Gisteren, terwijl we naar Rome zaten te kijken, sprong Santa Boogie opeens van mijn toch wel zeer knusse en warme schoot af. Niet van zijn gewoonte, zo onder het televisiekijken. Het beestje liep naar het bureau, dat aan de living grenst, en begon daar hartverscheurend te miauwen. Wij gaan kijken en we dachten even dat het kwam omdat we een “anti-ik-gooi-mijn-vulling-uit-de-kattenbak-spatrand” hadden geïnstalleerd, en dat Boogie er daardoor niet meer inkon.
Lief zet dus SB in de kattenbak en daar begint het kleine knolleken opeens keihard te braken. Kweetnie-hoe-zielig, helemaal ziek ons diertje.

(Het zou ook kunnen dat hij een beetje misselijk was van te veel te eten, natuurlijk, want hij had gisteren een massa kattenvoer en ander lekkers naar binnen gewerkt. )
Alleszins: mijn moederhart brak.
En lief heeft de hele tijd bijzonder vaderlijk over zijn rugske gewreven terwijl hij aan het overgeven was.

Neenneen, onze kat is helemaaaaaal geen surrogaatbaby.

Gisteren mijn eerste stukje wild gegeten van het seizoen.

Hazen zijn fantastische beesten, zeg ik u. En hun rug is nog fantastischer in een licht roomsausje met kroketjes en witloof.

*duikt weg om projectielen van dierenliefhebbers te ontwijken*

Hemel: donderdagavond flink uitgeweest in dat verdorven café. Gisteren lang uitgeslapen, daarna in de zetel gelegen en naar de lichtbak zitten gapen. Bij de oma op bezoek, want die is in het ziekenhuis en dan met lief hierheen. Twee sauna’s, een koud dompelbad, een stoombad en een vers fruitsapke aan de open haard later volledig ontspannen door de herfstnacht opnieuw naar de stad. Vettigheid gehaald aan het frietkot. Vettigheid aan de salontafel binnengespeeld, onderwijl naar aflevering 1 en 2 van Rome kijkend.
Een zalige dag, dus.

Hel: wegens accuut voedseltekort een uitstapje gemaakt naar de Colruyt. Uitstellen was niet langer mogelijk, want we eten nu al een paar dagen buitenshuis omdat er niets meer in de frigo zit. Naar de colruyt dus, op zaterdagmiddag, gedomme. Aanschuiven voor een parkeerplaats. Jengelende kinderen tussen de rayons. Veel te veel karren, veel te veel mensen en al mijn favoriete producten uitverkocht. Twee uur en een half (!) later volledig groggy in de file naar huis.
Eén woord: afgrijselijk.

Santa Boogie, dat was een rustig en braaf katje dachten wij, toen we hem voor het eerst zagen.

Santa Boogie was zeker geen kat die in de plantenbakken zou graven. Zeker geen kat die na twee dagen een soort hindernissenparcours zou bouwen op onze zetels om vervolgens het parcours aan een rotsnelheid af te leggen. Honderd keer na elkaar.
Santa Boogie, dat was geen kat die in mijn tenen zou bijten. Dat was geen kat die tegen mijn been zou springen om zo mijn nylonkousen kapot te maken. En het was al zeker geen kat die tegen de muur zou springen om zijn eigen schaduw te pakken te krijgen.

Zeker niet, neen. zeker niet.