Ruim twintig minuten te vroeg was ik. Ik werd om 13.30 op school verwacht voor een werkgroep over horizontale leerlijnen en draaide gezwind de parking op om 13.10. Nu is dat eerder uitzonderlijk, dat ik zo ruim op tijd ben en nog op mijn gemak koffie kan drinken, dus ik was behoorlijk tevreden over mezelf. Jeej for i.!
De parking stond, zoals ze dat zeggen bij ons in de heimat, lappende vol. Achteraan bleek -hoera hoera- nog een plekje vrij. Een miniscuul plekje, half in een bocht en naast een auto die eigenlijk een beetje over de lijn geparkeerd stond. Voorwaar geen sinecure om de Ford Feest daar in te manouvreren.
Gelukkig ben ik een uitstekend chauffeur (ja, ik vind dat van mijn eigen) en kan ik best goed parkeren. Om te voorkomen dat Ford Feest de auto’s van collega’s zou rammen en om de dode hoek in de spiegel geen enkele kans te geven, deed ik mijn volautomatisch elektrisch ruitje helemaal naar beneden en stak mijn hoofd door de ruit. Twee minuten later stond ik in de miniscule parkeerplek. Gordel uit. Raampje omhoog.
*slik*
Raampje omhoog.
*slik*
Raampje om-ho-og!
Geen beweging in te krijgen. Met de beste wil van de wereld niet. Vloeken en slaan op het portier hielp ook al niet.
Nu is Gent hoegenaamd geen onveilige stad, maar je auto buiten laten staan met het raam open is nu niet echt wat men een schitterend idee zou noemen.
Geen paniek echter, er is namelijk op anderhalve kilometer van de school een Midas en we weten allemaal: niemand kan wat Midas kan!
Daar aangekomen bleek dat allemaal bluf te zijn: Midas kon mijn raam niet maken, tenzij door de deur te demonteren en alles open te vijzen. Hola Paola! Dat laten wij niet toe bij de Ford Feest, en al zeker niet van een vreemde man.
Ik dus opnieuw de auto in en het onvermijdelijke gedaan: naar mijn eigen garage gereden. De garage van kettingrokende Tony. De garage met de twee vriendelijke meneren die aan de auto’s werken. De garage waar Ford Feest al jaren met respect wordt behandeld. De garage in Drongen. 10 kilometer van de school vandaan.
Het was koud.
Het was immens koud.
En tochten dat het deed.
En zin in een sigaret dat ik had.
En een stijve nek dat ik nu heb. Toemme toch.
Het goed nieuws is dat de lieve meneer van de garage mijn raam in tien minuten had gemaakt, er en passant nog een litertje olie opkapte en me vriendelijk uitzwaaide. Waardoor ik maar een halfuurtje te laat op de vergadering was.
Applaus voor Drongen Motors!