Ik weet dat dit misschien een beetje wreed kan klinken voor de mensen die nu nog op hun werk zitten, maar ik ben een beetje overenthousiast over daarnet.
Op woensdagmiddag hebben wij hier vrijaf allebei. Een voordeel dat inherent is aan het onderwijs en een middag die meestal gespendeerd wordt met voorbereiden en verbeteren.
Maar niet vanmiddag!
De zon schijnt en het is zalig warm buiten. Wij hebben net ons eerste terras van het jaar gedaan. Op de vrijdagsmarkt,in de zon en uit de wind. Koffie, een zonnebril op mijn neus en warme stralen op mijn huid. De lente is echt begonnen, nu.

Instant geluk, zo heet dat.

– Geert (niet Hoste) heeft dat goed gedaan, hoewel zijn nogal absurde humor niet altijd even goed werkte op het Zomergemse publiek
– My darling rules big time. Het ging hier alweer om een volledig ander publiek, helemaal andere omstandigheden en alweer was er applaus, veel gelach en een enthousiasme achteraf. En ik weer trots natuurlijk.
– Als er in Gent een café zou zijn waar er zo’n grote keuze aan hapjes zou zijn als in De Scheve Zeven, dan was dat hét café waar ik iedere week zou aan de toog hangen. Zo lekker,maat.

Spannende dag, vandaag. Lief is vanmiddag al vertrokken naar ons beider geboortestreek, in het kloppende hart van het meetjesland. Om te repeteren en technische doorloop te doen.

Ik ben er niet gerust in.
Begrijp me niet verkeerd: Lief gaat dat goed doen, daar twijfel ik niet aan. Maar het is het publiek (of althans een deel ervan) waar ik niet gerust in ben.
Vanavond is er namelijkl een grote try-out in het dorp waar Lief is opgegroeid. En dat dorp ligt vlak naast het dorp waar ik ben opgegroeid. Dat betekent dat de zaal vol zal zitten met mensen die “ne keer komen kijken” en ons kennen. Mijn ouders, zijn ouders, mijn grootouders, zijn grootouders, mijn ooms en tantes, zijn ooms en tantes…de hele meute. Dat is leuk, want al die mensen zien hem graag, dus die zullen het wel goed vinden. Daar maken we ons geen zorgen over.
Wel zorgen heb ik over de rest van het publiek. Zij die ooit in een meetjesland-dorp hebben gewoond, kunnen zich makkelijk voorstellen wat ik nu ga omschrijven.

Het dorp in kwestie is een klein dorp. De familie van lief “goed bekend is in het dorp”. Genre schoolmeester, dokter, kleuterjuf,…
Dat betekent dat de helft van het publiek hoogstwaarschijnlijk een kaartje heeft gekocht om “ne keer te zien wat dienen jongsten van de rijckaerts doet”.
Ik weet zeker dat er gesprekken zijn geweest genre “dat woont doar in ‘t stad en dat treedt doar op en al. Ja, ‘t is voor te lachen. Ze zeggen zulder dat toch. Akpeinzekik gelijk geert hoste, zekers.”

*trekt een bezorgd gezicht*

Binnen een uurtje komt Geert, die vanavond van voorprogramma doet, mij halen. Dan gaan we samen eten met lief, de organisatie en de techniek-mensen. Ik heb dus nog een uurtje om mijn eigen zenuwen onder controle te krijgen en eruit te zien alsof ik alle vertrouwen heb in de zaak. Want als ik stress heb, dan krijgt lief nog meer stress.

*zucht*

Het is twaalf uur en ettelijke uren na de wereld buiten wordt het ook langzaam dag in onze kamer. Er wordt wat afgeknipperd met ogen, door een kier in de gordijnen valt een streepje licht naar binnen.
De kat, die aan het voeteind ligt te slapen komt tussen ons inliggen. Schooien om knuffels.

Twintig minuten later. Het huis is stil maar ook koud, dus gebeurt de ochtendlectuur in bed deze keer. De kat ligt tegen lief aangefleemd, het hoofd van lief ligt tegen mijn schouder en ik froemel door zijn haar. Na het doornemen van dringende mails, lees ik voor. Over Sandra die bevalt van Zelie en bijna leegbloedt. We moeten heel erg lachen met de grapjes die ze maakte omdat ze de ernst van de situatie niet inzag. We zeggen tegen elkaar dat Sandra een ferme madam is.
Nog een kwartier later besluit lief op te staan. Ik blijf liggen, uit egoïsme: als ik straks naar beneden ga, dan is het huis immers al warm en is de koffie klaar.

En dan begin ik echt aan deze laatste vakantiedag. Beloofd.