelletje volhoudt. Bewonderingswaardig zelfs, want om 12.30h, toen we eindelijk opgestaan waren, was hij nog bezig. Dos: het is te hopen dat het rap sneeuwt, dan kan die kleine hetzelfde doen met de slee.
– Wat bezielt mensen om op een plastiek stoeltje voor de Sofitel te gaan zitten wachten tot de acteurs van Flikken en andere aangelande BVs binnen-of buitenkomen? En dan heb ik het niet over enkele mensen, maar tientallen. Sommige met fototoestel in aanslag. En allemaal met een verwachtingsvolle uitdrukking op het gezicht.
– Wie gaat er eigenlijk naar zo’n Flikkendag? U daar, één van de 150.000 die morgen naar hier zullen afzakken: wat is daar zo plezant aan, want ik snap het echt niet?