Alles van waarde is weerloos
Zaterdagavond, het huis is leeg en stil. Ooit ging ik altijd uit op zaterdagavond, maar nu niet meer dus. De zware avond van gisteren, in gezelschap van een u allen bekende jongedame is daar niet vreemd aan. Het lief is optreden en ik heb een rustige avond ingelast. Een beetje televisie, een beetje werken voor de eerste part-time, een beetje voor de tweede part-time, een beetje dossiers doornemen en wat prutsen aan een nieuw projectje (geheim! u leest er ten gepaste tijde hier alles over…). En misschien dat ik straks nog wat strijk.
Saai zegt u? U zou ervan opkijken wat een ambiance het hier is ten huize i. Het swingt dat het geen naam heeft, mijn zaterdagavond.
Sjonge, wat ben ik belangrijk zeg.
Ik zit in een heuse jury sedert gisteren. Voor “SAM: de 100 van Vlaanderen”, dan nog. En nu mag ik heuse dossiers bekijken die vanmorgen werden afgeleverd door een heuse koerier. Ik moest er zo’n echt papiertje voor ondertekenen. Voor ontvangst.
En nu moet ik dus die dossiertjes beoordelen. Ik maak stapeltjes met “leuk”, “niet leuk” en “twijfel”, dacht ik. Strak plan, i., strak plan: ondertussen is er ook al een “bwah”-stapeltje tussen “niet-leuk” en “twijfel” en een “bwahja”-stapeltje tussen “leuk” en “twijfel”. En een “snap ik niet”-stapeltje. En een “niet genoeg documentatie”-stapeltje.
Sjonge. Subjectieve dingen beoordelen is echt niet makkelijk zeg.
Daarnet hebben wij onze poes gekozen, uit een nestje van vier eeeeeenorm schattuhe kittens.
Het nest bestond uit:
1. een bloedmooi pikzwart poesje met vage grijze streepjes en een ongekende drang tot spelen. Met je handen, met de mouw van je trui, met de pannenkoeken op tafel.
2. een wit poesje met zwarte vlekken en een nu al duidelijk doorschemerende vorm van katten-ADHD.
3. een eveneens bloedmooi en piepklein zwart exemplaar dat zijn rol als kleintje van het nest compenseert door het krapuul uit te hangen. Het bijzonder grappige beest in kwestie zit geen moment stil, gaat achter alles wat beweegt aan en vindt friemelen behoorlijk de max.
4. een wit exemplaar met zwarte vlekken dat haast dubbel zo zwaar is als de rest van de bende en zich onmiddellijk tegen je aanfleemt om prompt een tukje te doen. De kleine versie van garfield, eigenlijk.
En nu mag u raden welke we hebben gekozen. En de winnaar mag Michael komen vervoegen op het dakterras voor een pint! Hij had vorige keer namelijk gewonnen, weet u wel.
Als tip geef ik nog even mee dat M – u beter bekend als de voormalige gringa- daarnet zei:“allez. ge hebt een kat gekozen die bij u past.”
(mensen aan wie ik al het verhaal van de nieuwe poes telefoonsgewijs heb verteld vanavond: gelieve u te onthouden.)