Het is alweer bewezen: wij zijn blijvenplakkers, lief en ik. Na de vergadering kwam hij me ophalen met de auto (met CD-speler, ja-ja) en voor ge het weet is het vier uur later, zijn zowat alle onderwerpen des levens de revue gepasseerd (geld, fotografie, film, werk, kinders, geluk, gekleurde drank en natuurlijk drugs) en brengt ge mensen naar huis met diezelfde auto.

Het verschil is dat ik me wel kiplekker voel vandaag, in tegenstelling tot sommige anderen. Vakantie, weet u wel. Dan kan een mens uitslapen.

*grijnst gemeen*

Vakantie in het onderwijs, het heeft een vreemd kantje, zo heb ik ondertussen ondervonden. Bij mij valt een vakantie bijvoorbeeld steeds uiteen in twee delen: een vakantie-gedeelte en een werkgedeelte. Zo ook deze keer. Vorige week, dat was echt verlof: naar Barcelona geweest, veel geslapen en gerust, de batterijen opgeladen. Deze week is eigenlijk al geen echte vakantie meer: het werkgedeelte is begonnen. Op het programma staan: het schrijven van een cursus ivm. het evalueren van vaardigheden (ben ik ondertussen al maanden info over aan het verzamelen), het verbeteren van een veertigtal taken, inventariseren van examenleerstof, voorbereiden van de opendeurdag (22/04! Kom eens kijken!) en het opstellen van herhalingsoefeningen voor de examens. Bovendien ook: plannen, plannen en plannen. En administratie, administratie, adminsitratie. Het wordt een drukke week.

Daarnaast is er natuurlijk ook tijd voor ontspanning: vanavond vergadering van het project, morgen naar Leuven bij één van de leukste juffrouwen van vlaanderen en woensdag comedy-feest voor het goede doel.
Tot slot wordt het kindje van mevrouw en meneer klijn tegen volgend weekend verwacht en ben ik heel erg benieuwd naar dat nieuwe wezentje.

Let the games begin!

Hij zingt en speelt gitaar, een verdiep lager dan waar ik zit te schrijven. Eerst hoor ik het niet, want ik werk en ben geconcentreerd. Zo gaat dat met dat hoofd van mij als ik veel moet denken. Zijn stem en de gitaar zijn bovendien een vertrouwd achtergrondgeluid in ons huis, zoals de verwarming die zacht sist en de kat die de trap op-en neerrent. Na een tijd hoor je dat niet meer.

Dan dringt het plots wel door, want ik hoor een muziekje dat ik mooi vind. Zo een dat soms dagen in mijn hoofd kan ruisen en dan af en toe zorgt voor wat melancholie. Ik stop met werken en luister.
Ik krijg daar glimlachjes van rond mijn lippen, als ik zijn stem door het plafond en de plankenvloer hoor sijpelen. Mijn concentratie is helemaal weg. Ik luister maar wil stiekem ook kijken nu.

Ik denk dat ik hem maar eens een kop koffie breng.

Het zat eraan te komen, dat wist ik wel, maar ik wil toch even heel hard tieren nu. En ik weet:vroeg of laat betaalt ge de prijs van een lief dat op een podium staat.
Maar nu al? Vandaag? Hij is nog niet eens bekend en al.

Er is hier een jongen die lief interviewt hier voor de radio in Leuven. En daarnet vroeg die: “ben jij de vriendin van henk?” Met enige argwaan antwoordde ik van yes. Het was ook nogal doorzichtig: ik was de frigo aan het uitkuisen en dat doe ik niet zomaar bij iedereen thuis.
En toen vroeg hij:” Aha, mag ik je dan straks ook even interviewen?”. Ik heb van pure consternatie eerst waarom gevraagd en dan maar aarzelend “euh ja zekers.” gezegd, want mijn waarom klonk zo onbeleefd.

Aaargh. Ik doe dat al niet graag voor Gentblogt en nu moet het al voor mijn vent ook.